ตาเธอเบิกโพรงกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นรูป เหมือนจะมีส่วนทีเธอแบะเพื่อนๆทำ เธอเป็นฝ่ายตัดและวาดแบบจึงไม่ได้เห็นตอนประกอบ แต่อีกคนถ่ายมาให้ดูพบว่าน่ารักสุดๆ

‘น่ารักจัง‘เธอคิดในใจ

ก่อนจะพยักหน้าตอบอีกคนหร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม

แต่เหมือนข้าวจะมาเสิร์ฟจนได้

พอเธอให้อีกคนดูเสร็จ อีกคนก็เล่าเรื่องฝั่งของตัวเองบ้าง

อีกคนดูเล่าอย่างตื่นเต้น ทำเอาหยุดยิ้มไม่ได้ เธอยังคงพยักหน้าไปตามที่อีกคนพูด พอรู้ตัวอีกเธอก็เผลอมองหน้าอีกคนตาไม่กระพิบแล้ว

เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองมือถือของอีกคนตามที่อีกคนยื่นให้ดู

+

เธอยิ้มรับที่อีกคนสั่งให้เธอตามคำขอ ก่อนจะพับเมนูเก็บเช่นกัน ไม่ได้อีกคนคงแย่แน่ๆ

ระหว่างรออาหารเสิร์ฟเธอก็ได้เพียงหยิบมือถือมาเลื่อนไปมาเพราะเหมือนเธอจะไม่กล้าคุยกับอีกคนนัก

?!

เธอสะดุ้งเล็กน้อยที่อีกคนถามขึ้น

‘ทำไปได้เยอะเลยล่ะค่ะ มีให้ทำเยอะอยู่พอสมควร แต่ก็สนุกมากๆค่ะ!✨‘📱

เธอรีบพิมพ์และให้ดูอย่างเต็มใจ คงเพราะได้รู้สึกว่ามีส่วนร่วมจริงๆจึงทำเอาสนุกมาก

เดินไปนั่งที่โต๊ะเก้าอี้ตรงข้ามอีกคน อีกคนเหมือนจะเริ่มสั่งเธอกดดันขึ้นเล็กน้อย

แต่เหมือนว่าอีกคนจะเสนอว่าให้เธอฝากสั่งความกดดันลดลงมาทันควัน ที่กดดันคงเพราะปกติจะสั่งผ่านตู้เอาแต่รอบนี้มาทานกับอีกคนจึงสั่งผ่านตู้ไม่ได้

ก่อนจะเลื่อนเมนูไปโดนมืออีกฝ่ายให้ได้รู้ตัวว่าเธอจะเริ่มสั่ง

ก่อนจะชี้อุดงแกงกระหรี่ที่มีกุ้งเทมปุระให้อีกคนได้เห็น และเลื่อนไปชี้ซุปมิโสะ

จริงๆเธอเองก็ดีใจมากๆที่อีกคนไปส่งแต่หลายอย่างทำให้รู้สึกเกรงใจอยู่ ไม่ว่าจะด้วยเวลาหรือระยะทาง

แต่ถ้าเป็นเธอที่เดินกลับคนเดียวก็คงอันตรายกว่าแน่ๆ ยิ่งเป็นไม่กีวันที่ต้องกลับเย็นมากๆ

เธอพยักหน้าตอบพรางยิ้มอย่างเต็มใจ ก่อนจะทิ้งขยะในมือลงถางไป และเดินตามอีกคนขึ้นไปเก็บของที่ห้องเรียน

เก็บของเรียบร้อยก็ออกเดินทางจากโรงเรียนไปร้านอาหารโอโมยะ

+

‘แต่บ้านของมิฮาริอยู่แถวๆโรงหนังเลยน่ะค่ะ‘📱💧

เธอยื่นให้ดูทั้งสีหน้าทีเสียดายปนเกรงใจ

‘แต่มิฮาริกลับคนเดียวต่อได้นะคะไม่ต้องห่วง!’📱

ทั้งที่พิมพ์แบบนั้นแต่สีหน้าคนละแบบเลย

ก่อนจะลงบันไดลงมาจนถึงที่ทิ้งขยะ เธอทิ้งขยะตรงนี้เสร็จแค่ขึ้นไปเอากระเป๋ากับเปลี่ยนรองเท้าก็กลับได้แล้ว

’ ไปแค่ทานข้าวก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ(*^^*) ’📱✨

เธอยื่มมือถือให้ดูพรางยิ้มไปด้วย

เธอยื่นให้อีกคนดูไม่นานอีกคนก็ตอบสะแล้ว เธอจึงหันขึ้นมองตากลมโต

แค่กลับบ้านด้วยกันเธอก็ดีใจมากๆแล้ว พอยิ่งค่ำยิ่งทำให้กลับบ้านยากขึ้น พอมีอีกคนกลับด้วยก็ยิ่งทำให้อุ่นใจ

แต่อีกคนกลับชวนไปทานข้าวด้วยกันอีก เธอคิดแปปนึงก่อนจะพยักหน้าตอบรับไป

อีกคนเริ่มพูดเรื่องแผนตอนกลับเธอก็คิดตาม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าบ้านของเธอนั้นอยํ่ไกลจากอีกคนมากๆ

เธอหันไปพยักหน้าให้อีกคนรับรู้ก่อนจะเดินไปพร้อมอีกคน ในมือยังคงกำกระดาษแน่น

‘ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว คิดว่าไม่นานคงกลับค่ะ‘📱

เธอย้ายกระดาษในมือไปรวมกันในมืออีกด้าน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์อย่างไว

เธอคิดสักแปประหว่างเดินไปด้วยกัน

’วันนี้กลับบ้านด้วยกันมั้ยคะ?’📱

เธอยื่นมือถือให้ดูทั้งที่มือยังคงสั่นเบาๆ

พร้อมส่งรอยยิ้มตาปิดที่มีให้แค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่จะเห็น

..

“เราก็ชอบ..”

“รุ่นพี่มากๆเลยค่ะ”

(เท่จังเลยค่ะะะฮือออออๆๆๆๆ🥺💖💕💖🌸)

(แงงงรุ่นพี่คาโอโกะก็น่ารักฮืออออๆๆๆๆ😭🤲💖💕💖😭)

(แงงงๆๆๆโทโมเอะจังก้อออฮือออๆๆๆ😭😭😭😭💖💖💖💕🌸🌸)

เธอส่ายหน้าบอกอีกคนไม่เป็นไร

และลงมาเก็บส่วนที่เหลือต่อจนพื้นกลับมาสะอาดเอี่ยมอีกครั้ง

เธอพยักหน้าตอบคำเช้อเชิญเชิญอีกฝ่ายก่อนจะลุกขึ้นยืน