“ หนูยังมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่อยากทำร่วมกับเซย์จิซังอีกเยอะเลย ”

เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มค่าไม่ต่างจากเด็กน้อย พลันสองเท้าเริ่มก้าวเดินย้อนไปยังทางเข้าออกพร้อมเงี่ยหูรอฟังคำตอบ

“ ก็.. ไว้กลับจากงานนี้หนูจะบอกนะคะ “

เธอพูดพลางกดจูบลงที่หลังมืออีกครั้ง แนบริมฝีปากค้างไว้ครู่หนึ่งก่อนจะผละถอนออก ทิ้งมือลงข้างลำตัว

” เซย์จิซัง คงจะไม่หนีหรอกใช่ไหมคะ ? ”

จะว่าท้าทายก็ใช่ เพราะตอนนี้เธอกำลังทำอย่างนั้น

“ คงไม่ป๊อดหรอกเนอะ.. ? “

แถมนาน ๆ ทีจะได้เจอกับคนที่ชอบ เธอยิ่งอยากจะใช้เวลาที่ได้เจอกันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

(+)

เธอเริ่มไม่แน่ใจว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่คาดว่ามันต้องเป็นใบหน้าที่ดูอารมณ์ดีจนเกินเบอร์เป็นแน่

ดวงตาฉายประกายชัดจับจ้องไปยังคนตรงหน้าไม่วาง มือที่ว่างเคลื่อนไปจับประสานกับมือหนามาแนบไปกับพวงแก้มของตนแล้วขยับถูคลอไปมาราวกับกำลังออดอ้อน

" เซย์จิซัง.. ทำไงดี "

" มีความสุขจังเลยค่ะ "

เธอเอ่ยเสียงกระซิบ จรดริมฝีปากจูบลงบนแหวนสีดำสนิทที่สลักชื่อเจ้าของไว้

ทั้ง ๆ ที่ถ้าเสมอคงได้สนุกกว่านี้ แต่น่าเสียดายที่ความอยากชนะในตัวมันสูงเกิน

เสียงผิวปากดังลอดมาจากเรียวปากสวย เธอหลุบมองคนข้างกายที่ยังฉีกยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี

" ดูเหมือนหนูจะชนะแล้วนะคะเซย์จิซัง "

งั้นวันนี้..

" ไม่กลับบ้านสักวันคงไม่เป็นไรเนอะ ? "

(+)

ถ้วยน้ำแข็งใสที่ค่อย ๆ ลดลงในมือเธอเป็นสัญญาณเตือนว่าการแข่งขันของทั้งคู่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และทันทีที่มันหมด เธอก็เดินจูงคนโตกว่าไปทางโซนสุมเกมที่เรียงรายกัน

ทั้งเธอและชายหนุ่มใช้เวลาเล่นเกมร่วมกันอยู่พักใหญ่จนได้ผลสรุปที่แสนจะน่าพึงพอใจ

3 - 1 นากามูระ นารุมิ เป็นฝ่ายชนะแบบที่ไม่ต้องลุ้นอะไรให้มากความ

(+)