มือข้างที่ไม่ได้สอดมือกันเอื้อมคว้ามให้ใบหูของคนข้างกายใกล้ตน

“เอาสิ“
“ฉันรอดูอยู่นะ สาวน้อย”

“ว่าเธอจะชวนทำอะไร?”

[ End ]

“รูปงามแบบนี้ ถ้าชิงหนีคงจะน่าเสียดาย“

ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของคุณนักพากย์ รอยประทับแสนนุ่มนวลจากหญิงสาวตรงหน้า ความรู้สึกร้อนเห่อบนใบหน้าเพิ่มพูนขึ้นทวีคูณ

“ป๊อดเหรอ?“

พลางกระแอมแผ่วเบา ยามรู้ตัวว่าเสียงตนสั่นเครือแค่ไหน

”ไม่มีทางหรอก“ จึงค่อยปรับเป็นเสียงนิ่งเนิบขึ้น

ขณะก้าวเดินย้อนไปทางเข้าออกเคียงคู่กัน

มือเรียวแนบประสานกับของตน เลื่อนไปสัมผัสพวงแก้มของเจ้าตัวกับสีหน้าดีใจปนออดอ้อน

สัมผัสร้อนบนแก้มรุนแรงขึ้น ยามถูกประทับจูบด้วยแหวน มือข้างที่สวมเริ่มออกอาการสั่นเล็กน้อย

“อ๋า—ดีใจที่เธอมีความสุขนะ”

เสียงทุ้มเอ่ยตอบพลางกลั้วหัวเราะไป

“ว่าแต่ไม่กลับบ้านนี่..“

”เราจะไปที่ไหนกันต่อเหรอ?“

ผลแพ้ชนะออกมาห่างกันขาดลอย ในความคิดของเซย์จิมีเพียงแค่คำถามเดียว

‘วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับนายเรียวเฮ เซย์จิ‘

ทว่า เห็นท่าทางดีใจของอีกฝ่าย ความคิดไม่ยอมแพ้กลับพลันหายไปเสียหมด

“ไม่กลับบ้าน..?“

”หมายความว่าไงเหรอ มี่จัง?“

หนุ่มลูกครึ่งที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าเอียงคอ เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“มี่จังเก่งจัง ยิงแม่นมาก”

“ประทับใจมากเลย”