ซุยเรนพยักหัวทำความเข้าใจใหม่เรื่องประธานชมรม

"งั้นก็.. หมายความว่าถ้าอาทิตย์โปรโมทชมรมผ่านไปไม่มีปี 3 เข้าชมรม เซมปัยก็ต้องเป็นประธานเอง ไปโดยปริยายสินะครับ"

เขาพูดขณะที่พาเดินออกจากห้องเรียน โดยที่ยังหันไปมองคนข้างตัวอยู่

"พยายามเข้านะครับ ไม่งั้นคงอดขี้เกียจแน่เลย"

เมื่อถึงร้านซุนเรนก็สั่งโยคังในส่วนของตัวเองพร้อมชาเขียวร้อน และไม่ลืมสั่งกลับไปฝากน้องที่บ้าน

พอโดนบอกว่าเป็นการติดสินบน เขาก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอานิ้วไปทาบปากประมาณว่าอย่าพูดถึงเลย

" ก็สินบนละมั่งครับ..~ " เสียงทะเล้นสุดใจ

" แค่ถ้ามีคนรู้ผมคงต้องเอาไปแจกคนทั้งห้องแทน "

ค่าขนมเขาคงได้ละลายหายไปกับเจ้าลูกกวาดหลากสีนั้นเพราะต้องเอามาแจกเพื่อนแน่ ๆ

" จะว่าไปไม่รีบกลับบ้านหรอครับ "

พอโดนชมแบบนั้น ซุยเรนก็เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะขำออกมา แต่ไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งเพลงจบ

" เนอะ~.. ถึงจะไม่ได้เล่นเกมด้วย แต่เพลงดีจนต้องไปไล่ฟังเพลงอื่น สุดท้ายก็ติดอยู่ในหัว " นั้นคือสาเหตุที่เขาฮึมเพลงตอนทำเวร

เขาพูดด้วยท่าทีอารมณ์ดี ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋าเสื้อไป

" จะว่าไปไม่รีบกลับบ้านหรอ "

ซุยเรนพอเดาได้อยู่แล้วว่าเธอจัง งงและก็เป็นแบบที่คาด แต่พอเห็นว่าเธอยิ้มออกมาได้แล้ว เขาก็ยิ้มออกมาบ้าง

" เยี่ยมเลย~.. งั้นไปทำธุระของมิวะคุง ก่อนแล้วกันนะครับ ยังไงขนมของผมมันก็หาง่ายกว่าอยู่แล้ว "

เขาขยับไปยืนข้างเธอ ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย

" มองหาอะไรอยู่หรอครับ พอบอกได้ไหม ผมจะได้ช่วยมองหา "

ซุยเรนเดินหยิบไปกระเป๋าจากล็อกเกอร์ขณะที่ฟังเธอไปด้วย

" ปกติแล้วจะให้เด็กปี 2 เป็นสินะครับ ประทานชมรมน่ะ สู้ๆนะครับ "

เขายิ้มออกมาอย่างแฮปปี้ทีเดียวที่ได้รับการตอบรับว่าจะไปด้วยกัน

" ผมชอบขนมเหมือนกัน แต่หวานไปก็ไม่ชอบ "

" ผมว่าจะโยกัง เอาด้วยไหมครับ "

ซุยเรนยิ้มตาปิดทันทีที่เห็นสีหน้าสุดจะชัดเจนของรุ่นพี่ตรงหน้า ช่วยไม่ได้คงทำได้แต่ให้กำลังใจ

" แหะ ๆ ..เหนื่อยหน่อยนะครับ คงเป็นสัปดาห์ที่ยุ่งสุด ๆ แน่เลย "

เขาเดินไปเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือให้เรียบร้อยก่อนจะเดินกลับมา

" งั้น.. ไปหาอะไรกินกันไหมครับ ชอบอะไรเป็นพิเศษไหม "

ท่าทางของเธอทำเอาซุยเรนร่วมทำท่ากำหมัดฮึดตามไปพร้อมกับเธอด้วยสะงั้น คนที่ทุ่มเทน่าเอาใจช่วยเสมอ

" ไม่เชิงหรอกครับ.. ผมแค่หาชมรมที่ชอบยังไม่เจอ "

ซุยเรนยกไหล่ข้างขวานิดหน่อย เชิงช่วยไม่ได้ ก่อนจะยิ้มเบาบางแบบที่ชอบทำ

" ถ้าไม่มีจริง ๆ ไว้ผมจะไปอยู่ชมรมด้วย ได้ไหมนะ ถึงจะร้องเพลงเป็นอย่างเดียวก็เถอะ "

(มาช้าแต่มาแล้วคับ มาเล้นด้วยกันเย้)

