(มารับความรักของเพื่อนเร๊ววว @azk-hinaichi.bsky.social )

ความรู้สึกถูกเอ่ยออกมาราบเรียบเช่นเดียวกับสีหน้า

ซึ่งมันก็ถูกต้องแล้ว เพราะเขาไม่ได้อยากให้มันเป็นอะไรไปมากกว่าประโยคบอกเล่าความรู้สึกที่มีให้เพื่อนฟัง

ความคาดหวังย่อมมีเป็นธรรมดาไม่ต่างจากคนอื่นที่เคยมาสารภาพรักกับอีกฝ่าย

เขาไม่อาจคาดเดาผลลัพธ์ของมันได้ แต่อย่างน้อยในอนาคตข้างหน้าตัวเองจะไม่นึกย้อนเสียใจที่ไม่ได้พูดออกไป

และซื่อตรงต่อมิตรภาพอย่างที่ตัวโทยะเองควรจะเป็น

(ขอมาขำเผื่ออนาคตเลยได้ไหม—)​

เงียบฟังอาจารย์​อธิบาย​จบ​ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งเรียย

"เพื่อการเรียนรู้​ครับ"

ก็แค่เด็กวัยรุ่นอยากปืนเกลียวอาจารย์​ ทว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรเกิน​ไปเลยไม่ต้องเตรียมวิ่งแล้ว(เสียดายจัง-)​

อีกอย่่างไม่น่าได้มีโอกาสอีกเพราะส่วนสูงต่างกัน​เกิน​

ถือวิสาสะ​ลูบหัวผู้หลักผู้ใหญ่​ต่อ​ หืม... สัมผัสเส้นผมของคนอื่นต่างจากน้องสาวจริงๆด้วย

(ไม่เท่าจ้าวสมุทรคุงหรอก​ น่ารักใจเจ็บไม่ไหวแล้ว​ ฮะฮรึก จองมุมเกาะขอบเฝ้าดูการเติบโต​​ 😭✨)​

หันมองใบหน้าที่พูดทักทายมาอย่างสุภาพ

โทยะผงกศรีษะ​ตอบ

และยืนจ้องนิ่งอยู่สักพักเหมือนกำลังประมวลผล

โทยะวางมือแหมะฝ่ามือลงไปแต่จุดนั้นไม่ใช่บนคาปิบาร่าแต่เป็นกลางเส้นผมสีดำขลับแทน

"..."

ก็บอกว่าแตะได้นี่-

(โอ๊ย​ อ่อนโยนกับเค้าหน่อยสิเตง(?)​🥲)​

(ท่านจ้าวทะเล​ลลลล สุขสันต์​วันเกิด​น้าาาาา​ รอวันเติบโตเป็นท่านจ้าวมหาผืนสมุทร​ผู้ยิ่งใหญ่​เกรียง​ไกร​ 😭✨

/ส่งสมุนไปแฮปแบบสมเกียรติ​ พร้อมพลุสีรุ้ง​ ((ขอแปะรูปทำมาแล้วใช้ให้คุ้ม))​)​

( อย่าทำเยาวชนดิ๊ /โดนบีบ​ แต่ไม่บีบคืนหรอกเพราะนึกภาพตามละมันตลกเกิน​ เดี๋ยวขำขาดใจ)​

(.../หยิบมือถือโทรแจ้งคุณตำหนวด)​

(เซมไปจะไปอ่านนโยบายให้ดีๆก็ได้​ ในเมื่อ​รุ่นน้องอุส่าคิดออกแบบกันมาทั้งที​ สู้ๆนะ😔🫶 )​

(มารับเกียรติ​อย่างภาคภูมิ​เร๊ววววว)​

(อานาคตของโรงเรียนม​ต้องเปร่งประกายเป็นสีรุ้งแน่นอนเลย​ โควไฮคุงเก่งมาก​ เซมไปภูมิใจ​😔👍🌈✨)​

(ทักคับเซนเซย์—)

สายตาคู่นึงมองจับจ้องคาปิบาร่ามาตั้งแต่้ห้าสิบเมตร

จากนั้นก็เด็กหนุ่มหัวขาวก็ค่อยทำเป็นแหงนหน้ามองนกชมไม้รอบๆเนียนเดินมาส่องระยะใกล้ขึ้นเรื่อยๆ​ จากสามสิบ​ เป็นยี่สิบ​ สิบสู่ห้าเมตร

และจนสุดท้ายในอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็พอจะเอื้อมมาแตะตัวสิ่งมีชีวิตคล้ายลูกมะพร้าวแสนน่ารักได้แท้ๆ​ แต่กลับไม่ทำอะไร

ใบหน้านิ่งเอาแต่ยืนจ้องมองมันอยู่อย่างเดียวไม่พูดจา

ช่วงที่ไร้ผู้คนมันช่างเหมาะสมในการทดลองบางสิ่ง

แต่ทว่าในบ่อน้ำร้อนที่ร่างของคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว

โทยะยืนชะงักค้างพร้อมถือตะกร้าที่มีผ้าขนหนูสีขาวคลุมไว้ในมือ

ตุ๊บ-

เสียงบางสิ่งหล่นลงพื้นและกลิ้งหลุ่น​ๆไปหยุดอยู่หน้าอาซาโตะ​

ใช่แล้ว​... สิ่งนั้นคือผลส้มลูกนึงจากทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าขนหนู