“..สรุปมันคือเสียใจหรือดีใจเนี่ย”

พึมพำเบาๆ โดยมือเปลี่ยนไปบรรจงเขียนบางอย่างต่อในสมุดหน้าเดิมแทน

[ - ขี้แง ] (?)

“จะขอบคุณทำไมเล่า แล้วก็หยุดร้องได้แล้ว มันจะทำฉันรู้สึก..ไม่สบายใจเอา ถ้ายังร้องต่อฉันจะยึดข้าวปั้นนายแล้วนะ!“

ยื่นคำขาดให้พร้อมยื่นกระดาษทิชชู่บนโต๊ะให้

แม้นางาโตะจะไม่ได้ร้องไห้ด้วยความเสียใจอะไรเทือกนั้น แต่เขาก็ยังอดรู้สึกแย่ที่เห็นมันไม่ได้

“….”

เขาเกาหัว ไม่ใช่ด้วยความสงสัย แต่เพราะกำลังกังวลเสียมากกว่า มือจึงทำท่าจะลบตัวหนังสือในสมุดออก หรือจะไม่สบายใจถึงขนาดนั้น..? เช่นนั้นเขาลบออกให้ก็ได้นี่

“เดี๋ยว- มันก็แค่สมุดเอง! ฉันก็เขียนประจำ แล้วทำไมนายถึงต้อง..“

ถ้าให้ว่ากันตามตรง ตอนนี้ก็ไม่กล้ามองเพื่อนตรงหน้าเอาเสียเท่าไหร่ —เดี๋ยวจะรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิมอีกน่ะสิ ยิ่งรับมือกับอะไรแบบนี้ไม่เป็นด้วย

(+)

“ฮะ ไม่!- ไม่ๆ ไม่กวน!“

รีบโพล่งขึ้นมากลัวว่าจะเข้าใจผิด แท้จริงการมีเพื่อนอยู่ชมพลุด้วยกันมันดีกว่าสำหรับเขาด้วยซ้ำ

”งั้น..ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอก“

บางครั้งก็อยากตีหัวตัวเองเวลาไม่ได้กลั่นกรองคำพูดให้ตรงกับสถานการณ์

‘ให้ช่วยอะไรก็บอก’ เนี่ยนะ..

สิ้นเสียง บรรยากาศก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง กลับกันก็เป็นจุดเริ่มต้นของดอกไม้ไฟชุดแรกที่กำลังจะปรากฏขึ้นเหนือน่านน้ำจากจุดที่ไกลออกไป

ขณะที่เดิน, ริกิยะก็พยายามเว้นระยะห่างจากเพื่อนด้านข้างอยู่เล็กน้อยเสมอ

เพราะดันระแวงกับคำพูดเรื่องแต่งงานจริงๆ เข้า ไม่เอาด้วยหรอกเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น แค่คิดก็ขนลุกหมดแล้ว..

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมยังดึงดันเถียงคำไม่ตกฟากกันแบบนี้ เขาก็ดันเป็นพวกชอบเอาชนะซะด้วย

“ฮะ?” ทว่าก็ชะงักขึ้นมาเมื่ออาซาโตะทำท่าจะยอมแพ้ไปก่อนเสียดื้อๆ

“นายเห็นฉันเป็นเด็กรึไง!” ถึงได้เอาขนมมาล่อกันน่ะ!

“แต่พูดเองนะ! ฉันจะไถตังนายให้หมดเลยเถอะ”

ว่าจบ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาก็รีบจ้ำเท้านำหน้าไปก่อนราวกับมีจุดหมายปลายทางในใจ

(+)

—ก็เพิ่งจะหาสาเหตุได้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงทักอีกคนทันทีว่า ‘ทำไมถึงยิ้มแบบนั้น’ ไปตั้งแต่ตอนที่เจอกันจังหวะแรก เขาถึงได้รีบบอกเพื่อไม่ให้นางาโตะเข้าใจตัวเองผิด

”ถ้างานมันไม่สนุกทำไมไม่ให้คนอื่นมาทำแทนเล่า..“

ส่วนนี้คือบ่นลอยๆ เพราะดันไปตีความว่าเพื่อนตัวเองคงทำงานนี้ด้วยความจำใจไม่ก็ถูกบังคับมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“..ฉันเองก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมถึงไม่ชอบนายเมื่อกี้“ จากที่เอ่ยไปก่อนหน้า

