#AZK_Undoukai #AZK_Clover

เหล่าหนุ่มสาวถึงคราเบ่งบานยามวสันตฤดูมาเยือน
— Ouendan Clover Team 🍀

(รูปรวมเหล่าสมาชิกโอเอ็นดันทีมโคลเวอร์)

(กรี๊สสส มันจะเกินไปมาก😭🔥🔥 ขอบคุณเช่นกันคร้าบบ/กลืนภาพ)

ถ้าหากนี่คือความฝัน
ก็อยากจะขอให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ตลอดไป
แต่ตลอดไปเนี่ยมันมีจริงรึเปล่านะ...

ถ้างั้น ถึงตัวผมในอนาคต...จะรักษาสิ่งแสนมีค่าและความสัมพันธ์ตราบที่ตัวผมยังคงเดินตามฝันและเฝ้ามอง ผลักดันไปพร้อมกับเขา

"ขอบคุณนะครับ ซากิจัง" ชอบที่สุดเลย

...

"แต่ว่านะ ซากิจัง"

"ข้อนั้นน่ะตอบผิดนะครับ"

"มาลองพยายามกันใหม่เนอะ" ^^

คงต้องใช้เวลาอีกหน่อยจริงๆนั่นแหละ
...

"อันที่จริง ซากิไม่ได้แค่อยากรู้เฉยๆหรอกนะฮี่คุง" เขาพูดขึ้นอีกครั้ง "ซากิอยากจะเข้าใจ มากกว่าแค่อยากรู้"

"อยากจะเข้าใจว่าฮี่คุงรู้สึกอะไรอยู่กันแน่"

ซากิเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย ทว่าไม่ได้ถามอะไรต่อ เขายื่นมือออกไปตามคำขอ วางบนฝ่ามือของฮิฟูมิที่หงายรออยู่ สัมผัสจากเนื้อผ้าของถุงมือกระทบปลายนิ้ว

ซากิสอดนิ้วเข้าไปคล้องช้าๆ เชื่อมโยงกันอย่างอ่อนโยน ไม่ล่วงล้ำหากก็ไม่ห่างเหิน ดวงตาสีชมพูซากุระยังคงจ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย พยายามอ่านความหมายของการกระทำนี้

+

แววตาของฮิฟูมิที่เปลี่ยนไปเพียงชั่วครู่ พร้อมรอยยิ้มบางเบาแบบนั้น ทำให้ซากิรู้สึกว่าตัวเองคงจะเดาได้ถูกต้องไปมากทีเดียว

"สัญชาตญาณดีเหรอ? ซากิก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน" เขาหัวเราะ

…

คำขอสั้นๆนั้นทำให้ซากิกระพริบปริบด้วยความประหลาดใจ โดยปกติแล้วฮิฟูมิมักจะเป็นคนที่สงวนท่าทีเรื่องการสัมผัสตัวเสมอ โดยเฉพาะกับฝ่ามือ

เขารู้ดีว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้ถุงมือคู่นั้น

+

เด็กหนุ่มดึงตัวกลับมานั่ง รอยยิ้มทะเล้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"ซากิเดาถูกไหมน้า?" เขากระพริบตาปริบๆ "ซากิแค่อยากรู้เฉยๆนะ ไม่ได้มีเจตนาอื่นหรอก"

"เอาล่ะๆ กลับมาที่เรื่องเลขกันดีกว่า!" ซากิเคาะนิ้วลงบนสมุด "ถ้าซากิผ่านสอบวิชานี้ไปได้เนี่ย คงต้องเลี้ยงขนมตอบแทนฮี่คุงเยอะๆแล้วล่ะ!”

"ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่ารอยยิ้มของฮี่คุงมันเหมือนเกราะบางๆที่คอยปกปิดอะไรบางอย่างไว้ ไม่ใช่ในแง่ที่ไม่ดีนะ แค่รู้สึกว่าข้างในคงมีอะไรมากกว่าที่เราเห็นน่ะ"

บ่อยครั้ง เขาสังเกตเห็นว่าดวงตาคู่นั้นไม่ได้ยิ้มไปด้วยเสียทั้งหมด ซากิรู้สึกได้ถึงกำแพงบางๆที่กั้นอยู่ตรงนั้นเสมอมา ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดูเข้าถึงง่ายแค่ไหนก็ตาม

“ฮี่คุงรู้สึกอะไรอยู่บ้างน่ะ? หรือว่ารอยยิ้มของฮี่คุงมันคือทุกอย่างแล้วจริงๆ”

+

เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮิฟูมิเล็กน้อย ศอกยันโต๊ะ ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีไดมอนด์คู่นั้น แสงจากหน้าต่างตกกระทบ ทำให้เห็นประกายสีอำพันในแววตาชัดเจนขึ้น

"บางที…" น้ำเสียงซากิแผ่วลง "ฮี่คุงอาจจะไม่ค่อยเก่งเรื่องการแสดงความรู้สึกที่ไม่ใช่รอยยิ้มออกมา หรือเปล่า?"

