ยางามิ โชเฮย์

มือที่ถูกเธอประสานนิ้วไว้แน่นขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว

“รับปากแล้วนะว่าจะตามใจฉัน“

คราวนี้เป็นโชเฮย์ที่ยิ้ม รอยยิ้มทื่อๆก็ละลายกลายเป็นรอยยิ้มอ่อนๆแต่มีประกายดีใจไม่น้อย

การมาทัศนศึกษาก็เป็นหนึ่งในความทรงจำที่สำคัญในช่วงวัยเรียน

แถมยังเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไรเขาถือว่าอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้เวลานั้นกับเขา

“งั้นเริ่มจาก…ไปทำคอนยัคคุกัน”

โชเฮย์แทบลืมหายใจไปหนึ่งจังหวะตอนที่ฮิโยริจับมือเขา— ไม่ใช่แค่จับแต่ประสานนิ้วอย่างเป็นธรรมชาติ

ราวกับว่ามันเป็นเรื่องทั่วไป

สายตาที่ช้อนมอง

ยิ่งเธอยิ้มใส่เขาแบบนั้น ยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนแกล้งดุเด็กที่ไม่ยอมบอกความจริง

“ก็มัน… ไม่อยากให้รู้สึกว่าโดนบังคับให้อยู่ด้วยกันเพราะเป็นวันเกิด”

เขาก็ยิ่งหมดทางป้องกันตัว
+

โชเฮย์เหมือนคนถูกแทงด้วยประโยคเดียวไม่ถึงกับตาย แต่เสียหลักไปเต็มๆ

“อืม เดท”

เขากระแอมแก้เขิน แล้วพยายามทำหน้าให้กลับมาเป็นปกติ แต่ปลายหูที่แดงจัดก็ขายหมดทุกอย่าง

“ก็วันนี้มัน…”

เสียงที่หายไปก่อนจะพูดจบประโยค ถึงแม้ไม่ใช่วันเกิด เขาก็จะชวนเธออยู่ดี มันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ

เขาก้มหน้าลงมองเธออีกครั้ง มือที่จับชายเสื้อเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม… จะให้รังแกก็ได้ ขอแค่ตอบตกลงก็พอ

แต่สำหรับโชเฮย์แล้ว จุดโฟกัสกลับมองหาคนๆนึงเช่นเคย

เมื่อเจอเป้าหมาย โชเฮย์ไม่ได้ลังเลอะไร เขาเดินไปหาเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับชายเสื้อฮิโยริเบาๆ

ดวงตาคู่คมที่ปกติจริงจังกลับดูอ่อนลงผิดปกติ เหมือนลูกหมาที่ไม่กล้าขออาหารเพิ่ม— ทั้งดูน่าสงสาร ทั้งน่ารักแบบที่เจ้าตัวเองไม่รู้ตัว

“…ฮิโยริ”

ขอแค่ในวันนี้ ที่เขาอยากเอาแต่ใจเพิ่มสักนิด

“ไปเดทกัน”

@azk-hiichan.bsky.social

(ขอบคุณนะจิโตเสะคุงงง เค้กสามชั้นเลยมั้ยระดับนี้แล้ว /แบ่งเค้กของจิโตเสะคุงให้จิโตเสะคุง— 🍰🍰🍰)

(สุดหล่ออบอุ่นมาก 🍁)