(ขอบคุณคับบบ😭)

(แหมมมม)

เขาทำเพียงส่ายหน้า แล้วพยายามค่อยๆ เดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ

" ... "

ทำตามที่อีกฝ่ายบอกคือหายใจเข้าออกช้าๆ เป็นจังหวะ

ให้ภายในของตัวเองสลบลง

" ครับ...ดี ขึ้น "

เสียงพูดนั้นยังคงไม่ปกติ แต่เขามีสติพอที่จะตอบได้แล้ว

(ตอนแรกว่าเท่แล้ว พอรวมกันเท่เกินนน 😭😭😭❤️‍🔥)

" ลำบากเซนเซย์แล้ว...ขอบคุณนะครับ "

เขาหายใจหายคอสะดวกขึ้นบ้าง จากตอนแรก หากไม่ได้อีกฝ่ายเขาก็คงแย่

" ดีขึ้นแล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมต้องรอเพื่อนบางคนที่นี่น่ะ "

" อีกอย่างผมไม่อยากรบกวนเซนเซย์มากเกินไป "

นิสัยของนัตสึที่ติดตัวมานาน เขาไม่กล้าจะพึ่งพาหรือขอความช่วยเหลือใคร

" มันก็แค่ฉันกลัวที่จะเล่นบาส "

" เพราะมันเป็นเหตุที่ทำให้น้องสาวของฉันต้องจากไป "

มันถูกพูดออกมาด้วยท่าทีเรียบง่าย ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ... หรือชินชากับมันแล้ว

" นี่ฉันกำลังโดนปลุกใจอยู่หรือเปล่าเนี่ย "

หัวเราะแล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆ อย่างอ่อนใจ โดนสอนเข้าซะแล้ว

" นั่นสินะ ถ้าคิดเรื่องอดีต ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว "

พูดจบก็ยิ้มกว้างออกมา และรู้ตัวอีกทีก็จับที่หน้าประตู

" รอนี่ล่ะ ฉันไปเขียนชื่อแปปเดียว "

ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไป

(สมาชิกวง

นักร้อง : @azk-natsu.bsky.social
กลอง : @azk-mayu.bsky.social
กีต้าร์ : @azk-chikara.bsky.social
กีต้าร์ : @azk-teruu.bsky.social
เบส : @azk-mori.bsky.social
ตากล้อง : @azk-tsuyu.bsky.social )

(ฟังเพลงตรงนี้ : youtu.be/ZdmS-0BvEko)

ฝีเท้าชะงักลงตอนที่ได้ยินคำว่าเกลียด ใบหน้านิ่งหันกลับไปมองสึยุ

" ... "

ตึก ตึก

เสียงหัวใจดังและวูบไหว ร่างกายมันชาวาบไปทั้งตัว

เขาไม่ได้ปล่อยให้สึยุต้องคิดอะไรไปมากกว่านี้ ฝีเท้าเปลี่ยนทิศก่อนจะวิ่งกลับไปหาคนสำคัญของเขา

มือหนาคว้าร่างนั้น ก่อนเขาจะกอดสึยุเอาไว้ให้แนบกาย

" กลับบ้านด้วยกันนะ "

และแน่นอนว่ามันไม่ใช่บ้านสึยุ แต่เป็นบ้านของเขา

เกี่ยวจับมือที่เจ็บของอีกฝ่ายไว้

รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฎบนใบหน้าของนัตสึ ก่อนเขาจะปล่อยมือนั้น

" อืม รู้แล้วล่ะ "

" หากนายพูดว่าวันนี้พูดเรื่องจริงออกไปแล้ว "

" ฉันขอให้คำเมื่อกี้ เป็นเรื่องไม่จริงก็แล้วกัน "

" ไว้เจอกันนะ "

ลูกบาสถูกทิ้งเอาไว้ที่สนาม ก่อนร่างสูงจะเลือกหันหลัง มือยกขึ้นแตะที่แก้ม และเป็นฝ่ายเริ่มที่จะก้าวเดินห่างออกไป

คอเสื้อถูกกระชากอย่างง่ายดาย ไม่แม้แต่ยังยื้อเอาไว้ด้วยซ้ำ

ดวงตาสีส้มกดมองใบหน้าของสึยุ และมองมือที่กำลังสั่น

" ... "

มือหนาขยับ ก่อนกุมฝ่ามือที่พึ่งตบตนไปเมื่อครู่ ราวกับกำลังปลอบประโลมกายนี้

" แล้ว นายรักฉันหรือไง... "

คำถามนั้นถูกถามออกไป ทั้งแววตาของนัตสึนั้นกำลังมองสึยุไม่วางตา

!

