ล้างมือเสร็จเขาก็สะบัดน้ำทิ้งเบาๆ แล้วเอามือเย็นๆลูบหน้าตัวเอง

“ถ้าแบบนั้น…ฝันดีล่วงหน้านะครับอุนโจคุง”

เอามือลูบหัวอีกคนนึงเบา ๆ จากนั้นก็ผละมือออกขึ้นมาโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินถอยหลังไปช้าๆ

“อย่าลืมตั้งใจอ่านหนังสือนะ~” สุดท้ายเขาก็ยังไม่ลืมเรื่องที่ให้อีกฝ่ายขึ้นเป็นท็อปห้องให้ได้

แล้วก็วิ่งจากไป กลับอพาร์ทเมนท์ของตน

(ตัดจบได้เลยค่ะ! ขอบคุณที่เล่นด้วยกันมากเลยนะคะ!)

"เจ๋งนี่นาอุนโจคุง“

เขาชม ถ้าไม่ติดว่าถือของอยู่ในมือ คงปรบมือให้เบาๆแล้วตามประสาคนชอบให้กำลังใจและชื่นชมมีความสามารถ

”ทิ้งเสร็จแล้วก็ล้างมือให้สะอาดแล้วกลับบ้านกันเถอะ“

ไม่รู้สิ พอโล่งสบายผ่อนคลายการแข่งขันแล้ว เขาก็นึกอยากกลับไปนอนอ่านทบทวนหนังสือนิดหน่อย

“วันนี้ก็ขอบคุณมากๆเลยนะครับ!”

หันมาอีกทีก็พบว่าอีกคนทำอะไรก็รวดเร็วทันมจไปหมด แถมยังอุตส่าห์หาจังหวะอวดเขาอีก

ถ้าไม่ติดที่มือไม่สะอาดก็อยากจะลูบผมอยู่หรอกนะ สุดท้ายก็ยกยิ้มให้พร้อมยกโป้งให้อีกคนอย่างเชยชม

“ทำได้ดีนี่นา! มีความเป็นมืออาชีพมาก“

มองหาถังขยะจนเจออันที่มีเครื่องหมายลูกศรสามเหลี่ยม ถึงชี้ไป

”ไปทิ้งตรงนั้นกัน!“ ส่วนไม้ก็ทิ้งที่ขยะทั่วไปข้างๆ เขาจึงเดินไปด้วย

“ใช่แล้วล่ะ”

“แต่ผมน่ะไม่คิดจะได้อันดับสูงๆหรอกนะ”

พูดยิ้มๆ แล้วก็เอาพวกไม้ที่เหลือทิ้งมาหักก่อนจะทิ้งลงถุง

“ระวังพวกไม้ด้วยนะครับ เพราะถ้าทิ้งโดยไม่หัก เดี๋ยวคนเก็บขยะตะบาดเจ็บได้” ถึงเราจะคัดแยกไว้ให้เขาแล้วเถอะ

เขาพยักหน้ารับ

“ผมก็จำได้! ไม่มีทางลืมแน่นอน แต่ก็อย่าลืมตั้งใจสอบนะครับ”

ละมือกลับมาขนาบข้างตัวอีกครั้ง

“งั้นไปช่วยเขาเก็บกันเถอะ จะได้เสร็จไสๆ รีบกลับไปพักผ่อน” เพราะวันนี้เหนื่อยกันมาเยอะแล้ว

“ยังไงตั้งแต่พรุ่งนี้ก็ต้องเริ่มหันมาอ่านหนังสือแล้วนี่นา…”

เขามองอีกคน เอียงคอนิดๆ

“เหมือนจะแอบบ่นผมนะ?”

ยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าชายหนุ่ม

“เกี่ยวก้อยสัญญาได้นะ~ ยังไงผมก็รักษาคำพูดอยู่แล้วล่ะ!” ไม่รู้ทำไม คุยกับอีกคนแล้วเหมือนได้มีน้องชายให้เอ็นดู

“ถ้าผิดสัญญา ผมยอมให้ลงโทษเลยเอ้า” แต่คงไม่มีทางหรอกนะ

มองปฏิกิริยาแล้วดูหดหู่ยังไงไม่รู้สิ? เลยเสนอสักอย่างเสียงใส

“งั้นเอาเป็นถ้าติดท็อป10 จะพาไปเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่แล้วกัน?”

