"คนแบบฉัน?"

เธอแอบคิ้วกระตุกนิดหนึ่ง ในใจกำลังรู้สึกว่าหมอนี่ตัดสินคนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเลยหรือยังไงกัน

"ไม่จำเป็นของคนเรามันไม่เหมือนกันนี่ บางทีฉันอาจจะรู้สึกผิดกับบางอย่างที่คนปกติเขาไม่รู้สึกผิดก็ได้นะ"

อยากจะหาตัวอย่างมาพูดให้เข้าใจง่ายๆ แต่ก็ดันนึกไม่ออก เพราะผ่านโลกมาน้อยนิด

"แต่มันเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้นี่นะ แค่ยอมรับว่าเรารู้สึก มันก็พอแล้วนี่"

ยูซุกิแววตาเต็มไปด้วยความหวัง เมื่ออีกฝ่ายชักชวนไปด้วยกัน

"ขอบคุณมากเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอติดไปด้วยคนนะคะ"

เธอยิ้มก่อนจะตอบออกมา

"อืม...ที่บอกว่ามาหาอะไรทาน ได้แวะรึยังเหรอคะ ถ้ายัง...ฉันขอไปด้วยคนได้ไหม"

(ได้เลยค่ะ!)

“มาเอมุระซัง?” เงยหน้าไปทางเสียงที่เรียกชื่อของเธอ ก่อนจะพบกับเพื่อนร่วมชั้นที่รู้จักกัน

ยูซุกิโค้งให้เล็กน้อยเป็นการทักทาย

“ใช่ค่ะ พอดีแวะมาซื้อของแถวนี้แต่ดันลืมร่มไว้ที่โรงเรียนน่ะค่ะ“

เธอยิ้มออกมาเหนียมอาย ทั้งที่ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูฝนแท้ ๆ แต่กลับลืมของที่จำเป็นที่สุดไปเสียได้

ประโยคเหมือนจะดูเท่ แต่ความจริงก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองกล่าวไปเหมือนกัน

“ถึงฉันจะทำถั่วเขียวตาย แต่ก็ไม่ได้ความว่าฉันไม่ได้พยายามดูแลมันสักหน่อย แค่มันอาจเป็นการพยายามที่อาจจะผิดจุดไปก็เท่านั้น“

พอได้ยินได้ยินดังนั้น เธอก็เผยยิ้มออกมาจาง ๆ

“งั้นก็คงไม่ต่างกันสินะ“

แหงนหน้ามองวิวท้องฟ้าผ่านระเบียงห้องนี้ก่อนจะกล่าวเสริมขึ้นมา

“ถึงจะไม่ถูกใจใคร หรืออาจะดูเห่ยไปบ้างก็ตาม แต่ถ้าเราตั้งใจทำมันอย่างเต็มที่ อย่างน้อยเราก็จะไม่ต้องมารู้สึกเสียใจทีหลังรึเปล่านะ“

+

ไม่นานนัก สายฝนกลับเริ่มโปรยปราย มือซ้ายเริ่มควานหาร่มในกระเป๋า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ลืมหยิบติดตัวมาด้วย

ยูซุกิถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหลบฝนบริเวณตัววัด

เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มที่เคยมีก็จางหายไป เธอพยายามปั้นสีหน้าให้ดูเรียบเฉยที่สุด แต่ก็เก็บอาการไว้ไม่ค่อยอยู่ คิ้วขมวดทั้งสองขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“นั่นสินะ อาจจะจริงแบบที่ยาโตะซังว่าก็ได้มั้ง” ว่าพลางพยักหน้า

เธอเองก็ไม่ได้เข้าใจตัวเองดีเท่าไหร่ ทำให้เห็นด้วยกับคนตรงหน้า

“แต่ฉันก็ไม่ได้มีความจำเป็นต้องไปดูแลใครนี่…?“

”หรือนายมีคนที่ต้องดูแลรึไง“

หัวเราะเบา ๆ หลังพูดจบ ถึงจะว่าไปอย่างนั้น แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นว่าอีกฝ่ายต้องคอยใส่ใจดูแลมันอย่างเต็มที่ ไม่อย่างนั้นเขาจะชวนเธอมาดูความสำเร็จของตนทำไมกันล่ะ

ยูซุกิได้แต่ยิ้มแหะ ๆ ให้กับคำตอบของอีกฝ่าย ไม่แปลกที่เขาจะไม่ได้ใส่ใจมันถึงขั้นตั้งชื่อให้ ก็โดนบังคับให้ปลูกนี่นา…

“แต่สุดท้ายถั่วเขียวคุงก็รอดมาได้ นั่นก็ต้องขอบคุณยาโตะซังที่คอยดูแล… เอ๊ะ หรือเจ้าถั่วเขียวที่ทนแดดทนฝนจนโตมาได้ถึงขนาดนี้ดีนะ”

+

เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอจึงรีบเดินไปที่โต๊ะของเพื่อนสนิทโดยทันที

"อย่าบอกนะว่าคหกรรม..." แอบชะเง้อมองใบคะแนนของอีกฝ่าย ก่อนที่จะเริ่มสันนิษฐานไปต่าง ๆ นา ๆ

"นายต้องทำข้อเขียนไม่ได้แน่ ๆ เลย อย่างเช่น....เรียงลำดับการทำความสะอาดห้องผิด!"

“ถ้าตอนอยู่ที่โรงเรียน ฉันมักจะเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยน่ะ อาจจะหาตัวยากสักหน่อย ฮะ ๆ” กล่าวออกมาอย่างไมจริงจังนัก

“แต่ฉันอยู่ 1-C อืม…ดูจากแถบแล้วเหมือนเราจะอยู่ชั้นเดียวกันนะ อาจจัมีโอกาสได้เจอกันอยู่บ้างล่ะมั้ง”

เหลือบไปมองที่แถบสีบนแขนเสื้อของอีกคนก่อนจะยิ้มให้