ชา

ใบหน้าหันไปตามแรงจนหน้าสะบัด และผมก็ปรกหน้าที่ยังคงนิ่งค้าง

ไม่เจ็บแต่ทุกอย่างมันนิ่งไปหมด เหมือนกับเสียงวิ้งค้าง

" ... "

" สึ...ยุ "

แก้มแดงเถือกชัด เขาเอ่ยชื่ออีกฝ่ายออกมาแผ่ว และขยับใบหน้านั้นกลับมามองอีกฝ่าย ดวงตาสีส้มนั้นยังคงมองไปที่สึยุ เหมือนเดิม

" ต่อให้ฉันรักนายมากแค่ไหน แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะครอบครองเอาไว้ "

" หากวันไหนที่สึยุเจอคนที่รู้สึกว่ารักได้จากใจจริง ถ้าหากคนคนนั้นไม่ใช่ฉัน "

" ฉันก็ต้องยอม... "

คำพูดแม้มันจะเจ็บปวด แต่มันก็เป็นความจริงที่คนอย่างเขาต้องเจียมตัว

และต้องรับความรู้สึกนั้นเอาไว้เพียงคนเดียว

" แต่ว่านะ ฉันรักไปแล้วจะให้เปลี่ยนใจก็คงยาก "

ใบหน้าคมยิ้มออกมาบางๆ และดวงตาที่มองสึยุอย่างจริงใจ

ขมวดคิ้วกอดอกตอนโดนแลบลิ้นใส่ เรื่องเจ้านัตสึตัวนั้นคงอยู่ในใจไปตลอดแน่ๆ

" หึ "

ดวงตาสีส้มเหลือบมองดวงอาทิตย์ที่สาดส่อง

" แค่คำบ่นล่ะ สุดท้ายคนที่เลือกทางทุกอย่างคือฉันเอง ฉันไม่ให้ใครมากำหนดหรอก "

และดวงตาสีส้มคู่นี้ก็กลับมามองที่คนตรงหน้า ที่กำลังยืนอยู่ตรงนี้

" คนที่เลือกรักนาย มันก็เป็นฉันมาตั้งแต่แรก "

" และหากวันใดนายเจอคนที่รัก ฉันก็เลือกจะถอยเอง "

เขายิ้ม

" ก็ทั้งหมด ที่สึยุพูดมาในตอนสบายใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่อยากลืมและไปจากฉัน เรื่องที่อยากดูฉันใกล้ "

" มีเรื่องนึงที่ฉันไม่อยากให้จริง คือฉันเหมือนเจ้านัตสึ "

ใบหน้าคมยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะออกมา

" คิดแล้วก็ตลกดีนะ ใครจะคิดว่าพระเจ้าจะเล่นตลกกับฉันขนาดนี้ "

นัตสึหุบหายใจเข้าให้ลึกที่สุด เพื่อผ่อนคลายตัวเอง

" ฉันคงซื่อบื้อจริงๆ นั่นล่ะ "

" งั้นหรอ... "

" ฉันเองก็โง่มากกว่าที่นายคิดเหมือนกัน "

" เพราะฉันโง่ ก็เลยพูดมันออกมาตรงๆ "

เขาโกหกมันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะความรุ้สึกไหน เขาก็เลือกที่จะพูดมันออกไปตรงๆ

" ความจริงนั้นคืออะไรล่ะ "

" หึ "

นัตสึรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายคำตอบมันก็คือ ' ช่างมัน '

" แต่สุดท้าย ฉันก็โกหกตัวเองแล้วฝืนพูดแบบนายไม่ได้หรอก "

ลูกบาสกลิ้งมาหยุดที่ปลายเท้า เขาขยับปลายเท้าก่อนลูกบาสจะเด้งขึ้นมืออย่างชำนาญ

ตึง!!

เสียงลูกบาสดังกระแทกแป้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังราวกับเรียกสติ

" ถ้าคิดจะลืมเลือนมันไป ฉันทำไม่ได้หรอก "

ตึก ตึก ตึก

เสียงลูกบาสที่ลงห่วงกระทบกับพื้นเป็นจังหวะทดแทนความเงียบงัน

" เปล่า "

รอยยิ้มนั่น ยิ้มจนเคยชินแล้วล่ะมั้ง มันเป็นแบบนี้ทุกทีตั้งแต่เจอกัน

" ฉันแค่ กำลังบอกตัวเองว่า ไม่มีสิทธิ์น่ะ "

" จนกว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นไป ฉันจะไม่แตะต้องนาย "

เพราะได้ยิน เพราะดันเข้าไปรู้อะไรที่ไม่ควรได้ยิน สึยุคงเกลียดการกระทำที่ฉวยโอกาสนั้น และเขาเองก็ผิดจริงๆ

เหมือนกำลังห่างออกไปเลยนะ

" ความสัมพันธ์ไม่ใช่แค่เรื่องของฉันคนเดียว "

เขากำลังก้าวถอย