ซุยเรนที่เหม่อไปดวงจันทร์ต้องกลับมาทันที เขาขำออกมานิดหน่อย

" อย่าจับผิดกันสิครับ.. วันนี้เนื้อหามันเยอะเกินไปหน่อย "

เขาหันไปยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินไปหยิบขนมที่ซ้อน(?)อยู่ ใต้โต๊ะเรียน

" อันนี้.. ที่เคยบอกว่าจะเอามาแบ่งให้ถึงจะนานแล้วก็เถอะ อย่าไปบอกใครนะ "

รองหัวหน้าห้องยื่นกล่องใส่ด้านในเต็มไปด้วยลูกกวาดคอมเปโตลูกเล็ก ๆ หลากสี

" เล่นดนตรีด้วยหรอ เท่จังเลยน้า..ปีหนึ่งมีแค่คนเท่ ๆ แหะ "

ซุยเรนพูดขณะที่หยิยมือถือขึ้นมาไถ ๆ หน้าจอหาเพลงที่ฮึมเมื่อกี้ เขาจำชื่อเพลงไม่เก่งเลย

" รู้สึกเหมือนจะเป็นเพลงของเกมส์น่ะ.. แฝดน้องของผมชอบเปิด ความหมายมันดีเลยติดหูมา "

มือยื่นหน้าจอที่มีชื่อเพลง พร้อมกับเสียงดนตรีที่เปิดไว้ไปทางรุ่นน้อง

( แปะฮับ : youtu.be/DMfMP9jfnRA?... )

" ตอนนี้ไม่มีครับ ผมหวังว่าจะเจอชมรมที่ชอบจริง ๆ ในปีนี้ "

ซุยเรนตอบก่อนจะแกะช็อกโกแลตที่ได้มางับเข้าปากไป แม้สีหน้าจะยังคล้าย ๆ เดิม แค่แววตาวิบวับขึ้นมาจากของหวาน

" ความจริงก็ทำเสร็จแล้วละครับ.. "

" โอะ.. ที่ว่ายังไม่ถึงเวลากลับเนี่ย ผมรั้งตัวริโกะเซมปัยไว้หรือเปล่าคนับเนี่ย "

พึงรู้ตัว

ซุยเรนเห็นคำถามแล้วก็ยกไหล่ขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา ดูสบาย ๆ

" พอดีเล่นเกมกับแฝดน้องสองคนแล้วชนะ.. ก็เลยต้องออกมาซื้อขนมน่ะ "

อาจจะดูงงนิดหน่อย เขาเล่นชนะจริง ๆ นะ แต่สุดท้ายก็ต้องออกมาเอง รังสีคนรักน้อง..

" งั้นไปด้วยกันไหม.. ไหน ๆ ก็เจอกันแล้วด้วย "

เขาเสนอเพิ่ม ก็ฝนตกนิน่า

พอโดนทักว่าดูอารมณ์ดี ก็เหมือนว่าจะอารมณ์ดีขึ้นมากว่าเดิมสะอีก แม้ใบหน้าของเขาจะไม่เปลี่ยนมากก็ตาม

" ก็~.. ใกล้จะถึงวันโปรโมทชมรมแล้วน่ะครับ แค่คิดว่าโรงเรียนจะคึกคักขึ้น เลยอารมณ์ดี "

เขาชอบเวลาเห็นรุ่นพี่ตามชมรมไล่โปรโมทชมรมใส่รุ่นน้อง นั้นดูเพลินมาก ๆ เลย

" ผมที่ไม่ได้อยู่ชมรมอะไรก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย "

" สึบาคุงก็ต้องช่วยชมรมโปรโมทหาคนเข้าสินะ สู้ๆนะครับ "

ซุยเรนเห็นท่าทีที่ดูร้อนรนแบบนั้นของอีกฝ่ายก็หลุดขำออกมานิดหน่อย แต่ไม่ได้ขำในเชิงไม่ดีหรอก ออกจะเอ็นดูสะมากกว่า

" ไม่หรอก.. คงคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่สินะครับ "

" ผมก็เป็นบ่อย ๆ เข้าใจดีเลยละ เพราะงั้นไม่ต้องขอโทษหรอก "

เขายืมปากกาจากเธอ พร้อมวาดรูปแมวยิ้มลงข้างคำว่าของโทษ ก่อนจะยื่นปากกาคืนให้เธอ

" พอโดนเรียกแบบนั้นแล้ว.. ก็รู้สึกว่าได้เป็นรองหัวหน้าห้องจริง ๆ ขึ้นมาเลยแหะ "

เขาพูดติดตลก เมื่อได้รับคำอนุญาตซุยเรนก็นั่งลงพื้นที่ว่างข้างกายเธอ

" ไม่ใช่หรอก ปกติผมหนีไปกินข้าวกับน้องชายน่ะ "

พี่ชายติดน้องคนนี้พอเที่ยงทีไร วันไหนที่มีข้าวกล่องมาก็จะหายไปกินข้าวห้อง 2B ตลอด ยกเว้นวันนี้..

