"ถ้าอย่างนั้น.. ฉันจะนำทางเดินชมที่นี่ก่อนก็ได้ค่ะ"

เพราะเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปไหนเป็นพิเศษ
ไม่ได้มีคนที่นัดกันไว้ในวันเปิดเทอมด้วย

ว่าพลางปลีกตัวออกจากบริเวณป้ายประกาศ

"ฮิโรมาสะซังทราบทางไปห้องเรียนรึเปล่าคะ ?"

คิดว่าเขาอาจยังไม่ชินที่ทางต่าง ๆ ในโรงเรียนเท่าไหร่

เอียงคอไปด้านข้าง พร้อมทำหน้าเหมือนบนหัวมี ' ? ' อยู่

"..." ไม่ได้คิดมาก่อนว่านั่นคือเรื่องที่เขาอยากให้ช่วย

ให้ช่วยเป็นเพื่อน งั้นเหรอ ?

ถึงจะมีคำถามในใจ แต่เธอก็พยักหน้ารับไปอย่างว่าง่าย

"เข้าใจแล้วค่ะ"

ดวงตาสีน้ำตาลไล่มองบอร์ดบนกระดาน กำลังจดจ่ออยู่ที่ห้อง 2-A

เหมือนจะเจอชื่อตนแล้ว

"อะ—"

เสียงของอีกคนดึงความสนใจกลับมาที่ร่างสูงด้านหน้า

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที่ไม่ทันระวังเหมือนกันค่ะ"
ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ

คน ๆ นี้.. จากแถบเสื้อแล้ว อยู่ปีเดียวกันสินะ สายตาหลุบลงมองปกคอเสื้อ

"..."

เธอไม่ได้ตอบอะไรออกไป

ทำเพียงทอดสายตามองพื้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ก็ยินดีนะคะ"

อาจจะแค่นิดหน่อย แต่มุมริมฝีปากยกขึ้นเพียงเสี้ยววิเท่านั้น—

ย้ายมาตอนปีสามงั้นเหรอ..?

เลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างคิดสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

"เหงารึเปล่าคะ ?"

คนที่อบอุ่นอย่างเขา หากไม่มีคนรู้จักเลยอาจจะรู้สึกโดดเดี่ยวก็ได้

หรืออาจจะคิดไปเอง เพราะเขาก็เป็นคนที่ดูเข้ากันคนอื่นได้ง่าย น่าจะหาเพื่อนได้ไม่ยากหรอก

"ขอโทษที่ถามแปลก ๆ นะคะ"

"ถ้าฉันไม่มีคนรู้จักอยู่ใกล้ก็คงจะเหงาน่ะค่ะ"

ถึงจะอยู่ห้องเดียวกัน แต่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ฮิโรมาสะซังอยู่ปีสามแล้ว เข้าใกล้สู่วัยผู้ใหญ่ ที่ต้องเลือกเส้นทางอนาคตของตนเอง

ส่วนเธอยังต้องเตรียมตัวอีกเยอะ ระยะห่างปีเดียวนี่มันน่ากลัวจังนะ

"จะลองไปที่ห้อง 2-A น่ะค่ะ"

"อะ.. ไม่ต้องก็ได้ค่ะ" ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ

"ฮิโรมาสะซังนัดเพื่อนชั้นเดียวกันไว้รึเปล่าคะ ?"

กวาดสายตามองรายชื่อรอบ ๆ เล็กน้อย ส่วนมากเป็นชื่อที่ไม่ค่อยคุ้นทั้งนั้น

"ขอบคุณนะคะ"

"แล้วฮิโรมาสะซัง อยู่ห้องอะไรเหรอคะ ?"

ไม่รู้ว่าจะถามไปให้ได้อะไร แต่รู้สึกว่าต้องถาม ยังไงเขาก็อยู่คนละปี ไม่มีทางได้เจอหน้ากันในชั้นเรียนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง

แปลกรึเปล่านะ..ที่ถามไปแบบนั้น

"..."

หญิงสาวยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มคนมากมาย มองร่างสูงหายไปในหมู่คนพวกนั้น

ไม่รู้ทำไม เธอถึงได้ดูแปลกจากทีแรกที่อยู่ด้วยกันด้วยบรรยากาศสบาย ๆ

เหมือนกำลังลำบากใจอะไรสักอย่างอยู่

เหม่อมองด้วยแววตาหม่นหมอง รู้สึกตัวอีกทีเขาก็กลับมายืนตรงหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง

"อะ.."

ยูเมะจ้องรายชื่อตนเองบนหน้าจอโทรศัพท์ คราวนี้เธอได้อยู่ห้อง A

+

"อะ.."