“ดีกว่าขนมใช่ไหมล่ะ!”

พูดแล้วรู้สึกข้อเสนอนี้ดีมากเลยนี่นา

ตบบ่าอีกคนเบาๆ3ที

“ทำได้อยู่แล้ว เชื่อผมสิ!”

“แหมๆ อ้อนแบบนี้ผมก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ ต้องคิดว่าตัวเองทำได้สิ!”

เขาส่ายหน้าจนผมสะบัด แล้วเอามือจิ้มๆหน้าผากอีกคนเบาๆ

“เริ่มจากมีกำลังใจไปสอบสิครับ“ พูดแบบนี้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้คาดหวังคะแนนตัวเองเพราะไม่ซีเรียสอยู่แล้ว

แต่เห็นรุ่นน้องไฟแรงตั้งใจเรียนก็น่าสนใจดีนี่นา?

“อุนโจคุงก็ว่าไป” เขาโบกมือส่ายไปมาขำๆหัวเราะแหะๆเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“จะมุมมองไหนมันก็ตัวผมที่เป็นนั่นแหละนะ~” ธาตุแท้คนเรามันซ่อนไม่มิดนี่นา

“เอ— ไม่ได้คิดซะด้วยสิว่าจะสั่งอะไร?” เขาเอาท้องนิ้วโป้งลูบปลายคาง ขมวดคิ้วขบคิดสักพักใหญ่

“งั้นก็ต้องตั้งใจเรียนแล้วได้คะแนนสูงๆเอาให้ติดท็อปห้องเลยมาอวดผมแล้วกันนะ!” เขาพูดไปแบบนั้นแล้วชูโป้งให้อีกคน

“เป็นนักเรียนก็ต้องทำงี้สิ“

เขาไอค่อกแค่กสักพักจนน้ำตาไหล แต่รอดหวุดหวิด สภาพแบบนี้ไม่สามารถพูดรั้งได้ว่าไม่เป็นไร พออีกคนกลับมาพร้อมน้ำเขาเลยหยิบมาเปิดขวดกระดกดื่มทันที

“ฮ่า! นึกว่าจะขิตซะแล้ว”

พูดเล่นๆ แต่แอบปาดเหงื่อ

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ โอย…” อับอายตัวเองในวันนี้มาก แสดงแต่ด้านไม่น่าจดจำให้รุ่นน้องเห็น

“ดีแล้วล่ะ!”

เขายกยิ้มมองไม้มาร์ชเมลโลในมือ ก่อนจะงับมันจากด้านข้างเข้าปากกร้วมๆเต็มแก้มจนหมด แต่ดันเคี้ยวไม่ละเอียดจนสำลักแทนซะงั้น

ถึงจะไวแต่ก็ไม่ได้ราบรื่นแฮะ😭

“แค่กๆ โอ้ย…นึกว่าจะสำลักตายแล้ว”

คราวหน้าไม่เอาแล้วแข่งกินเร็วเนี่ย

พอได้มาเรียบร้อยเขาก็ยิ้มแก้มปริ ส่ายโทรศัพท์ไปมาใกล้ๆใบหน้าตัวเอง

”ถ้าผมชวนคุยไปต้องเห็นข้อความกันน้า อย่าชิงบล็อกก่อนล่ะ!“

พูดเล่นๆ แล้วเก็บโทรศัพท์ เพราะถึงคิวรับมาร์ชเมลโลวแล้ว

”ขอ2ไม้ครับ!“ เขาพูดออกไปอย่างกระฉับกระเฉง พอได้มาก็ยื่นให้อีกคน

“คนละไม้ มาดูกันว่าใครจะกินหมดก่อน”

"งั้นเอาตามนั้นไหมล่ะ?“ ยังไงมันก็ไม่น่ามีอะไรยาก

ขณะเดียวกันเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

”เราคุยเล่นกันขนาดนี้แล้วทำไมไม่แลกคอนแท็กไว้หน่อยล่ะ?“

”ถ้าอุนโจคุงยังอยากคุยกับผมล่ะนะ~“ พูดแบบนี้แต่ชูโทรศัพท์ไปมาตรงหน้าแล้ว

“อ๊ะ ทำแบบนั้นก็ดีนะครับ!” เขาเห็นด้วยตาวาว แล้วก็ยืนมองคนในแถวข้างหน้า

“ผมน่ะไม่แพ้หรอกนะ” เขาหันกลับไปพูดเล่นกับอีกคน

“แบบนี้ใครแพ้-ชนะจะเป็นยังไงล่ะ?” ถ้ามีแรงจูงใจก็จะเป็นสิ่งล่อตาอยู่นะ

ตอนแรกกำลังคิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายจูงมืออีกคน พอเป็นฝ่ายโดนจูงแล้วมีโอกาสมองเรือนผมสีเข้มสะท้อนแสงไฟยามค่ำคืน

