สองมือกำเข้าหากัน พลางตะโกน ‘ เยส ! ’ ในใจ ด้วยความที่ว่ามีเพื่อนไปกินซูชิด้วยแบบไม่ต้องขอใครก่อน

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น สีหน้าก็ยังคงไร้อารมณ์ เจ้าตัวกล่าวอย่างเรียบง่าย

“ ดีเลยครับ ใกล้ ๆ นี้มีร้านซูชิดี ๆ อยู่ เมนูด้งก็อร่อย ซุปปลาโอก็สุดยอดมากเลยครับ ”

พอพูดถึงของที่ชอบก็เริ่มจะหยุดไม่ได้

” เดี๋ยวผมเลี้ยงรุ่นพี่เองครับ “

“ ซูชิ-! หมายถึง ไปทานซูชิน่ะครับ “

ตอบออกไปโดยไม่ลังเล ประหนึ่งเป็นสิ่งที่คิดมาตั้งแต่ออกจากบ้าน

“ แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ ? หรือว่าจะไปหาเพื่อนของรุ่นพี่ที่ว่าหลงกัน ”

ถามออกไปตามที่นึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่รุ่นพี่ตรงหน้าว่าไว้ก่อนหน้านี้ ในตอนก่อนจะช่วย (?) เขาจากการลอยบนน้ำ

พยายามฟังให้ครบทุกประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมาก่อนจะได้ข้อสรุปว่า

…ไม่เข้าใจ

คิ้วขมวดลงเล็กน้อยก่อนจะสรุปออกไปตามที่พอจับคีย์เวิร์ดได้ว่า

“ อ่า…ก็คือเลี้ยงข้าวได้ สินะครับ? ”

ทักษะตีความวรรณกรรมที่สะสมมาหลายปี เขาไม่ได้นำมาใช้กับชีวิตประจำวันเอาเสียเลย

" ก็ไว้ให้ผมเลี้ยงข้าวรุ่นพี่ เป็นไงครับ ? รุ่นพี่จะได้เอาเงินไปซื้อของที่อยากได้ "

เขาว่าก่อนจะเว้นจังหวะไปเล็กน้อย

" เป็นความต้องการของรุ่นน้องคนนึงที่อยากเลี้ยงข้าวคนรู้จักกัน ไหน ๆ ก็ได้รู้จักกันแล้ว ก็คงไม่เป็นไรหรอก...มั้งครับ "

พูดเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเป็นความปรารถนาของตนเองที่จะทำแบบนี้

" อ๋า...แสดงว่ารุ่นพี่ได้เงินจากการทำสิ่งนี้ด้วยจริง ๆ สินะครับ "

เจ้าตัวว่าพลางพยักหน้าตามช้า ๆ ก่อนจะมองไปที่รุ่นพี่ตรงหน้าที่เพิ่งเปลี่ยนสรรพนามให้

" ถ้าลำบากในการหาเงินมากินมาใช้อีก เจอกันครั้งหน้ารุ่นพี่เดินมาบอกผมเลยก็ได้ครับ "

น้ำเสียงไร้ซึ่งความประชด เขาพูดจากใจจริง เพราะดูจากการกระทำเมื่อครู่แล้ว—

มันก็...อันตรายอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ

" แบ่งเงิน...หรอครับ? "

ถึงอีกฝ่ายจะเปลี่ยนคำพูดไป แต่เพราะมันดูน่าสงสัยเขาถึงได้ถามทวนขึ้นมา

" รุ่นพี่ทำอะไรแบบนี้แล้วได้เงินหรอครับ? "

ถามออกไปด้วยความอยากรู้

เพราะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมถึงพูดเรื่องแบ่งเงินขึ้นมาหลังจากที่เล่นสไลด์เดอร์เสร็จ เลยได้แต่เอียงคอนิด ๆ ไปด้วยตอนที่ถาม

ชะงักไปเล็กน้อยในตอนที่โดนรุ่นพี่ตรงหน้าบังคับให้ยิ้มเสียดื้อ ๆ

ก็จริงอยู่ที่ว่าเขาพยายามไม่ยิ้ม แต่โดนทำแบบนี้แล้วจะไปห้ามอะไรทัน

" แค่รุ่นพี่หลับตาก็ไม่เห็นแล้วครับว่าผมแอบขำ— หมายถึง ยิ้มน่ะครับ "

