(( ไม่เป็นไรเลยค่ะ! ))

“ ต้องเดินจนปวดขาแน่เลยครับ ฮ่าฮ่าฮ่า ”

“ โอ๊ะ ถึงแล้วครับ! เราเริ่มจากตรงนี่แล้วค่อย ๆ ดูไปเรื่อย ๆ ดีมั๊ยครับ ”

เขาเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ถูกยกขึ้น

“ผมคงจะ… ขอให้ได้อยู่กับครอบครัวทุกคนอย่างมีความสุขอีกครั้ง….”

จากใบหน้าที่ร่าเริงก็เปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง แต่เขาไม่อยากให้เด็กผู้หญิงข้าง ๆ พลอยรู้สึกแย่ไปด้วยจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“อะ ดูเหมือนว่าจะใกล้ถึงแล้วนะครับ ผมตื่นเต้นจัง”

“ไม่มีที่ชอบเป็นพิเศษหรอกครับ ผมชอบทุกดวงเลย แค่ได้นอนดูดาวก็รู้สึกผ่อนคลายแล้วครับ”

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายชอบการขอพร ก็ถามออกไปทันที

“ถ้าขอพรได้1ข้อจะขออะไรเหรอครับ”

“ค่อย ๆ ดูไปเรื่อย ๆ ก็ได้ครับ โรงเรียนเรามีชมรมเยอะเลยนี่นา“

”แล้วคุณไคเอนมีอะไรที่ชอบรึเปล่าครับ ถ้าได้คุยกันคงจะสนิทกันมากขึ้น ผมอยากสนิทให้มากกว่านี้น่ะ“

มาซารุเริ่มชวนอีกฝ่ายคุยระหว่างเดินเพื่อไม่ให้มีบรรยากาศอึดอัดจนเกินไป

”ผมน่ะนอกจากดาวแล้วก็ชอบจดนู่นนี่นั่นกับทำอาหารมากเลย ถึงจะทำไม่อร่อยก็เถอะ ฮะฮะ“

“ขอบคุณครับ แหะแหะ ถึงคุณย่าจะใจร้ายแต่ก็เป็นครอบครัวครับ”

ก่อนจะเดินไปหยิบที่คั่นหนังสือที่เป็นรางวัล

’ ที่คั่นนี่เท่สุด ๆ ไปเลยนี่นา คนที่ทำขึ้นมาเก่งสุด ๆ เลย ผมจะเอาไปคั่นหนังสือวรรณกรรมแล้วกัน! ‘

เขาคิดในใจพลางเดินไปดูชมรมอื่น ๆ ต่อ

(ขอบคุณที่มาต่อนะคะ✨✨)

(ขอบคุณที่มาจอยเช่นกันค่ะ🤩✨)

”ผมอยากไปดูชมรมดาราศาสตร์ครับ!“

“ผมน่ะชอบดาวมากเลยล่ะครับ เพราะว่าพี่สาวพูดให้ฟังอยู่บ่อย ๆ”

เขาเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นพร้อมกับแววตาเป็นประกายแวววับ ก่อนจะถามเด็กสาวที่เดินอยู่ข้าง ๆ

“คุณไคเอนน่าจะชอบดาวด้วยรึปล่าวครับ เพราะว่าในชื่อคุณมีคำว่าโฮชิด้วย”

มาซารุหันหน้าไปยังที่มาของเสียง

“โอ๊ะ คุณไคเอนนี่เอง”

เขาพูดขึ้นพลางวาดรอยยิ้มขึ้น ของบนโต๊ะถูกเก็บลงกระเป๋าอย่างเรียบร้อย

“อื้ม ไปกันครับ”

“คุณไคเอนนำหน้าไปเลยครับ ผมไม่รู้ทางน่ะ..”

“อันที่จริงผมเรียนไม่ค่อยเก่งน่ะครับ..“

”แต่ถึงผมจะเรียนไม่เก่งแต่ถ้ามีอะไรที่ช่วยได้จะดีใจมากเลยครับ พึ่งพาผมให้เต็มที่เลยนะ”

ยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้า เพราะไอคิวเขาอยู่แค่80กว่า ๆ ช่วยใครไม่ค่อยได้ พอมีคนขอให้ช่วยเลยดีใจใหญ่

”ขอบคุณครับ ไปก่อนนะครับ!“

มาซารุโบกมือลา แล้วเดินไปดูชมรมอื่น ๆ ต่อ

“อ-เอ๋ จริงเหรอครับ แต่งนิยายได้เลยเหรอ..!”

“ผมลองเอาไปแต่งดูดีมั๊ยนะ แต่คนกลัวผีนี่แต่งเรื่องผีได้มั๊ยนะครับ ฮะฮะ”

มาซารุขำออกมาเบา ๆ กับความย้อนแย้งของตัวเอง

”ยังเลยครับ!“

“ผมกำลังเดินดูชมรมที่เหมาะกับผมอยู่ ชมรมการแสดงก็น่าสนใจนะครับ ผมจะจดเอาไว้”

มาซารุยิ้มให้คนตรงหน้า

”ข-ขอบคุณครับ..!

มาซารุรับมาอย่างดีใจ เขายังคงแสดงท่าทางเขินอายอยู่ แน่ล่ะ ก็เขาเป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่

“ผมพยายามสุด ๆ เลยล่ะครับ สนุกมากเลย คุณเลอองแสดงเก่งสุด ๆ เลย สุดยอดเลยครับ..!”

เขาเอ่ยชื่นชมคนตรงหน้าไม่หยุด

“เอ๊ะ..“

มาซารุที่คิดว่าบทจะถูกตัดจบไปเมื่อประโยคที่แล้วถึงกับชะงัก

”ผ-ผม.. รู้มาจากไหน..กันน-นะครับ.. ฮะฮะ..“

เขาหัวเราะอย่างประหม่า

”พ-พี่สาวของผม..บอกมาครับ.. ถ้า..ไม่มีไก่ละก็…ข-ไข่ก็เกิดขึ้นมาไม่ได้ครับ… เชื่อถือได้แน่นอนครับ.. เพราะว่า.. “

”เพราะว่าพี่สาวผม...ก-เก่งที่สุดเลย…“

มาซารุหลับตาหยี ปลายเท้าถูกันอย่างเขินอายที่ต้องพูดประโยคแบบนั้น ตีบทแตกสุด ๆ

“พ-พ-เพราะว่า…”

มาซารุไม่ได้คิดไว้ด้วยสิ ทำไงดีล่ะเนี่ย..

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว คนข้างหน้าก็เป็นคุณเลอองที่รู้จักกันดี มาแสดงให้เป็นตัวเองแบบให้เต็มที่ไปเลยแล้วกัน!

“…พ-เพราะว่า ก-ไก่ออกไข่ค-ครับ… ถ้าม-ไม่มีไก่ก็ไม่มีไข่ครับ…“

ตามองไปยังปลายเท้าของอีกฝ่าย ทำท่าทางมองซ้ายมองขวาเหมือนต้องการออกจากตรงนั้น

เขาพูดแบบแทบไม่หายใจเพื่อให้ทันเวลา ที่ไม่อยากพูดเพราะในตอนแรกเพราะมันมีเค้าโครงจากตัวเขาเองที่ดูน่าหดหู่เกินไป

หวังว่าคนในชมรมจะไม่คิดอะไรมากนะ