(ก็มาห้ามกันดูสิ🥰)

เสียงกริ่งดังขึ้นเหมือนรู้จังหวะ ไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่อีกคนพูดเลยสักนิด

"หืม~เมื่อกี้ไม่ได้ฟังว่าไงนะฮ่าๆ"

"อ่าวเหะเสียงกริ่งดังแล้วฉันต้องไปแล้วล่ะน้องสาว! "

เวลาพักเที่ยงได้หมดลงแล้ว ก่อนจะจากกันไปแทนที่จะสะบัดบ๊อบรีบเดินหนีตามสไตล์หมาป่าเดียวดาย

กลับเดินเข้ามาจับมืออีกคนเชิงบังคับก่อนจะยัดลูกอมให้พร้อมรอยยิ้มกับน้ำเสียงหยอกเย้า

"ไว้เจอกันใหม่นะฮาเระจัง~"

(เป็นไงคุณพี่ชายผมเสน่ห์แรงมะ/สะบัดบ๊อบ)

หลังจากได้ยินคำพูดของฮาเระจังเขาก็ดันนึกถึงคำพูดจากมังงะโชวโจที่เขาเคยอ่าน

ต้องใช่แน่ๆมัดผมทวินเทลแบบนี้ซึนเดเระตรงตามตำราเป๊ะแน่นอนชัวร์ป้าบ

"นั่นสิน้าสงสัยความหล่อว์ของเรามันจะร้อนแรงส์เกินๆไปจริงๆ"

สบัดผมไปหนึ่งทีก่อนยื่นอมยิ้มให้

"ทำหน้าบูดแบบนั้นเดี๋ยวหน้าก็เหี่ยวหรอก เอ้านี่เอาอมยิ้มไปสิ ^^ "

หลังจากเห็นสาวน้อยมัดผมทวินเทลนั้น ก็คิดไปเองว่าเธอต้องตกหลุมรักตนเข้าให้แล้ว

"ฉันมีชื่อว่า โอคามิ เรนมะ ไงล่ะ!"

"หรือจะเรียกว่าสุดหล่อก็ได้นะ"

ว่าแล้วก็ยกมือเสยผมไปทีนึง ก่อนจะโดดลงมาประดั่งว่าตัวเองเป็นพระเอกในมังงะโชวโจพร้อมเอฟเฟ้กต์ฟรุ้งฟริ้งรอบๆ

ทั้งที่ก็เป็นแค่ชายหนุ่มทรงนักเลง ไม่มีออร่าใดๆ

"ฮาเระจัง..."

"เป็นชื่อที่น่ารักจังนะ เหมือนชื่อแฟนในอนาคตเลย--"

//โย่วสาวน้อย

//โย่วสาวน้อย