พูดแบบไม่ค่อยถนัดนักเพราะมุมปากที่ถูกยกอยู่

" ครับ ? "

เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่กำลังอ่านพร้อมกับถอดหูฟังออกข้างหนึ่งเพื่อให้ได้ยินชัดขึ้น

พยายามเพ่งสายตามองปากกาในมือของอีกคน แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจนักเพราะเป็นคนไม่ใส่ใจรายละเอียดถึงจำไม่ได้ว่านั่นเป็นของตัวเองจริง ๆ หรือเปล่า

" ถ้าหยิบไปจากแถว ๆ นี้ก็ใช่แหละครับ "

พูดอย่างไม่คิดอะไร เพียงเพราะว่าไม่อยากตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ทั้งสีหน้านิ่ง ๆ

" เปล่านะครับ "

ถึงจะพูดแบบนั้นไป แต่เจ้าตัวกลับยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้มากกว่าครึ่ง

" มันไม่ได้มีเรื่องอะไรให้ขำสักหน่อยหนิครับ "

โกหกกันซึ่ง ๆ หน้าออกไปในนขณะที่ในหัวพยายามนึกถึงอะไรเศร้า ๆ ไม่ให้หลุดขำออกมา

น้ำที่กระจายออกเป็นวงกว้างมากกว่าปกติเนื่องจากมวลน้ำหนักของคนทั้งสอง ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไร เว้นก็เพียงแต่

" ถึงข้างล่างแล้วครับรุ่นพี่ "

พูดพร้อมพยายามเก็บสีหน้าเอาไว้ เพราะนึกถึงเมื่อครู่ที่รุ่นพี่ตรงหน้าโวยขึ้นมาหลังจากที่เขาแกล้งนับเลขแบบผิด ๆ (?)

ฮึบ— ห้ามแสดงออก

คิดได้แบบนั้นก็เม้มปากเอาไว้แน่น

" ได้เลยครับ "

ว่าด้วยสีหน้าที่ตัวเองคิดว่าเป็นมิตรที่สุด แม้จะไม่มีรอยยิ้มใด ๆ แต่เขาก็หวังว่าคนตรงหน้าจะรับรู้ได้

" ถ้าเจอกันที่โรงเรียนก็ ทักได้เสมอเลยนะครับ "

ว่าอย่างเป็นมิตรก่อนจะก้มมองขนมในมือตัวเอง

" ขอบคุณอีกครั้งสำหรับขนมนะ "

พูดออกมาอีกครั้งก่อนที่ซองขนมนั้นจะถูกแกะออกด้วยมือของเขาและนำมันมาเข้าปากในที่สุด

( จบแล้วคับ เย่ ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคับ(っ´Ι`)っ )

" ... "

ได้แต่แอบพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกเบา ๆ ถึงจะพอเดาได้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าคงจะพอสัมผัสได้ แต่เขาก็พยายามไม่สนใจอะไรมากมาย

" งั้นผมจะนับ 3 นะครับ "

กระเถิบตัวไปให้เตรียมพร้อมสไลด์ลงไปด้านล่าง

" 1 ! "

โดยไม่รอให้ถึงแม้กระทั่งเลขถัดไป เมื่อเจ้าตัวพูดคำว่าหนึ่งออกมา ก็ทิ้งตัวลงไปด้านล่างตามสไลด์เดอร์ในทันที โดยไม่ลืมที่จะจับรุ่นพี่ไว้ให้มั่น

( มุฮ่า ๆ ๆ ๆ )

" อ่า... "

ได้แต่มองตามเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น พร้อมกับปากกาของตัวเองที่ไปพร้อมกับใครสักคน

เอาเถอะ ไว้ซื้อใหม่ก็ได้—

พอคิดได้แบบนั้น แทนที่จะกลับไปนอนเหมือนเดิม เจ้าตัวหยิบโทรศัพท์ข้างตัวขึ้นมาก่อนจะเสิร์ช

" ร้าน...ขาย...เครื่องเขียน...ใกล้ฉัน "

