"ไว้ถ้าป่วยเมื่อไหร่คงต้องรบกวนนายตอบแทนค่าเสื้อ ถึงตอนแรกฉันจะไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นก็เถอะนะ"

เจ้าตัวเอ่ยติดตลกหน่อยๆ ก็แค่อยากลองหยอกล้อเล่นดูน่ะ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยไม่ได้ความเลย พอถูกบอกว่าเหมาะกับดอกไม้ชนิดนี้ก็ยิ้มหน่อยๆ

"จะความหมายเชิงไหนฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก"
"เพราะบางทีข้างในฉันอาจจะมีพิษแบบพวกมันก็ได้ แล้วพอแตะโดนผิวนายอาจจะโดนพิษไปด้วย กลัวมั้ย?"

หมอนี่สวมบทบาทได้หน้าระรื่นเชียว หรือจะเป็นของถนัด?

"ก็เป็นพี่คนโตนี่นา ก็ต้องตามใจน้องไม่ใช่เหรอ?"

"ได้สิ แต่ฉัน...เอ่อ พี่ถ่ายรูปไม่ขึ้นกล้องเท่าไหร่นะ"

เกือบหลุดบทบาทของตัวเองแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายอยากถ่ายรูปตนเองก็ตามใจ พากันเดินไปยังบูธสำหรับถ่ายรูปก่อนจะหันถามเจ้าน้องชายชั่วคราว

"ช่วงนี้เขาฮิตทำท่าแบบไหนกันเหรอ?"

ผู้รับบทสอนชั่วคราวมองผลงานของอีกฝ่าย ดูมีความชอบที่หลากหลายดี แบบนี้ก็ค่อยสมกับเป็นงานศิลปะหน่อย ว่าได้อย่างเสรี

"ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้วก็เอาไปแขวนตรงนั้นได้เลย"

"หรือจะเอากลับบ้านไปให้คนที่อยากให้ก็ได้นะ"

เขาว่าพลางชี้ไปยังจุดแขวนตุ๊กตาไล่ฝนที่เรียงรายกันเต็มไปหมด

"ถามได้มั้ยว่านี่เป็นสิ่งที่ชอบเหรอ?"

"คิดว่าทั้งที่สวยขนาดนี้แต่ก็ยังมีพิษซ่อนอยู่"

เป็นคำตอบที่ดูไม่น่าฟังเอาซะเลย ก็หมอนี่เป็นพวกพูดตรงไปจนลืมคิดถึงสามัญสำนึกของคนปกติ

"ผมกับคุณมามิเป็นเพื่อนกันงั้นเหรอ...จะดีเหรอ?"
"แบบว่าจะว่าไงดีล่ะ ไม่คิดว่าผมแปลกเหรอ?"

สรรพนามการพูดเปลี่ยนไปทันที เหมือนว่าจะรู้สึกตัวว่าก่อนหน้าพูดห้วนๆ กับเธอเอาไว้เยอะ เธอดูสดใสจนแอบกังวลว่าเขาจะไม่ทำเธอรู้สึกแย่ใช่มั้ยนะ? แต่ก็เดินตามเธอนะ

เขามองผ้าที่อีกคนยื่นมาสลับกับมองหน้าอีกฝ่าย

"งั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ..."

ฝ่ามือรับผ้าขนหนูนั่นมาก่อนจะใช้มันซับผมตัวเองที่เปียก จนจากผมที่ปกติมองชี้ฟูลู่ลงเพราะความเปียก

"ฉันจะไปรังเกียจของนายได้ยังไงกัน? ก็ไม่คิดว่าจะได้เล่นน้ำจริงจังนี่นา"

"ฉันแค่มาตามมารยาท ถ้าไม่มาก็จะดูแปลกแยกใช่มั้ยล่ะ? อีกอย่างปล่อยไว้มันก็คงแห้งเองตามธรรมชาติด้วย ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ" เขาพูดไปก็เช็ดผมไปด้วย

เหมือนมีน้องยังไงก็ไม่รู้...

เขาช่วยจับอีกคนเบาๆ แล้วพาขึ้นไปนั่งพักที่ม้านั่งใกล้ๆ คอยมองอาการอีกคนอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าจะฝืนทำไมกันนะ

"นั่งพักไปก่อนนะ อยากดื่มอะไรมั้ย? ฉันไปซื้อให้ได้นะ"

ได้รับช่องทางติดต่อเรียบก็พึงพอใจ ภารกิจการมีเพื่อนเพิ่มขึ้นดูจะก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว พอเห็นว่าอีกคนรีบร้อนเขาก็พยักหน้า

"ไม่เป็นอะไรเลย รีบไปเถอะ"

เขาว่าในขณะที่มองเพื่อนใหม่วิ่งออกไป แต่ในจังหวะที่อีกคนหันกลับมาตะโกนบอกเขาก็ยกยิ้มแล้วโบกมือให้หน่อยแล้วพูดเสียงเบาว่า "จะรอนะ"

(🫶 มปร.เลยคับ ขอบคุณด้วยกันคับ ไว้มาเล่นกันอีกน้า)

"ตามนั้นเลย ไม่ต้องไปเร่งรีบตัวเอง"

เห็นว่าอีกคนดูจะไม่ได้ฝืนดันทุรังทำมันออกมาก็พอใจแล้ว ผลงานที่เกิดจากการบังคับตัวเองมันไม่สนุกหรอก

"อืม ฉันเรียนอยู่ที่นั่น ทางเองก็เหมือนกันรึเปล่า?"

"พอดีฉันจำคอไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่..."

เป็นเพื่อนสนิทกัน ถ้าไม่รู้ก็แย่แล้ว

"แต่มันหนาวนะ? เธอทนได้ถึงห้านาทีรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย"

เขายังแอบเป็นห่วงอยู่ ถึงจะอยากทำอะไรร่วมกันแต่ถ้าเพื่อนต้องฝืนทนหนาวมันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"ชมแบบนี้อยากได้อะไรล่ะ? ขนมเหรอ?"

น้ำเสียงอ่อนว่าพลางมองคนที่ซบไหล่ตนเองหน่อย ก่อนจะมองบรรยายกาศสงบรอบๆ นี่ไม่ใช่ว่าเธอจะหลับคาไหล่เขาหรอกนะ?

รุ่นพี่คนนี้จับตาดูให้ชัดๆ พอเห็นสิ่งที่เธอก็ถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เพราะมันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดูมากๆ คิดว่าถ้าใครได้เห็นคงจะต้องมีอาการไม่ต่างจากเขาอย่างแน่นอน

"สุดยอดเลย เก่งมาก"

"พี่ยังทำไม่ได้เลย ชิโระมีความสามารถนะเนี่ย"

(จิ๋วๆ พกพาง่าย!)