" สึบะจังทำกล่องข้าวมาเองหรือเปล่า " หาเรื่องคุยด้วย

ซุยเรนกระพริบตาสองสามทีก่อนจะหลุดขำออกมานิดหน่อย เขาวางไม้กวาดแถว ๆ นั้นก่อนจะมาสนใจรุ่นน้องตรงหน้า

" ยอมรับด้วยแหะ ว่าแอบฟังน่านักจัง.. "

" งั้นก็อามาโนะคุงแล้วกันนะ "

ความจริงอยากตั้งชื่อเล่นให้แต่พึงเคยเจอ เดี๋ยวจะโดนรุ่นน้องหาว่าเป็นคนแปลก ๆ

" อามาโนะคุงชอบเสียงเพลงหรอ "

ซุยเรนแบมือไปรับช็อกโกแลตที่ยื่นให้ ใบหน้ายังดูนิ่งอยู่ แต่กระพริบตาปริบ ๆ ราวกับสงสัย

" งั้นก็ ริโกะเซมปัยสินะครับ.."

เขาสังเกตุจากแถบสีชุดที่เป็นของปี 3 ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

" ใจดีจัง~.. ขอบคุณสำหรับช็อกโกแลตนะ "

" แล้วเซมปัยยังไม่กลับบ้านแบบนี้ ..ชมรมหรอครับ "

ซุยเรนเหลือบตาไปด้านบนขวาใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะปรบมือเบา ๆ เพราะนึกได้ว่าห้องนี้มีบุคคลไม่เยอะที่หัวแดง

" คาวะมุระคุง ไม่ก็ อินุกามิคุงสินะครับ แต่ทั้งคู่น่าจะกลับไปแล้วละมั่ง.. "

รองหัวหน้าห้อง 2C ยิ้มแหะ ๆ

" จิบะ ซุยเรนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ "

ชิงแนะนำตัวสะเลย

(มีคนมาเล่นด้วยละ แฮปปี้ 🌟)

ซุยเรนที่กำลังกวาดพื้นเพลิน ๆ ถึงกับชะงักเพราะเสียงประตู เขากระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเอยถาม เขาไม่คุ้นหน้าเท่าไรเลยแสดงท่าทีดูเป็นการเป็นงาน

" หาใครอยู่หรือเปล่าครับ.. เผื่อผมช่วยได้ "

(มาบวกคับ 🌟)

" โอ๊ะ.. เป็นอะไรไหม...ครับ "

คนโดนชนหันไปมองอย่างเป็นห่วง เขาไม่อยากทำใครเป็นแผลหรือล้มไปหรอก แต่ก็ต้องยิ้มออกมาเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องของตนเอง

" มิวะคุง.. ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจน่ะ ยังไม่ได้กลับบ้านหรอครับ"

ซุยเรนลดโทนเสียงลงให้ดูอ่อนลง เขาถามแบบนั้นเพราะเห็นว่าเธอยังอยู่ในชุดนักเรียน ต่างกับเขาที่ใส่ชุดลำลองแล้ว

(มาช้าแต่มาคับ 🥺 กริ๊ด คนเท่มาทัก 🌟)

" โอ๊ะ.. "

ซุยเรนที่ได้ยินเสียงทักก็หลุดออกจากภาพในหัว ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเพื่อนร่วมชั้นที่มาทัก โดยมีออร่าอารมณ์ดีผุดออกมา

" โดนสึบากิคุงทักก่อนด้วยละ " เหตุผลที่แฮปปี้

" ใช่ครับ เวรผมเอง ผมเห็นสึบากิคุงออกไปแล้วนิน่าลืมของหรอครับ "

รองหัวหน้าห้องเดินไปหาอีกฝ่ายด้วยท่าทีสบาย ๆ

(มาช้าแต่มา! มีคนมาเล่นด้วยละ เย้ 🌟)

เสียงฮึมเพลงหยุดลงพร้อมมือที่กวาดห้อง เพราะรู้สึกถึงแรงกดดัน(?)จากทางประตู เขาเห็นเธอแล้ว และเขาก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

" ไม่เคยเห็นหน้าเลยสิ เด็กปีหนึ่งหรอครับ "

ซุยเรนเดินเข้าไปหาเธอด้วยท่าทีสบาย ๆ โดยที่มือก็ยังถือไม้กวาดอยู่

" หลงทางหรือเปล่านะ แต่ยินดีที่ได้พบนะ จิบะ ซุยเรน "