"อืม..."

ระหว่างทางที่เดินมาก็ไม่ได้สนใจอะไรบนพื้นเสียด้วย

"ไม่เห็นนะครับ"

ดูทรงแล้วคงทำหล่นหายเป็นแน่แท้

(มาละ)

การเดินงานเทศกาลเป็นทางที่ดูจะใช่สำหรับคนรักทุกอย่างที่เป็นวัฒนธรรม แม้คนจะเยอะมากจนบางทีก็อาจจะอัดกันจนไม่ค่อยได้หายใจโล่งคอก็ตามที

ถึงจะเป็นอย่างนั้นเสียงที่เรียกให้หันไปก็ใกล้พอจะทำให้มองหาว่ามีสาเหตุใดถึงได้เอ่ยทักขึ้นมา

ปรากฏคนหน้าคุ้นเคยตรงหน้าเมื่อตอนเทอม1

"ริรุกะจัง?"

จะบอกว่าสนิทแล้วก็อาจจะได้ แต่เรียกรู้จักมากขึ้นกว่าเก่ามากคงจะดีกว่า

"กระเป๋า?"

+

(แต่ปลูกแล้วไม่กินได้มั้ยคะ หนูนิดไม่ชอบกิงผัก😭)

(เตมแล้วน้าค้า(*´▽｀*))

(ถ้าเป็นเซนเซย์ประจำชมรมสุดสวยก็ต้องได้ตลอดสิคะ😞😉🤲💕)

(.กวักมือ มาเลยค่ะ🥺🤲💕)

(ไปปลูกผักลดความเครียดกับเซนเซย์หรอคะ😭😭🤲)

(คิ้กๆ มาสิคะมาเยย😉🥺)

(🫡)

(แชร์ให้ด้วยหรอ😞)

(มาจิงดั้วะ เพ้ดๆๆ)

กำลังจะมองหาสต๊าฟแต่เพื่อนคนใหม่ในวันนี้ว่ามาแบบนั้นก็พยักหน้า

ลองด้วยตัวเองก่อนก็ไม่แย่? ใช่มั้ยนะ

ว่าแล้วก็ลองพับตามลำดับอย่างที่ว่าแต่ไปๆมาๆกระดาษก็เริ่มยับยู่ยี่ทีละนิดจนสุดท้ายก็ได้หมาเยินมาหนึ่งตัวถ้วน

"..."

"อา...คุณไซอนจิเป็นยังไงบ้างครับ"

(*´▽｀*)

หันไปถามคนข้างๆถึงการพับกระดาษในระหว่างที่ตนเองเหงื่อตกไปแล้ว

"สงสัยว่าจะมีดวงกับหมาน่ะครับ"

ว่าแล้วก็โชว์ผลของตนเองให้ดู

"แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะพับได้มั้ยนะครับ"

(;´-｀)

ก็เขาไม่เก่งศิลปะนี่นา

ได้ยินคำถามนั้นก็พยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ

"แต่ก็ไม่ได้เป็นขนมใหม่ๆอะไรหรอก ส่วนมากก็ขนมวัยเด็กมากกว่าด้วย"

"คุณไซอนจิอยากลองเดินดูมั้ยครับ ข้างในมีโซนแผงเล็กๆตรงนั้นอยู่ ผมพาไปเดินดูได้นะ"

(*´▽｀*)

จะว่าเพราะเป็นความชอบเล็กๆของตนเองก็ได้ ถึงได้เสนอตัวออกไปอย่างง่ายดายแบบนั้น

การพูดคุยที่เป็นธรรมชาติมากขึ้นทำให้ดูท่าทางว่าที่ตัดสินใจไปดูท่าจะดี เพราะดูแล้วอีกคนก็เกร็งน้อยลงแล้วมั้ยนะ?

"ดังโงะก็ได้ยินมาเหมือนกันครับ แต่ซอฟต์ครีมเป็นของเทศกาลหรอครับ?"

จากทุกความทรงจำที่ผ่านมาดูท่าแล้วเขาคงจะไม่ได้สนใจจนหลงลืมไปแม้ว่าจะเห็นผ่านตาเป็นแน่

"คุณไซอนจิอยากจะทานอะไรเป็นอย่างแรกดีล่ะครับ"

(*´▽｀*)

เห็นคำตอบแล้วก็พยักหน้าเข้าใจ ตัวเขาที่ถามก็เพราะไม่รู้แถวนี้ แต่ว่าดูท่าอีกคนก็คงจะไม่รู้เหมือนกัน

"งั้นก็เดินไปเรื่อยๆแบบนี้ก็ได้ครับ ถึงซักตรงนั้นแล้วเราค่อยหยุดพักกันก็ได้"

ชี้ไปยังจุดหนึ่งที่ไกลออกไปมากเล็กน้อย

.
.
.

เดินมาได้ซักพักก็หยุดลงยังจุดที่ชี้ไว้เรียบร้อยก่อนจะหันไปมองอีกคนด้วยรอยยิ้มจางๆ

"เหนื่อยรึยังครับ"

เป็นคำถามที่ถามทั้งคนทั้งอากิตะจอมกิน