Benzeri tam tersi için de geçerli: yüceltmeden, her yönünü hesaba katarak bir fikir geliştirebilmek öteki hakkında. Bu fikrin de zaman içinde o kişiyle birlikte değişebileceğini bilmek. Çünkü hiçbir insan pür-i pak olmadığı ve aynı kalmadığı gibi hiçbir durum da tek taraflı değildir.

İnsan haklarına uyumlu şekilde adaleti sağlamakla yükümlü olan sistem bunu sağlayamadığında durum yapısal şiddete dönüşür. Ve sadece tutukluları bireysel olarak travmatize etmekle kalmaz, buna şahitlik eden herkesin güven hissini zedeleyerek toplumsal travma yaratabilir
#silivrideneleroluyor #şiddet

En önemli temel ihtiyaçlardan biri olan sosyal bağ kurma ihtiyacının ihlali halihazırda özgürlüğü kısıtlanmış bireyin stres seviyesini yükselterek hayatta kalma mekanizmalarını zayıflatabilir. Her bireyin adil ve insani koşullarda yargılanma hakkı bakidir.

Kişileri özellikle belirsiz süreli olarak tecritte tutmak, fiziksel ve psikolojik sağlığına ciddi ve kalıcı zararlar verebilir. Anksiyete, depresyon, intihar düşünceleri, hezeyanlar vb psikopatolojilere açık hale getirebilir. Duyusal uyaranların yokluğu, algısal bozulmalara yol açabilir.

Elimizden gelen, yapabildiğimiz her neyse biz fark etmesek de bir yere ulaşıyor. Önce bizi sonra çevremizi ve toplumu dönüştürüyor. Kendimize sorabiliriz: Bu dönemdeki çabalarım ya da kollektif çabalarımız neleri fark etmemi sağladı? Hangi güçler ve kaynaklar açığa çıktı?

O yüzden neleri tekrar ettiğimiz ve neleri dillendirmekten imtina ettiğimiz bir travmanın sağaltımında çok önemlidir. O travmayı dillendirirken bedenimizin ne anlatmaya çalıştığı da. Bazen ağzımızdan çıkana bedenimiz eşlik etmez, bazen de sustuklarımızı haykırır.

Bazen de olay sırasında eksik kalmış öğeler ya da arzu edilenden başka yaşanmış süreçler vardır: keşke şunu yapmasaydımlar ya da tek bir destekçim dahi yoktular buralardan çıkar. Kişi hikayenin hep o aynı yerine tekrar tekrar dönebilir, benzer şeylerden usanmadan yakınabilir.

Her travmanın kendine özgü tamamlanmamışlıkları vardır. Örneğin olay çok hızlı yaşandığından sinir sistemi işlemleyememiş ve bazı duygular/eylemler o hızın içinde baskılanmış olabilir. Yeterince güvenli bir ortamda onların açığa çıkmasına ve sindirerek yaşanmasına ihtiyaç vardır.

Son olarak; konudan uzaklaşmak bir çoğumuzda suçluluk hissi yaratabilir. Üzülüyor, bir şeyler yapmak istiyor ve kısıtlanmışlık hali yaşıyorken böyle hissetmek çok doğal. Bu molaların kararınca bilgiyi hazır oldukça alma sürecinin bir parçası olduğunu kendimize hatırlatabiliriz.

Öyleyse şayet, tetikleyici materyallerden bir süre uzaklaşmak; olan biteni hem bedensel, hem duygusal, hem de zihinsel açıdan sindirebilmemiz için oldukça önemli olacaktır. Bu uzaklaşma zamanını bize güven veren, sakinleştiren, temas ve paylaşım içeren faaliyetlerle geçirebiliriz.

Şok etkisi altında; beden sıcaklığımızda dalgalanma, gerginlik hali, zihnimizin sislenmesi ya da duruyor gibi olması, bedenimizden kopuk hissetme, öfke ve çaresizlik gibi duygular yaşama ya da duygusal olarak donuklaşma vb. belirtiler deneyimliyor olabiliriz.

Her birey içine doğduğu ve yaşadığı bağlamın tüm dinamiklerini (kültüründen, medyasına, politik söylemlerden maruz kaldığı tüm uyaranlara kadar) kişiye özgü bir oranda içselleştirir. Şiddet içerden inşaa olur ve kademeli olarak dışa yansır.