กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหา.. พอเจอเข้ากับน้องสาวก็ยกยิ้มดีใจ

เข้ามาใกล้ก่อนจะยกมือลูบหัวด้วยความเอ็นดู
ก่อนจะก้มลงเปลี่ยนรองเท้าของตัวเองเก็บ และลุกขึ้น

" กลับกันครับ ยูริโกะ "

แม้เวลาจะคลาดเคลื่อนกันเล็กน้อย แต่ทุกการกระทำของอีกฝ่ายกลับอยู่ในสายตาของเขาแทบจะตั้งแต่ต้น..

จังหวะที่อีกฝ่ายล้มตึ้ง

เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งรีบเข้ามาหา พลางพยุงตัวของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่เกาะออกให้

" เจ็บมากรึเปล่า .. "

คุณมอบรอยยิ้ม, ผมรับรอยยิ้ม สายตาระหว่างเราสองประจบกัน

ผมเพียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนกล่าวทักทายคุณ

" สวัสดียามผ่อนคลายครับ "

" ปลอดภัยและสบายดีครับ ไม่ได้บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย "

เขาว่าออกมาด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง พลางสังเกตเห็นกล้อง

" แล้วเธอ... กำลังถ่ายภาพอยู่หรอครับ ? "

การออกเดินทางในช่วงของเทศกาลค่อนข้างมีเรื่องราวหลายอย่างที่แตกต่างจากเวลาปกติ และการได้พบเจอกับใครบางคน

กลับทำให้เขารู้สึก
ประทับใจ ?

เด็กหนุ่มที่กำลังใช้มือกันลมไม่ให้พัดกลีบซากุระปลิวไป...

ท่าทีที่อ่อนโยนของคนตรงหน้า ทำเอาเขา แม้จะอยู่ห่างออกไป แต่สายตากลับมองเห็นทุกการกระทำอย่างชัดเจน

" ...นุ่มนวลจังเลยนะ "