ดวงตาที่เหมือนท้องฟ้าโอบกอดทุ่งทานตะวันไว้ด้านในหลุบมองมือที่จูงไว้ ฉายแววอบอุ่น

“คร้าบๆ ช้าหมดอดสินะ” เขาพูดกลั้วเสียงหัวเราะแล้วรีบสาวเท้าตามอีกคนจนเดินขนาบข้าง แขนก็แกว่งไปมา

“มาแข่งกันไหมว่าใครจะกินได้เยอะกว่ากันน่ะ” เขาขึ้นชื่อว่ากินของเลี่ยนๆเก่งซะด้วยสิ

ฟังแล้วเขาก็ชักตื่นเต้น หันมองไปทางทิศที่มีแจกของหวานเป็นระยะ

“คงต้อง…รีบสับเท้าให้ว่องตอนมีโอกาสล่ะ” เขาพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบแผนการ

“จบเพลงนี้แล้วไปกันเถอะครับ” แล้วก็ยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงตัวสวยไปที

”ไม่งั้นจะเสียดายแย่เลย“

ทำหน้าไขสือกลับ

“ฮะๆ เปล่าน้า~” แก้ตัวขอไปที พอเปลี่ยนท่าแล้วแรกๆเขาก็ไม่ชินอยู่หน่อยๆ…ก็ปกตินักเปียโนเป็นคนเล่นดนตรีมากกว่ามาเต้นเองนี่นา

“เอาสิ ไปกินด้วยกันเถอะ เสียพลังงานมาตั้งเยอะ ต้องเติมหวานหน่อยแล้วล่ะ!”

“ไม่รู้ว่าเรากินกันจะเผลอแย่งส่วนของคนอื่นรึเปล่านะ?” พูดเป็นเล่น

มองอย่างไม่เชื่อถือเท่าไหร่นัก

“แหม ผมต้องระวังตัวแล้วสิ ปกติผมก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามหรอกนา“

”แล้วใครจะไปล้มทับอุนโจคุงล่ะครับ? ถ้าสาวๆก็อาจจะเป็นไปได้เพราะตัวเล็กกว่า แต่หนุ่มๆแบบพวกเรานี่ชนนิดหน่อยก็สะเทือน ร้องโอดโอยกันหมดแล้วมั้ง ฮ่าๆ“

เขาหัวเราะเบาๆล้ออีกคนราวกับจะสื่อว่าไม่เชื่อหรอกว่าทำได้จริง

พอโดนจับมือแน่นเขาก็แอบตาโตนิดหน่อย ไม่คิดว่าอีกคนจะตกใจ

“นั่นเป็นคำตอบที่ดีนะ”
“ถ้าขอโทษอย่างจริงใจ ยังไงผู้ฟังก็ต้องรู้สึกยินดีและให้โอกาสแน่นอน”

เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย โค้งมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มรอบที่เท่าไหร่ไม่อาจทราบและดูท่าจะไม่มีเบื่อเลยสักนิด

“ไม่เป็นไรหรอก ช่วยกันระวังไว้ก็ออกจะดีนี่นา ผมไม่ปล่อยให้อุนโจคุงสะดุดเหมือนตอนผมสะดุดอากาศหรอกนะ”

“แล้วถ้ามีคนโกรธจริงๆขึ้นมาอุนโจคุงจะทำยังไงครับ?” ถามไปมือเขาก็ดึงอีกคนให้ขยับเยื้องออกมาหน่อยเพราะที่พื้นมีก้อนหินอยู่ เผลอเหยียบเข้าจะแย่เอา

“ถึงผมจะใจดี แต่คนอื่นๆไม่ได้รับประกันว่าเป็นเหมือนกันนี่นา~”

ยิ้มร่าจนตาหยีโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว