หลุดหัวเราะสดใส(?)ออกมา

"ไว้เงินเดือนผมออกก่อนนะครับ" (...)
เท่าที่คุณรู้ คำตอบนี้ไม่ได้ตอบแค่ครั้งเดียวแน่ๆ---

"เอาใหญ่ที่สุดเลยสินะครับ" รอยยิ้มปรากฎบนหน้าคล้ายเอ็นดู
"อยากได้ความหวานเท่าไหร่ดีครับ?"

"แฮมและเบคอนคีซ ให้อุ่นทานที่ร้านด้วยเลยไหมครับ?" นิ้วกดบนจอตามออเดอร์

แน่นอนว่าเขาเคยพบคุณและคุ้นหน้าคุ้นตากับชายหนุ่มที่คาดเดาไว้ว่าอายุคงไม่ห่างกับเขามาก
"เอสเพรสโซ่อัฟโฟกาโต้แฟรปปูชิโน่กับชอร์ตเค้กนะครับ"
เขาคีย์รายการอาหารของคุณลงเครื่องอย่างคล่องแคล่วโดยไม่แม้แต่ถามว่ารสหวานไหม เพราะเขาจำคุณได้

ปากกาสีดำที่เหน็บไว้ถูกดึงลงมาเขียนข้างแก้ว
"ชำระแบบไหนดีครับ?"

มือเขาชะงักเล็กน้อยและมองคุณที่คุ้นตาในวันนี้มีท่าทางแปลกไปกว่าปกติ เขามองร่องรอยของการเปียกแต่ปากยังคงรับออเดอร์อยู่

"ช็อกโกแลต ซอลท์คาราเมลไซรัปกับนมอัลมอนด์ เหมือนเดิมนะครับ"
"วันนี้อยากทานที่ร้านหรือรับกลับดีครับ?"

(ยินดีเลยค่ะ!)

เขาสังเกตผมที่ยุ่งเล็กน้อยของคุณก่อนจะยิ้มพร้อมมือที่กดหาเมนูที่คุณสั่งบนหน้าจอ
"ไซส์ไหนดีครับ?"

(ได้ซี่---)

(😳 คุนลูกค้าาา)

บรรยากาศในร้านยังคงหอมกลิ่นกาแฟ และแอร์เย็นฉ่ำ เสียงภายในร้านไม่ดังมากนัก มีที่ว่างอยู่ประมาณนึงเพราะยังเช้าอยู่

แถวค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ จนมาถึงคุณโดยใช้เวลาไม่นาน
"สวัสดีครับ สนใจเครื่องดื่มแบบไหนดีครับ?" รอยยิ้มพิมพ์ใจ

(เผื่อลูกค้าจะรับขนมไปทานเพิ่ม ☺️)

(วันนี้สั่งเหมือนเดิมไหมครั-)

ยิ้มให้ทิ้งท้ายและเดินไปจุดหมายตัวเองต่อ--

(ขอบคุณสำหรับรูทค่ะ(?))