(🫶🫶)

(ไม่เป็นไรเลยค่ะ ! ขอบคุณสละเวลาที่มาเล่นกับทางนี้ด้วยเหมือนกันนะคะ สองหน่อดื้อมาก 😭😭💗💗🫶)

ชิ หมั่นไส้เจ้านี่ซะเหลือเกิน แต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญา.. แถมเลือกรสอะไรอีกเนี่ย มินต์งั้นเรอะ ?

ไม่ใช่ว่าทาคามัทสึเกลียดรสมินต์ เพียงแต่ถ้าเลือกได้เขาก็จะเลือกไม่กินเท่านั้นเอง

”โอ้.. เอาด้วยบ้างดีไหมนะ“

เขาเองก็เริ่มรู้สึกอยากกินด้วยบ้างแล้วล่ะ ทำความสะอาด (เล่น ?) เหนื่อย ๆ มา หลังจากนั้นต้องเป็นของหวานสิ !

”หลังเสร็จจากที่นี่ไปร้านไอติมกันเหอะ !“

เขาชวนด้วยความตื่นเต้น

เอ๊ะ.. แม้สารของเขาจะส่งไปไม่ถึง แต่กลับได้คำตอบที่ไม่คาดคิดกลับมาซะงั้น

ร่างกายเขาหยุดนิ่ง แม้แต่สมองตอนนี้ก็ไม่ทำงานแล้ว

หมายความว่ายังไงนะ ?

สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเห็นได้ชัด

"อ-"

เขาหลีกหน้าไปข้าง ๆ เพื่อปิดบังความเขินอายของเขา

"ป- ไปล้างมือกันเถอะครับ"

"ไม่เจ็บแล้วจริง ๆ ครับ"

ระยะห่างถึง 31 เซนติเมตร ทำให้ทาคามัทสึต้องก้มลงมาเพื่อคุยกับอีกฝ่าย

แสดงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเพื่อยืนยันว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ

และเขาก็สลับเป็นสีหน้าจริงจัง

"จิกะจังต้องระวังนะครับ ใจดีกับคนอื่นขนาดนี้ โดนเข้าใจผิดจะทำยังไงเนี่ย"

เขาเตือนด้วยความหวังดีจริง ๆ และวังว่าจิกะจะเว้นระยะห่างกับเขาให้พอดีมากขึ้น เพราะเขามันขี้ขลาดเกินที่จะเป็นฝ่ายผลักจิกะ..

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะ แวบแปะภาพสักเล็กน้อยค่ะ 🤟🤟🤟🤟)

เพื่อนรักให้โอกาสขนาดนี้... แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดว่า ฝืนเล่นไปเขาก็แพ้อยู่ดี หรือจะยอมแพ้ไปให้จบ ๆ เลยดีนะ..?

ก็แค่ไอติม..

ก็แค่ไอติม...

ได้ ! เลี้ยงก็ได้

“ฉันยอมแพ้ดีกว่า เล่นไปก็ไม่ชนะ” พูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

”แล้วจะกินไอติมอะไรล่-“

ทันใดนั้นเขาก็นึกได้

”เห้ย อย่าเกิน 2 ลูกนะ ?? มันแพงนะเฟ่ย“

มาแก้กฎเอาป่านนี้จะทันไหมเนี่ย เร็น

เขาตั้งใจฟังคำของอีกฝ่ายด้วยสีหน้ามุ่งมั่นว่าจะต้องรับลูกให้ได้

ลูกบอลลอยมาด้วยวิถีเบี้ยว ๆ และแล้วสายลมเบา ๆ ก็พาลูกบอลลอยไป..

ตกลงที่พื้นซึ่งไกลจากทาคามัทสึพอสมควร...

เขาที่พยายามวิ่งตามแต่ก็กะไม่ถูก

“...”

ยืนนิ่งและมองตามลูกบอลด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก

“ไม่นับได้ปะ..“

แกล้งถามไปงั้นแหละ เผื่ออีกฝ่ายใจดียอมให้เริ่มใหม่น่ะ

เขาไม่ทันได้สังเกตอาการของอีกฝ่าย เพราะมัวแต่สนใจป้ายราคาที่ฉีกออกมา หันซ้ายหันขวา ไม่รู้จะเอาไว้ที่ไหนดี.. ถังขยะก็ไม่มีซะด้วย

จึงตัดสินใจกำป้ายแล้วเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขาเอง

“เอาน่าา รุ่นพี่ เดี๋ยวผมเดินตามข้างหลังเอง จะได้ไม่เห็นผม”

“ไปไหนต่อดีครับ !?”

กล่างทั้งหมดนั่นด้วยรอบยิ้มและท่าทางร่าเริงเหมือนได้มาช็อปปิงกับผู้ปกครองซะงั้น

ได้ยินคำท้าแบบนั้น คิ้วเขาก็กระตุกขึ้น.. มีหรอจะไม่ตกลงน่ะ

“ก็เอาเส้“

เขาตั้งท่าเสิร์ฟแล้วง้างแขนรอจังหวะ

บอลลอยออกไป

แต่เขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้หลังจากโยนบอลไปแล้ว อีกฝ่ายที่มีไม้ตี ลูกบอลที่เบาเกินไปจนเดาทิศทางไม่ได้ พื้นลื่น ๆ และเขาที่ไม่มีอะไรเลย

แพ้ชัวร์ ๆ แพ้แน่นอน ?!

แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องพยายามรับบอลของอีกฝ่ายให้ได้ ไม่งั้นเจ้านั่นจะได้กินไอติมฟรีเลยนะ ยอมไม่ได้ !!

“ผมไปเปลี่ยนเสื้อแล้ว !!”

เขาโวยวายพร้อมกับหันขวับเดินหนีไปด้วยท่าทางฟึดฟัด

“อย่าตามมาแอบดูนะครับ !!!”

ไม่วาย ยังคงพูดแหย่อีกฝ่าย เพราะงี้ไงถึงโดนแกล้งเนี่ย

จากจะแกล้งเขานิดหน่อย กลายเป็นเปียกทั้งตัวซะเอง.. โถ่..

-END-

(ขอจบไว้เท่านี้นะค้าบ ขอบคุณที่มาร่วมหยุมหัวเจ้าเร็นนะคะ 555445 รุ่นพี่ก็ดื้อไม่แพ้กันเลยนะเนี่ย 🙂‍↕️🙂‍↕️)

เขาเห็นอีกฝ่ายท่าทางแปลกไป แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่ได้เข้าใจอารมณ์อีกฝ่ายนักหรอก แต่พอจะสัมผัสได้จากการถูกเลี้ยงโดยคุณแม่และคุณย่ามา

“เอ่อ อ่า..”

เขากล่าวด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน

“ขอโทษครับ ไม่เล่นแล้ว”

•-•;;

พลางคิดกล่าวโทษตัวเองในใจที่ติดเล่นเกินไป

แต่ไม่นานเขาก็จัดการอารมณ์และกลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิมโดยที่ไม่มีใครได้ทันเป็นพยาน

“ เอาล่ะ เราทำอะไรต่อกันดีครับ ล้างสระหรือ..“

” ถ้าจะโดดผมไม่ติดนะ ฮ่าฮ่าฮ่า“

เขาชวนทีเล่นทีจริง ที่แปลว่า ทำจริงแน่นอนถ้าไม่ห้าม