พูดกับตัวเองเบา ๆ ไปก็พิมพ์ไป

" อ่า... รุ่นน้องสินะ "

เขาพึมพัมออกมาเบา ๆ ในขณะที่มองอีกฝ่าย

" ปี 2 ห้อง A ครับ "

" ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ โยชิโนะซัง "

กล่าวอย่างสุภาพในขณะที่ค้อมตัวมากกว่าปกติเพื่อเป็นการแสดงมารยาทที่ดีในการทำความรู้จักกันครั้งแรก

( ติ๊ต่างได้เลยคับพ้ม )

เพราะได้ยินเสียงพูดของใครบางคนผ่านเข้ามาในหูฟัง แถมไม่ได้ดูไกลตัวมากเสียด้วย เขาถึงหยิบหนังสือที่ปิดหน้าออก ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง

" เอ... "

มองไปรอบ ๆ ตัวถึงได้เห็นว่าปากกาที่พกมาจดโน๊ตได้หายไป

" ไหนเขาว่าสสารไม่มีวันหายไปจากโลก... "

บ่นเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพบกับภาพที่ใครบางคนหยิบปากกาของตนไปใช้ทำอะไรบางอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจ

" ได้เลยครับรุ่นพี่ "

โค้งให้อีกฝ่ายน้อย ๆ ด้วยความเคยชิน

" เดินทางปลอดภัยนะครับ อย่าไปชนอะไรเข้าล่ะครับ "

ว่าติดตลกก่อนที่จะยืนมองดูว่ารุ่นพี่ของตนจะก้าวเดินต่อไป(?)ได้อย่างไร้อันตรายก่อนที่เขาเองจะเริ่มเดินไปตามทางของตัวเองบ้าง

.
.
.

( จบ แลว เย่ ริโกะเซมไปอย่าลืมกินผักเย้อ ๆ น้า )

" ถ้ารุ่นพี่กลัว เราเปลี่ยนไปเล่นอันอื่นแทนก็ได้นะครับ "

และแน่นอนว่าเขาหมายถึงสไลด์เดอร์สำหรับเด็ก—

ว่าไปก็มองไป เผื่อว่าอีกคนจะเปลี่ยนใจ เขาจะได้ลุกออกไปจากตรงนี้

" เปลี่ยนใจก็ยังทันครับ "

( นี่ แล้วผมอาศัยจังหวะชุลมุน /วิ่ง )

“ ถ้าถึงวันที่ผมกินไม่ไหว วันนั้นมนุษย์โลกคงกลับหัวเดินกันแล้วครับ ”

พูดแบบติดตลกเล็ก ๆ

“ ส่วนวันนี้ก็พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ “

” …อย่าลืมกินผักด้วย “

ประโยคหลังพูดเบา ๆ อย่างจงใจแกล้งรุ่นพี่ตรงหน้า

" ถ้าวันนี้... "

ว่าก่อนจะเว้นจังหวะไปสักครู่หนึ่ง พิจารณาจากสภาพของรุ่นพี่ตรงหน้าที่มึน ๆ งง ๆ แล้วก็

" คงไม่ได้สินะครับ งั้นเอาไว้วันที่รุ่นพี่สะดวกก็แล้วกันครับ ถ้าเป็นซูชิล่ะก็ ผมได้ทุกวันอยู่แล้วครับ "

แค่พูดถึงซูชิก็พาลให้เจ้าตัวมีความสุขจนมุมปากเผลอยกขึ้นมาเล็กน้อย

" งั้นขออนุญาตนะครับ "

ถึงจะพูดแบบนั้นไปแต่กลับไม่ได้รอให้อีกฝ่ายอนุญาต ถือวิสาสะอุ้มรุ่นพี่ตรงหน้าขึ้นมาอยู่ในท่าเจ้าสาว พยายามไม่สนใจคนรอบข้างและเดินไปยังจุดเตรียมสไลด์ก่อนจะนั่งลงทันที

" ผมไม่ปล่อยให้รุ่นพี่หล่นแน่ครับ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่ารุ่นพี่จับแน่นพอด้วยหรือเปล่า... "

เขาไม่ได้พูดด้วยเจตนาให้กลัว แต่กลับไม่ได้ดูเป็นแบบนั้นเลย—