(สุขสันต์วันเกิดนะครับบ 🎉)

(ขอบคุณค้าบ)

พอหันไปตามที่ชี้ถึงได้นึกได้ว่าถุงกับกระเป๋าถูดทิ้งอย่างไม่ใยดีแค่ไหน
แย่ละ

“ขอบใจ“
“บ๊าย-บาย”
เขาบอกขอบใจมาสคอต แล้วโบกมือลาเด็กน้อย ด้วยใบหน้านิ่งตามเดิม แต่หนนี้มีลูกโป่งยิ้มแทนอยู่ข้างๆ

เขายื่นมือรับลูกโป่งที่มาสคอตกระต่ายยื่นส่งมาให้
ถึงจะยังนึกไม่ออกว่าเอามาทำไมก็เถอะ

”ขอบใจ“

รับลูกโป่งมาถือข้างๆ ใบหน้าตรงข้ามกันอย่างพอดี

อืม.. ถ้าไม่มีอะไร ก็กลับได้แล้วล่ะนะ
คิดแบบนั้นขณะมองทั้งคู่รีเช็คว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

ลูกโป่งกลับคืนสู่มือเล็กๆ เสียงร้องไห้หยุดลงได้คำขอบคุณกลับคืนมา เขาเพียงพยักหน้ารับคำก่อนจะลุกขึ้น

ชุดมาสคอตสะกิดเรียกเขาจึงหันมองเชิงตั้งคำถาม ก่อนจะมองเข้าใจความหมายนั้น

จะปฏิเสธก็คงไม่ดีสินะ ถ้างั้น..

”ขอสีที่คนไม่ค่อยเลือกมาแล้วกัน“
ตอบกลับไปด้วยใบหน้าราบเรียบ

(ขอ + นะคะ)
หลังเลิกเรียน เขาแวะซื้อของกลับไปตามที่แม่ไหว้วานเรียบร้อย ระหว่างเดินในย่านการค้าอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของเด็กน้อย จึงเดินไปตามเสียงด้วยความสงสัย

เขามองสถานการณ์ระหว่างเด็ก มาสคอต ลูกโป่ง แล้วโยนกระเป๋ากับถุงซื้อของทิ้ง แล้วปีนต้นไม้ขึ้นไปคว้าลูกโป่ง พลิกตัวสไลด์ตัวลงจากต้นไม้อย่างชำนาญ

มาหยุดยืน ย่อตัวคืนลูกโป่งให้เด็กน้อย
”อะ นี่ ลูกโป่ง“