Gracias por compartir. 😊

El vídeo (de Anafarma) es de un incendio del Bierzo (León). Este fuego no hay quien lo frene si no se previene en invierno y se actúa sobre el cambio climático que genera temperaturas que convierten los #Incendios en un infierno.
Toda mi solidaridad con los profesionales y vecinos que los combaten.

E sempre a súa sensibilidade, a súa fondura, a súa humanidade e a súa humildade para saber coñecer o peor da nosa condición de animaliños febles, mais feroces.

Pero sei que Manuel Rivas podería facelo aínda mellor. Está rozando a gloria coa puntiña dos dedos. Eu agardo Esa Obra esperanzada.

Pero, en fin, chanzas aparte, Tras do Ceo é unha boa novela, aínda que non magnífica.

A lingua galega de Rivas (a que eu utilicei para prepararme o Celga 4) medrou dun xeito magnífico cos anos. Desprega unha riqueza léxica que só atopei antes nos mellores autores galegos, xa canónicos.

"Fora un tiro de francotirador. De Marksman, como dicía Estanis. De máxima precisión.
O batedor Donís fixo unha autopsia con precisión: ...

Non era precisa tanta precisión, meu ben.

Ou quizáis son manías miñas. Mesmo foi unha vontade súa un tanto bizarra, como as dos arquitectos do brutalismo.

na alegría dos ollos, é que nunca vin tan fermosa a árbore coma agora, sen flores, sen follas, sen outra cousa que esas pingas que non caeron."

Chamádeme sentimental.

Por iso non comprendo que, na páxina 64, se lle colase unha repetición tan groseira:

dunha maceira:

"É o grande animal salvaxe. O que si fago é contar as pingas que hai na maceira. Está espida, sen follas, no inverno. E nos bicarelos das pólas pousan as gotas dun xeito que non fai pensar máis que na marabilla de que estean aí para non caeren. E o que sinto eu,

Fago constar que o amo porque non vou falar marabillas da súa última novela, e moito me pesa.

Trátase dunha obra irregular. Atopei nela fragmentos que me fixeron emocionar pola súa fermosura estética (como tantas veces con este autor inmenso). Por exemplo, cando fala da chuvia que pendura das pólas

Pero os hablaré de esto en otra ocasión.
Buenas noches.

#winnydepuh
#winniethepooh
#aamilne
#osopooh
#lecturas2025
#literaturainfantil
#leerconniños

Mi hija se ha quedado triste esta noche porque llegamos al final del libro.
-Me ha gustado mucho-, ha dicho. -Pero ahora estoy triste porque se ha acabado.

Así que yo, que también me había quedado un poco triste, he cogido otro libro de aventuras de Puh y he comenzado con las primeras líneas.

puede sorprender a los padres. No faltan los versos, las canciones que improvisa ese genial osito Puh que, a pesar de tener un cerebro de trapo, es capaz de encontrar soluciones sorprendentes para los más diversos problemas. Es bueno y bondadoso, es humilde y valiente. ¡Y muy goloso!

En la historia, esos peluches son los protagonistas, habitantes del Bosque de los Cien Acres, a los que no dejan de ocurrir pequeñas y sencillas aventuras; a veces no tan sencillas: inundaciones, vendavales y ¡los temibles Pelifantes!

El libro está escrito para los niños, pero de modo que también

A ambos les encanta, les hace reír y les produce ternura. A mí me parece ingenioso y brillante.

Para quien no sepa de qué trata, os diré que el autor y narrador es el padre de un niño llamado Christopher Robin, que tiene unos peluches de animales con los que suele jugar.

xa soamente pola propia pel.

Non hai esperanza, pero "algo sucederá,/
sempre sucede algo, sempre".

A desesperanza é tamén unha forma (íntima) de esperanza.

#poemasrealistas #danielsalgado

e introduce nela o seu propio espírito, como un deus pequeniño do seu universo poético.

No universo do daimón Salgado atopamos árbores ornamentais, paxaros, pedras negras, océanos infindos e madeira húmida nun outono omnipresente que invade o imperio ata as fronteiras, debuxadas