"ซากิเห็นฮี่คุงยิ้มตลอดเลยนี่นา ไม่ว่าตอนดีใจ ตอนเหนื่อย หรือกระทั่งตอนง่วง ก็เลยไม่ค่อยเห็นฮี่คุงทำสีหน้าอื่นเท่าไหร่"

+

ซากิมองใบหน้าของฮิฟูมิ ดวงตาสีชมพูซากุระดูเหมือนจะกำลังประเมินอะไรบางอย่างอยู่

"อะไรที่ฮี่คุงทำไม่ได้เหรอ?" เขาเอ่ยเสียงเบาลง คล้ายกับกำลังใช้ความคิด

“ฮี่คุงไม่กินนมจืดไง!” ซากิยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เห็นเคยบอกว่าแพ้ แต่ซากิว่า ฮี่คุงแค่ไม่ชอบรสชาติมันมากกว่าน่ะสิ”

“ฮะๆๆ แต่ที่ซากิเห็นนะ ฮี่คุงเป็นคนเก่งมากจริงๆ" เจ้าตัวกล่าวย้ำ "รอบคอบ ใจดี ฉลาด แถมยังดูมีความสุขตลอดเวลาเลย"

+

ซากิขยับตัวเล็กน้อย แขนข้างหนึ่งยกเท้าคาง สายตาจับจ้องไปที่ฮิฟูมิ

"ว่าแต่ ฮี่คุงนั่งจดสรุปวิชาอื่นอยู่เหรอ? สุดยอด!”

"ฮี่คุงเนี่ยเก่งทุกอย่างเลยน้า” เขาเอ่ยชมอย่างจริงใจ "ทั้งเรื่องเรียน กีฬา แถมยังใจดีมาช่วยติวให้ซากิอีก เหมือนไม่มีอะไรที่ฮี่คุงทำไม่ได้เลย"

"ถ้าไม่มีตัวเลข พวกเรื่องราวต่างๆมันก็อาจจะดูเลื่อนลอย เหมือนคำโกหกที่ไม่มีมูล" เขาปรายสายตาไปยังโจทย์คณิตอีกครั้ง

"เพราะงั้นแม้ว่าการคำนวณจะยากไปบ้าง แต่คณิตศาสตร์ มันคือความจริงอย่างหนึ่ง…”

ก่อนประโยคหลังจะแผ่วลงเล็กน้อย

”เป็นความจริงที่ซากิยังต้องพยายามทำความเข้าใจอยู่ แหะๆๆ”

+

"ระยะทาง ความเร็ว อุณหภูมิ น้ำหนัก ส่วนสูง หรือกระทั่งเวลา มันก็คือตัวเลขเหมือนกัน"

"การที่เราเรียนคำนวณมากๆ อาจจะไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นนักคณิตศาสตร์ทุกคนหรอก แต่ซากิว่ามันทำให้เราเห็นความจริงของสิ่งต่างๆได้ชัดเจนขึ้นนะ"

"แบบว่า เวลาเราดูข่าว หรือรายงานอะไรก็ตาม เราต้องมีข้อมูล มีตัวเลขมาสนับสนุนใช่ไหม? มันคือหลักฐานที่ทำให้เรื่องราวดูน่าเชื่อถือ เป็นความจริงที่จับต้องได้"

+

"เรื่องที่ว่าทำไมต้องเรียนคำนวณยากๆไปทำไมใช่ไหม?" ดวงตาจับจ้องไปที่แผ่นโจทย์เลขตรงหน้าครู่หนึ่ง ราวกับกำลังหาคำตอบในนั้น

"อื้ม เคยคิดอยู่น้า~” เด็กหนุ่มเว้นช่วงนิดหน่อย

“สำหรับซากิ ตัวเลขมันเป็นเหมือนภาษาสากลอย่างหนึ่งน่ะฮี่คุง"

"มันเป็นภาษาที่ตรงไปตรงมา ไม่มีอคติ ไม่มีความลำเอียง หนึ่งก็คือหนึ่ง สองก็คือสอง"

"ทุกอย่างในโลกนี้ สุดท้ายแล้วมันก็อธิบายด้วยตัวเลขได้เกือบหมดเลยนี่นา"

+

แต่มันก็ยังคงต้องใช้พลังงานสมองมหาศาล เขาพยักหน้าบ้าง ทำตาโตบ้าง เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปม

เจ้าของเรือนผมสีซากุระเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ฮิฟูมิยังคงก้มหน้าก้มตาสรุปวิชาอื่นอยู่ ท่าทางสงบและตั้งใจของอีกฝ่ายตัดกับความอลหม่านในหัวของเขาอย่างสิ้นเชิง

