เด็กสาวรวบผมเป็นดังโงะก้อนโตกำลังขัดถูสระอยู่ไม่ไกลนัก เธอได้ยินเสียงไม้หล่นกับเสียงกระแทกจึงตกใจรีบหันไปดู

”คุณโฮชิซากิ?!“

สองเท้ารีบก้าวอย่างระมัดระวังเข้าไปหาทันที เธอโน้มตัวลงเล็กน้อยยื่นมือไปหาอีกฝ่ายเพื่อช่วยพยุง

”เจ็บตรงไหนไหมคะ โอเคหรือเปล่าคะ ลุกไหวไหมคะ“

เธอพ่นคำถามใส่คนตรงหน้าที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยความเป็นห่วงและกังวล

(เค้ามาปักก)

”เคยเจอน้องหมาตัวนี้ไหมคะ?”

เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ มองตอบกลับไป ก่อนจะรีบโบกมือไปมา

“มะ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ! ไม่ต้องกังวลนะคะ!”

แล้วเหมือนนึกได้ จึงรีบหันกลับไปทางลูกหมาตัวเล็กที่ยังนั่งหางกระดิกอยู่ตรงหน้าเธอ พลางก้มลงลูบหัวมันอีกครั้ง

“แค่เจอเจ้าตัวเล็กนี่ค่ะ ดูเหมือนจะพลัดหลงมาน่ะ”

เธอเงยหน้ากลับไปยิ้มแป้นให้ ดวงตาสีอ่อนเป็นประกาย เห็นอีกฝ่ายผ่านมาทักพอดีอาจจะเคยเห็นเจ้าตูบมาก่อนก็ได้จึงลองถามดู

(ที่แท้เจ้าของน้องหมาคือฮายามะคุงนี่เอง!)

นารุชะงักไปเล็กน้อยก่อนดวงตาจะเป็นประกาย

“เอ๊ะ—! จริงเหรอคะ!?”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโล่งอกพร้อมรอยยิ้มกว้างออกมา

“โชคดีจัง.. ฉันเจอน้องหมาตรงพุ่มหญ้าค่ะ ตัวมอมแมมหมดเลย”

มือสองข้างประสานกันข้างหน้า เอียงตัวเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบ

“ดีใจที่ได้เจอคุณนะคะ ไม่งั้นฉันคงไม่รู้จะตามหาเจ้าของยังไงดี“

(ขอใช้โอกาสเอาหมานินจามาเปิดตัวคับ--)

เจ้าลูกหมาเป็นชิบะตัวสีน้ำตาลขาว ที่ตรงหน้าผากมีลายขนแปลกๆ เหมือนดาวสี่แฉก ส่วนคนที่สบตากับคุณก็เป็นเด็กผู้ชาย ความสูงไม่ไกลจากคุณนัก อยู่ในชุดนักเรียนรร.เดียวกัน

เขาทำปาก 'อ๊ะ' ก่อนจะเดินเข้าไปหาทั้งคู่

"ขอโทษนะ เจ้านี่...หมาของผมเองแหละ"

ได้ยินแบบนั้นเธอจึงพลิกป้ายชื่อดู และโชคดีที่มีเขียนเบอร์โทรศัพท์เอาไว้พอดี

“อ้ะ- มีเขียนเบอร์โทรไว้ด้วยล่ะค่ะ!”

เธอใช้นิ้วปัดๆดินที่เปื้อนออกเพื่อให้เห็นเลขชัดขึ้น

”เดี๋ยวฉันจะลองโทรดูนะคะ!“

(อ้าก ไม่ได้บอมบ์ตรงไหนกันคะเนี่ย😭🩷 ขอบคุณที่วาดโมเม้นจำลองขึ้นมานะคะ น่านักทั้งคุ่เลยย)

ซากุราโนะ นารุ

ได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบส่ายหัวปฏิเสธทันที

“ไม่ใช่ค่ะๆ ฉันเจอมันนอนกลิ้งอยู่ตรงนี้พอดี“

นารุชี้ๆ พุ่มหญ้าตรงหน้ากับเจ้าตูบที่เนื้อตัวมอมแมมเหมือนเพิ่งไปเกลือกกลิ้งกับดินมา

“น่าจะหลงมานะคะ.. มีปลอกคอด้วยแหนะ”

(ก ก กี้ดดดด?!?!!?! ซากุราโนะซังง!!!! น่ารักมากเลยค่ะฮือๆ จิงด้วยถ้ายืนใกล้กันคง-งงๆก่งก๊งแน่เลย555555 /ต แต่ คุนบอมบ์นุ😭‼️🩷)

นารุหัวเราะแหะๆ หน้าขึ้นสีเล็กน้อยที่โดนแซว

“ปกติฉันก็พกไว้เผื่อหิวระหว่างทางค่ะ ช่วงเลิกเรียนทีไรชอบท้องร้องทุกที..“

ว่าจบก็หัวเราะเบาๆ พลางมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเงยหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้มสดใส

“ใช่แล้วค่ะ! วันนี้ไม่มีชมรมพอดี ก็เลยแวะมาเดินเล่นสักหน่อย”

สายตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อยกับคำถาม

“แล้วคุณโฮชิซากิล่ะคะ มาที่สวนบ่อยๆ เหมือนกันเหรอ?”

นารุยิ้มบาง พลางพยักหน้าหงึกๆ ให้กับความเป็นห่วงของอีกฝ่าย

"ฉันเองก็คิดเหมือนกันค่ะ ป่านนี้เจ้าของคงกำลังมองหาน้องอยู่แน่ๆ"

เธอค่อยๆ ยื่นขนมปังชิ้นเล็กให้น้องหมาตรงหน้า ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะหิวไม่น้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอีกครั้งพลางยิ้มกว้าง

"ฉันว่าจะลองเดินวนหาดูรอบๆ สวนก่อนค่ะ เผื่อจะเจอเจ้าของอยู่ไม่ไกล"

ยื่นให้อย่างระมัดระวัง เจ้าขนฟูรีบงับกินอย่างเอร็ดอร่อย นารุหัวเราะคิกคักเบาๆ