”เพราะฉันชอบนายแบบนี้มากกว่า.. หมายถึงที่ยิ้มน่ะ ก่อนหน้ามันแปลกๆ ก็เลยไม่ชอบ ไม่ได้หมายถึงว่าเกลียดนายหรืออะไร”

มันเป็นยิ้มแบบเดียวกันกับที่สวนน้ำ และตอนอื่นๆ อีกหลายๆ ครั้ง เห็นจนเริ่มจำได้

(+)

หน้าและใบหูขึ้นสีจางๆ กับพฤติกรรมปุบปับที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุด

ปกติก็มักจะระวังคำพูดและท่าทีของตัวเองกับนางาโตะอยู่เสมอ ทว่าพอมีสถานการณ์ที่เริ่มคิดว่าควบคุมไม่ได้ก็จะโวยวายตลอด(…)

“ข-ขอบคุณแล้วกัน!“ พูดอย่างขอไปที —ถึงจะไม่ได้รังเกียจอะไร แต่อย่างน้อยก็ควรเตือนกันหรือเปล่า!

”ถ้านายว่ามันไม่ได้แย่อะไร.. ก็ช่างมันเถอะ”

(+)

“ห-หา….??“

เมื่อจู่ๆ คนตรงหน้าเริ่มพูดไม่หยุด ซ้ำยังสาธยายการแต่งตัวของเขาให้ฟังตั้งแต่หัวจรดเท้า… แบบนั้นจึงยิ่งทำให้รู้สึกอายขึ้นมา

อย่างน้อยในชุดอื่นไม่ได้หรือไง! ชุดตั้งเยอะแยะแต่ดันมาวิเคราะห์ชุดอะไรก็ไม่รู้แบบนี้น่ะ!

ว่าจะรีบขัดบทด้วยการซัดเจ้าหมอนี่ให้รีบๆ เงียบไปก็ไม่ทันอีก เพราะรู้ตัวอีกทีระยะห่างระหว่างกันก็ถูกลดแล้ว

“พอ..! ไม่ต้องแล้ว หยุดเลย!” ริกิยะรีบปัดมือข้างนั้นออก

(+)

จึงเงยหน้าถามคนด้านข้างด้วยสีหน้ากึ่งรู้สึกผิด

—แต่ระหว่างรอคำตอบ, เจตนาเดิมก็ยังไม่ถูกลืมไปง่ายๆ เพราะเมื่อได้จังหวะแทรกตัวผ่านฝูงชนอีกครั้ง มือข้างเดิมก็รีบคว้าข้อมืออีกฝ่ายให้เดินตามมาติดๆ จนเผลอชนใครเขาไปบ้างก็ไม่ทันได้ใส่ใจ

“อะ เอ่อ คือ ขอโทษที่รีบเดิน แต่กลัวคิวมันจะเยอะน่ะ..”

เอ่ยขอโทษเป็นรอบที่สอง และใช่ หมายถึงคิวบูธปาลูกโป่ง(…)

แม้จะมีเสียงรบกวนอยู่รอบตัวเต็มไปหมด ทว่าสำหรับริกิยะแล้ว, จะว่าได้ยินแต่เสียงของดอกไม้ไฟเพียงอย่างเดียวก็คงไม่ผิด ก็ดูตั้งใจเสียขนาดนั้น

ดวงตากลมจ้องมองผืนฟ้าสีดำสนิทที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันจำนวนมาก เขาไม่ได้เห็นมันในระยะใกล้เช่นนี้มาหลายปี ความรู้สึกตื่นเต้นแบบเดียวกันในวัยเด็กจึงพรั่งพรูกลับเข้ามา

“ท-โทษที เมื่อกี้นายว่าอะไรรึเปล่า?”

หลังเสียงพลุชุดแรกสงบลง-

(+)

(กรี๊ด😭😭💔🙏 ตัดภาพมาที่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นของคนตรงนี้🧍(…)

//แต่ขอบคุณวัตถุดิบชั้นดีในการปรุงอาหารนะคะสุดหล่อ🥳)