"รับทราบค่ะ ดรีมซัง พีซพีซค่ะ~"

ริออนชูสองนิ้วก่อนจะยิ้มเล็กน้อยให้กับลูกค้าหน้าร้าน

“ยินดีต้อนรับสู่ Horizon Café ค่ะ”

"อยากจะสั่งอาหารอะไรรึเปล่า"

“เซอร์วิส? ....ถ้าจำไม่ผิดที่ทุกคนบอกมา่าจะเป็นแบบนี้สินะคะ?”
“นี่ค่ะ เชิญคะ”

“สวัสดีค่ะ มาด้วยสินะคะ รุ่นพี่ซากะ” ริออนกล่าวทักทายในขณะที่กำลังเตรียมตัวจะตั้งเต็นท์ไปพร้อมกับดรีมสำหรับคืนนี้

“พูดถึงอีกคนหนึ่ง...”
“มิโอะเซนเซย์ เทรนเนอร์ของทีมที่ฉันสังกัดอยู่ตอนนี้น่ะคะ” ริออนผายมือแนะนำอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนหอบอยู่ๆ ใกล้

@nekoyashikimio.bsky.social

“ดรีมซัง แล้วก็มิโอะเซนเซย์สินะ...” ริออนโบกมือทักทายเพื่อนร่วมทีมที่ติดมาด้วยพลางมองเทรนเนอร์ประจำทีมที่กำลังค่อยๆ ตามขึ้นมาอย่างเชื่องช้า

“ตอนนี้ดาวยังไม่ขึ้นดีน่ะ พักผ่อนกันก่อนก็ได้นะคะ”

“ทางนี้ก็เช่นเดียวกันค่ะ ดรีมซัง”

“ฉันเองก็จะขอดูหน่อยนะคะ ตัวคุณในตอนที่เอาจริงได้มากกว่านี้” เธอยิ้มตอบเล็กน้อย

และเส้นทางของริออนกับทีม Horizon ก็ได้เริ่มต้นขึ้น เป้าหมายต่อไปคือการแข่งเดบิวท์ในอีกสองสัปดาห์ให้หลัง เรื่องราวหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรกันนะ?

(END)

“ถ้าคุณพร้อมที่จะแบกรับความทะเยอทะยานของฉันแล้วล่ะก็ ฉันก็ขอรับเสนอนั้นไว้แล้วกันค่ะ”

“การแข่งเดบิวท์ในอีกหนึ่งสัปดาห์ให้หลังจากนี้ ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ [มิโอะเทรนเนอร์]”

@nekoyashikimio.bsky.social

“ฉันได้ยินเรื่องของคุณมาจากดรีมซังบ้างนิดหน่อยแล้วล่ะค่ะ ที่ว่าทำให้เธอถึงเลือกที่จะเข้าทีมนี้” ริออนเอ่ยขึ้น

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดด้วยสินะคะว่า [คนเราเวลา ‘รัก’ ใคร คนๆ นั้นมักจะอ่อนแอลง] แต่ว่า...”

“มีแค่คนที่รู้จักความอ่อนแอเท่านั้นถึงจะเข้มแข็งขึ้นได้” เธอยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะจับมือของมิโอะที่ยื่นออกมา

“รอบก่อนเคยพูดไปแล้วสินะคะว่า ‘เป้าหมายขั้นต่ำของฉันคือการวิ่งให้ได้เทียบเคียงกับคุณ [ซิกฟรีดา] คนนั้น’ ”
“แต่นั้นเป็นแค่หนึ่งในเงื่อนไขไปสู่เป้าหมายจริงๆ ของฉัน...” เธอยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ

“ความฝันของฉันคือการพิชิต [รายการกรังปรีซ์ของยุโรปเป็นคนแรกของญี่ปุ่น] เพื่อที่จะเป็น [ดวงดาวที่ชี้นำสู่หมู่ดาว] ยังไงล่ะคะ”

“ฉันคิดว่าน่าจะพร้อมให้คำตอบแล้วล่ะค่ะ ที่เคยคุยไปเมื่อวันก่อน...”
“แต่อยากจะยืนยันคำตอบของเซนเซย์อีกสักครั้งน่ะคะ” ริออนหลับตาลงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“ว่าถ้าเป็นความฝันที่ฟังดูบ้าคลั่งแล้วก็ดูเป็นไปไม่ได้ขนาดไหนก็ตาม เซนเซย์พร้อมที่จะไล่ตามมันไปด้วยกันไหวรึเปล่าคะ?”

“ก็ได้อยู่หรอกคะ...” ริออนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถามต่อ

“แต่เพื่อให้เข้าใจตรงกัน ก่อนอื่น...”
“ตอนแรกนึกว่าวันนี้วันพักของทีมซะอีกนี่คะ?” เธอหันไปทางดรีมที่ยืนอยู่ข้างๆ

"สวัสดีค่ะ มิโอะเซนเซย์"

ริออนกล่าวทักทายคนตรงหน้าที่ได้เห็นเป็นคนแรกหลังจากที่กระสอบถูกเปิดออก

"...ก็อยากให้ช่วยอธิบายอะไรหลายๆ อย่างอยู่ แต่ช่วยเอากระสอบออกไปก่อนหน่อยจะได้ไหมคะ?"

@nekoyashikimio.bsky.social

"?!"

ริออนสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเล็กน้อย รู้ตัวอีกทีก็โดนจับคลุมเข้ากระสอบซะแล้ว

"นั้นสินะคะ ถ้างั้นล่ะก็..."

ริออนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ หูของดรีม ก่อนจะกล่าวคำตอบของเธอออกไปให้อย่างเรียบง่าย

[ ]

"จริงๆ ฉันกะจะบอกมิโอะเซนเซย์ถึงเรื่องนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ว่าฉันอยากจะรู้ก่อนน่ะค่ะว่าเธอจะแบกรับความฝันที่หนักหนาแบบนี้ไหวรึเปล่า"

"อ้อ ที่เคยพูดเมื่อตอนนั้น..."

ริออนนึกย้อนไปถึงสิ่งที่ตนเองเคยกล่าวไปเมื่อครั้งก่อน

"ถ้าเรื่องเป้าหมายจริงๆ แล้ว การวิ่งให้ได้เทียบเท่าอันนั้นฉันยังพูดไม่จบน่ะคะ"
"เพราะว่ายังติดเรื่อง [ให้คำตอบ] กับเซนเซย์เขาไว้ด้วยนี่นะ"

“เหมือนกันสินะ” ริออนหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย

“เพราะ [โอไรออน] เป็นหมู่ดาวที่คอยชี้นำผู้คนสู่เส้นทางของหมู่ดาวน่ะคะ” เธอชี้ขึ้นไปยังท้องฟ้าที่ตอนนี้ยังเต็มไปด้วยสีแสดอันว่างเปล่า

"ถ้าเป็นตารางตามช่วงปกติจะสลับกันกับการวิ่งที่สนามหญ้าน่ะ"

ริออนค่อยๆ นั่งลงบนที่นั่งข้างๆ ตามคำเชิญชวนของเจ้าตัวก่อนจะหยิบขวดน้ำขึ้นมาแบ่งให้

"[ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหน ดวงดาวก็ย่อมส่องประกายได้โดยไม่เลือกที่] ล่ะนะคะ"

"นิดหน่อยน่ะค่ะ"

"แต่ว่ายังไม่หมดแค่นี้หรอกนะคะ!"

ริออนแอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยเร่งความเร็วแซงขึ้นไปขึ้นขั้นหนึ่ง ทั้งคู่วิ่งไปด้วยกันจนรู้ตัวอีกทีท้องฟ้าก็เริ่มส่องแสงสีส้มเสียแล้ว

ริออนมองดูดรีมที่เริ่มวิ่งไล่มาขึ้นมาด้วยความสนใจในสไตล์การวิ่งของเธอ ก่อนที่ตัวเธอเองนั้นจะค่อยๆ คงความเร็วที่พอๆ กับอีกฝั่งหนึ่งเพื่อวิ่งขนาบไปพร้อมกัน
“สนามดินจะให้จังหวะการวิ่งที่ช้ากว่าเพราะความแน่นของดินค่ะ ดรีมซัง”

“เพราะงั้นเวลาวิ่งที่นี้เสริมพละกำลังของขาเข้าไปอย่างนี่ค่ะ!”
ฝีเท้าของริออนค่อยๆ เพิ่มน้ำหนักลงไปจนราวกับกำลังใช้อุ้งเท้าตะกุยดินขึ้นมาอย่างแรง จนเธอค่อยๆ นำขึ้นไปช้าๆ

"ฟู่ว...ช่วยไม่ได้แฮะ ไหนๆ ก็ทักขึ้นมาแล้วก็..."
ริออนที่วิ่งข้ามมาอีกฝากของสนามค่อยๆ ลดความเร็วลงจนเหลือไม่ต่างจากการวิ่งเหยาะๆ เพื่อที่จะยืดเหยียดกล้ามเนื้อเสียเล็กน้อย

"...."

แต่ขณะเดียวกันเธอเองก็เหลือบไปมองดรีมเองที่กำลังเตรียมพร้อมร่างกายอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ด้วย

ในหัวของริออนที่คิดแต่เรื่องวิ่งในตอนนี้ดูเหมือนจะกลบเสียงของดรีมไปเสียหมดซะแล้ว คนที่เคร่งครัดในเรื่องแบบนี้ทำไมอยู่ๆ ถึงมีช่วงที่หลงๆ ลืมเรื่องแบบนี้ไปกันนะ?

"...!"

ถึงแม้เธอจะวิ่งด้วยจังหวะที่ไม่ไวมากเมื่อเทียบกับการแข่งจำลองเมื่อครั้งก่อน แต่เหมือนหลังจากวนสนามไปได้ครู่หนึ่งเธอเองก็ค่อยๆ ผ่อนจังหวะลงทีล่ะน้อย

"โทษที ลืมเรื่องนั้นไปพอดีเลยน่ะ" เธอตะโกนตอบ

"อืม อากาศดีจริงๆ"
ริออนเดินไปยังสนามที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะค่อยเอามือแตะลงไปยังดินเบาๆ

"สภาพดินวันนี้ก็แน่นดีด้วย" เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเริ่มวิ่งออกไปรอบสนามในทันที

"อะ อืม..."

ถึงเหมือนอีกฝั่งจะดูรีบร้อนไปบ้าง แต่ว่าเหมือนริออนเองก็ชักจะเริ่มชินกับการโดนจับมือลากไปมาตลอดช่วงบ่ายนี้แล้ว

ถึงพูดอย่างนั้นแต่ริออนเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร หลังเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็ค่อยๆ เดินลงหอมาตามปกติ

(“....ดรีมซัง เสร็จรึยังนะ?”) ริออนคิดในใจ

“อืม”

ริออนพยักหน้าตอบก่อนจะค่อยๆ เดินตามดรีมเข้าหอพักไป