อยากจะบอกว่าไม่ต้องก็ได้ แต่พอเห็นสีหน้ายิ้มแย้มที่บรรยากาศรอบ ๆ เหมือนมีพลังงานอบอุ่นแผ่ออกมา

ทำเอาปฏิเสธไม่ออกเลย ถ้าปฏิเสธไปอาจทำให้เขารู้สึกแย่ก็ได้

"ค่ะ"

สุดท้ายก็ยอมตอบรับข้อเสนอนั่นจนได้ แม้จะไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา แต่เธอก็ดูลำบากใจเล็ก ๆ

"ฉันไม่คิดว่าเราจะเข้าไปได้นะคะ"

ทุกคนเองก็คงจะตื่นเต้นว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิทรึเปล่าแต่สำหรับยูเมะ เธอไม่ติดอะไร

ก็ใช่ว่าจะไม่มีเพื่อนหรอก

แค่คิดว่ายังไงก็ได้ เพราะไม่ได้ยึดติดอะไรกับใครเป็นพิเศษ

หญิงสาวตัดสินใจยืนรอสักพักก่อน หากแทรกตัวเข้าไปตอนนี้มีหวังถูกเบียดจนล้มแน่

เมื่อกี้เราก็ไม่ได้ตอบปฏิเสธไปไม่ใช่รึไงนะ..

คิดในใจเช่นนั้น โดยที่ไม่ได้รู้ตัวว่าคำตอบที่ตนตอบไปไม่ใช่การตอบรับแต่อย่างใด

หงึก- หญิงสาวจึงทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ แค่ทีเดียวเท่านั้น
.
.
ทั้งสองยืนอยู่บริเวณป้ายประกาศ ซึ่งมีนักเรียนจำนวนไม่น้อยยืนออกันบริเวณนี้

เห็นแบบนี้แล้วไม่ค่อยอยากแทรกตัวเข้าไปเลย...

เธอส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยเป็นการตอบปฏิเสธ

"พอมาถึงฉันก็อยู่ตรงทางเข้าน่ะค่ะ"

เพราะมัวแต่เหม่อมองทิวทัศน์ซากุระที่บานสะพรั่งนั่นแหละ

นี่ก็จวนจะสายแล้วควรจะเริ่มสักหน่อยไหมนะ

(ขออนุญาต+ค่ะ)

ปึก—

"อ๊ะ.."

ร่างบางถอยเซไปด้านหลังเล็กน้อย ยกมือลูบจมูกตัวเองเบา ๆ

"...."

แม้ว่าเขาจะหันมาแล้ว แต่หญิงสาวกลับมองเหม่อลอยจ้องมองป้ายประกาศบนบอร์ด

ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเธอเองก็มาตรงนี้เพื่อเช็คห้องเรียนของตัวเองเหมือนกัน

"ฉันไม่ติดอะไรหรอกค่ะ"

ในฐานะที่ยูเมะเป็นคนที่ไม่เข้าหาใครเท่าไหร่ เธอจึงไม่ค่อยเข้าใจโคเซย์ที่สามารถพูดคุยกับคนแปลกหน้าอย่างเธอได้อย่างธรรมชาติขนาดนี้

ก็เลยไม่รู้จะตอบสนองแบบไหนดี สิ่งที่แสดงออกไปเลยเหมือนคนเย็นชา

"ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ"

เมื่อเข้ามาถึงหน้าตึกจึงหยุดฝีก้าว เงยหน้ามองอีกฝ่ายเล็กน้อย

"ขอบคุณค่ะ"

ว่าแล้วหญิงสาวก็โค้งหัวเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินไปอีกทางเพื่อไปดูป้ายประกาศห้องเรียน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย อาจะทำให้ฟังดูเป็นคนเย็นชา แต่ที่จริง เธอแค่สะดวกเรียกแบบนั้น

ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ และเพิ่งเจอกันครั้งแรก

แต่ก็นะ อาจไม่ได้พบกันอีกก็ได้ ไม่จำเป็นต้องจริงจังกับสรรพนามขนาดนั้น—

"อะ.."

เหมือนเธอจะผงะไปเล็กน้อยที่เขาชวนให้เดินไปด้วยกัน

ไม่ได้รังเกียจ แค่ไม่เข้าใจเท่านั้นแหละ เพราะงั้นเธอจึงพยักหน้าเบา ๆ

"โคโตบุกิ ยูเมะค่ะ"

"อยู่ปี2.. อะ—"

ดูเหมือนว่าใบรายชื่อที่เธอดูอยู่จะเป็นของปีสาม พอเข้าใจแล้วหญิงสาวก็มีสีหน้าประหม่าเล็กน้อย

"คือว่า..."

ถึงจะมีท่าทีลังเลเล็กน้อย แต่ก็พูดก่อนถอนหายใจออกมา

"ฉันไม่แน่ใจว่ามีชื่อตัวเองบนกระดานน่ะค่ะ อาจจะเกิดจากข้อพิดพลาดบางอย่าง.."

อันที่จริงก็สังเกตตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่าเขาเป็นรุ่นพี่ปีสาม ส่วนเธอเป็นรุ่นน้องหนึ่งปี จึงไม่ได้ตกใจอะไร

"โคโตบุกิ ยูเมะค่ะ"

กล่าวแนะนำตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ก็ผงกหัวเล็กน้อยเป็นมารยาทเคารพคนโตกว่า

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฮิโรมาสะซัง"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกรึเปล่า

"ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย เธอกวาดไล่สายตามองรายชื่อบนกระดานตั้งแต่ล่างขึ้นบน

"...."

ทำไมหาชื่อตัวเองไม่เจอกันนะ ไล่มองตั้งหลายรอบแท้ ๆ