"อะ… เรื่องที่ฮี่คุงถามเมื่อกี้เหรอ" ร่างโปร่งขยับตัวให้นั่งสบายขึ้น ก่อนจะเริ่มคิดตามคำถามของอีกฝ่าย

+

"โห มีสรุปซะด้วย เยี่ยมไปเลยฮี่คุง! แบบนี้ซากิก็หายห่วงแล้ว~” ซากิพูดอย่างดีใจ

"แล้วก็ เรื่องไปหาอะไรอร่อยๆ กินด้วยกันน่ะ!” ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ อย่างที่มักทำเวลาพูดถึงของกิน "ซากิอยากไปอยู่แล้ว! ร้านคาเฟ่แถวนี้มีพุดดิ้งซากุระมาใหม่ น่าลองมากๆเลยล่ะ"

การติวเริ่มขึ้น ฮิฟูมิตั้งใจอธิบายทีละขั้นตอน ซากิลองทำตามที่ผู้เป็นเพื่อนบอก พยายามทำโจทย์ง่ายๆที่อีกฝ่ายยื่นให้

+

"เนี่ย พวกหาค่า x หาค่า y แล้วก็มีวงเล็บเต็มไปหมด แถมมีเลขยกกำลังอะไรอีกไม่รู้ เห็นแล้วหัวซากิมันเหมือนจะระเบิดออกมาเลยจริงๆน้า”

คนตกที่นั่งลำบากทำท่ากุมขมับ

"ก็เลย… อยากจะรบกวนให้ฮี่คุงช่วยติวให้หน่อยได้ไหม?"

ว่าจบจึงเลื่อนเก้าอี้มาอีกตัว นั่งฝั่งตรงข้ามฮิฟูมิ

“อะแฮ่ม ที่ตั้งใจมาวันนี้น่ะนะ” จากที่ปกติพูดจาฉะฉาน ซากิเอ่ยเสียงเบาลงเล็กน้อย

"คือแบบว่า… เรื่องวิชาคำนวณน่ะ” เจ้าตัวเกาแก้มเขินๆ "ซากิไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่เลยน่ะสิ…"

"ปกติก็พอเอาตัวรอดได้อยู่หรอก แต่รอบนี้รู้สึกว่ามันยากเป็นพิเศษน่ะ"

เขากางสมุดออก ชี้ไปยังโจทย์ข้อหนึ่งที่ดูซับซ้อน

+

ซากิยังคงยืนมองอยู่ตรงนั้น สังเกตเห็นดวงตาสีฟ้าประกายเพชรที่เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า แววตาสุดแสนง่วงนอนนั่นทำให้เขาอมยิ้ม

"ใช่แล้ว ซากิเอง~" เจ้าตัวตอบรับเสียงสดใส พลางหยิบกลีบซากุระอีกสองสามกลีบที่ยังติดอยู่บนไหล่ของฮิฟูมิออก

"อรุณสวัสดิ์น้า… ถึงมันจะไม่ใช่ตอนเช้าก็เถอะ ฮะๆๆ” เขาหัวเราะขำ "แต่ไม่เป็นไรหรอกน่า ซากิมาช้าด้วยนี่นา พอดีเป็นเวรทำความสะอาดน่ะ”

+

ซากิยืนเท้าสะเอวมองอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มขี้เล่น เขายื่นมือออกไปช้าๆ นิ้วเรียวค่อยๆปัดกลีบซากุระออกจากผมสีอ่อนนุ่มนั้น

"น่า… ฮี่คุง…"

"ซากุระมาปลุกถึงที่เลยนะเนี่ย…" ซากิพูดเสียงนุ่ม แฝงความทะเล้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆดึงมือออกอย่างอ้อยอิ่ง

ใบหน้าของฮิฟูมิยังคงหลับพริ้ม แต่ดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว

"ฮี่คุง ตื่นได้แล้วนะ ซากิมารอแล้ว"

กลีบดอกซากุระปลิวตามลมเข้ามา บ้างก็เกาะอยู่บนเรือนผมสีเทานุ่มฟู บ้างก็ตกอยู่บนใบหน้าหวานใสที่กำลังหลับพริ้ม

“...มาหลับอยู่ตรงนี้นี่เอง" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเอง เขาเดินเข้าไปใกล้ ชะลอฝีเท้าลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้าชัดขึ้น ภาพของฮิฟูมิที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ท่าทางผ่อนคลายจนไม่อยากเข้าไปรบกวน

บรรดากลีบดอกไม้สีสวยกระจายอยู่เต็มบริเวณ ทั้งบนผม บนคอเสื้อคาร์ดิแกนสีฟ้าอ่อน

+