⋆˙⟡บริการชุดแฟนซีฟรี⟡˙⋆

ในบูธมีชุดแฟนซีและเครื่องประดับให้ใส่ถ่ายรูป

(สามารถดีไซน์ชุดและวาดอวดได้ในแท็ก #AZK_engeki)

⋆˙⟡กิจกรรมสวมบทบาทต่อบท⟡˙⋆
     
"เอ้า เร่เข้ามา เร่เข้ามา! ดึงม่านแดงขึ้นแล้วเปิดฉากการแสดง!"

ฉลากมายมายในกล่องสุ่มใบน้อย แล้วบทบาทแบบไหนกันละ จะรอคอยคุณอยู่✨

(สามารถเมนชั่นใต้โพสต์ สตาฟจะสุ่มเข้าไปเล่นด้วย หรือติดแท็กแล้วลงโพสต์เดี่ยวสั้น ๆ แสดงกับ npc ก็ได้เช่นกัน)

𝓛𝓲𝓷𝓴 — th.shindanmaker.com/1238329

(ขอบคุณเช่นกันคับ เดี๋ยวไว้จะมาทักอีก🙌🏻✨)

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกมาเงียบๆ
ระหว่างทาง…ก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า

“ฉันอวยพรแปลกไปรึเปล่านะ… เก็บผักเยอะๆ…?”

ได้ยินแบบนั้น ซายะก็จมอยู่กับความคิดทันที
“ฟูกุ…” สิ่งแรกยังพอเดาได้อยู่…แต่สิ่งหลังนี่สิ ไม่ค่อยนึกถึงเท่าไหร่

“อ๋อ… งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว”

เธอพยักหน้าช้า ๆ เหมือนกำลังบันทึกข้อมูลไว้ในหัวเรียบร้อย

“เดี๋ยวไว้เจอกันใหม่นะ ฉันว่ามีไม่นานก็คงถึงเวลาที่ฉันไปสอนเด็กๆแล้ว ขอให้เก็บผักได้เยอะๆ ล่ะ”

+

“จะว่าไป… ยูนะซังชอบอะไรเหรอ? แบบ…สิ่งที่อยากได้ อะไรประมาณนั้นน่ะ”

ตอนนี้ในใจของซายะคิดว่า ถ้ารู้ว่าชอบอะไร แล้วเธอหามาให้ได้
การทำแบบนั้น…อาจจะช่วยให้สนิทกันมากขึ้นก็ได้นะ (ในความเข้าใจของเธอ)

“นั่นสินะ… ลืมคิดไปเลย”

เธอยังคงครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ ภายในใจแอบสงสัยว่า…หรือว่าเธอทำให้บรรยากาศดูอึดอัดกันนะ
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะเริ่มยังไงถึงจะทำให้สนิทกับอาจารย์สายอื่น ๆ ได้มากกว่านี้

ทั้งที่สอนมานานพอสมควร แต่กลับแทบไม่เคยได้พูดคุยกับพวกอาจารย์ด้วยกันจริงจังเลย

อยู่ ๆ ก็มีไอเดียบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว เธอจึงลองถามออกไปอย่างเรียบ ๆ

+

“อ๋อ… ขอบคุณนะ แบบนี้ครั้งหน้า… คงต้องตอบแทนอะไรสักอย่างแล้วสิ”
เธอหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“อะไรดี… แก้ววิทยาศาสตร์มั้ย(?)”

เจ้าตัวยืนฟังยาวเหยียดกับบทสนทนาเกี่ยวกับผักที่อีกฝ่ายพูดอย่างออกรส
เธอพยักหน้ารับฟังด้วยสีหน้านิ่งเฉยตามแบบของเธอ พลางคิดในใจว่า
“นี่คือเรื่องปกติของครูเกษรรึเปล่านะ… แต่ก็สนุกดีที่ได้ฟัง”

พอได้รับผักจากอีกฝ่าย เธอก้มมองของในมือ ก่อนจะครุ่นคิดตามที่อีกคนพูด
“ผักต้ม… ก็คงอร่อยอย่างที่เขาว่านั่นแหละ”

เมื่อหลุดออกจากความคิด เธอก็เงยหน้าขึ้น พูดเสียงเรียบ ๆ ตามสไตล์

+

ซายะเหลือบตามองตะกร้าผักในมืออีกฝ่าย แล้วถามขึ้นมาอย่างคนขี้สงสัย

“ว่าแต่…จะเอาผักพวกนี้ไปไหนเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้น เธอก็ครุ่นคิดในใจว่า…หรือหน้าตาตัวเองจะดูน่ากลัวกันแน่นะ ถึงทำให้อีกฝ่ายดูตกใจ

แต่ไม่นาน เธอก็วนกลับมาถามต่อด้วยท่าทีนิ่ง ๆ เช่นเดิม

“งั้นเหรอ… ดูลำบากจังนะ แต่ถ้าชอบ ก็คงสนุกกับมันสินะ”

เธอหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“ที่จริง ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ เป็นกันเองเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”

+

ซายะตัดสินใจเดินเข้าไปทัก แต่ก็ยังเว้นระยะห่างพอสมควร เธอยืนอยู่ข้างๆ แล้วเหลือบตามองดูสิ่งที่ครูเกษรกำลังทำ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“หืม…ทำแบบนี้ทุกวันเลย? ไม่เบื่อเหรอ”

ตอนนี้เป็นคาบว่างของซายะ เธอเดินเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ เดินเรื่อยเปื่อยไปรอบโรงเรียน สีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย
ขณะเดินผ่านแถวสวน เธอก็สะดุดตาเข้ากับใครบางคน-ครูเกษร

“นานๆ ทีจะได้เจอแฮะ…” เธอคิดในใจ ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

+