"ไม่ใช่อะไรอย่างที่นายกำลังคิดหรอก"

ดักเหมือนอ่านใจได้(...)

"ตอนนั้นบ้านฉันย้ายออกไปตามที่ทำงานคุณพ่อน่ะ"

ข้างบนหมายถึงช่วงประถม

"แต่ก็คงเกี่ยวกับตอนย้ายกลับมาอยู่มั้ง"

แบบฟอร์มส่งหัวข้อข่าวหนังสือพิมพ์อามะเดลี่
( รอบตีพิมพ์ประจำวันที่ 16 ตุลาคม 2025 )
: : forms.gle/r4Bmw4wRbk1m...

ส่งได้ถึงวันที่ 7 ตุลาคม 2025 หรือจนกว่าหัวข้อจะครบโควตา
* กรณีคนส่งมาเกินจำนวน อาจจะมีการคัดเลือกข่าวที่จะลงโดยทีมงาน *

"ตามคุณลูกค้าสะดวก"

แปลว่าไงก็ได้
ไม่กินไรก็ได้
หารก็ได้
เลี้ยงก็ยินดี

(มีช่องว่างระหว่างพลังบวกกับโดนบวกอยู่นะหลามคุง)

มองคนฝอยแบบละเหี่ยใจ แต่ก็สมกับเป็นหมอนี่ดี

"ขอบใจ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปเดินบูธอื่นต่อละ"

เกียมโบกมือลาเบสโตะเฟรนโดะ

ก็เรื่องมันน่าจดจำ

"มั้ง"

คิ้วเป็นปมเร้กน้อยขณะนึก

"ที่จริงฉันจำชื่อคนไม่ค่อยเก่ง"
"จำได้แต่หน้า"

ความจำดี แบบมีลิมิตแหละ

"พูดจาเหมือนตาลุงเป็นบ้า"

เอามือป้องปาก มองด้วยสายตาแมวหมิ่น

"อ้อ นายเคยสะดุดเท้าตัวเองล้มแล้วเลือดกำเดาไหลด้วยนะ"
"จำได้ว่าร้องไห้ใหญ่เลย นอกจากฉันต้องจูงมือพาไปหาเซนเซยังต้องคอยปลอบนายอีก"

มีแต่เรื่องราวดี ๆ ทั้งนั้น

คนโดนจั๊มป์สแกร์ชะงักตาโตทันที
สีหน้าที่ไม่น่าจะมีใครได้เห็นก็จะต้องเป็นยัยคุณหนูนี่ที่ได้เจอเสมอ

หายตกใจก็ขมวดคิ้วใส่คนเล่นไม่รู้เรื่องก่อนหันไปอีกทาง
จัดเผ้าผมรวบชุดแล้วลุกขึ้นมายืน

ตอนนี้คุณมิโกะก้าวฉับ ๆ ตากละอองฝนเล็ก ๆ หนีคุณเข้าศาลเจ้าไปแล้ว
หลบหน้าของจริงเป็นแบบนี้ต่างหาก

(ขอบคุณสำหรับรูทนะคะ ในที่สุสสส 😇)

"อื้อ"

แขกได้รับเชิญรวบกระโปรงนั่งรอบนโซฟาตามที่เจ้าของห้องขอไว้เงียบ ๆ

ระหว่างรอก็มองสำรวจภายในห้อง ทุกอย่างแทบจะเหมือนเดิมกับครั้งก่อน ๆ ที่เคยมา ทั้งตำแหน่งการจัดวางเฟอร์นิเจอร์ บรรยากาศต่าง ๆ รวมไปถึงกลิ่นที่คุ้นจมูกอย่างช่วยไม่ได้ด้วย

ได้ใช้เวลาเงียบ ๆ กันระหว่างเดินเท้าสั้น ๆ
พอถึงสถานที่ที่ว่า ก็น่าจะยังเงียบกันต่อไป

คุเรฮะเดินนำคุณเข้าไปในเขตพื้นที่สุสาน เลาะลัดทางเดินจนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าป้ายหินนามสกุลยูกิ

หากสังเกตตัวอักษรบนแผ่นหินใกล้ ๆ
ห้ารายชื่อบนนั้น ลาโลกไปวันเดียวกันหมดเลย

"อรุณสวัสดิ์"

สาวแว่นข้าง ๆ คุณเปิดบททักทายคนในครอบครัวสั้น ๆ แล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดสุสานที่สภาพไม่ได้สกปรกอะไรนัก

"แบบนั้นก็ดีเลยสิ"
"ได้ทั้งเพื่อนดูหนัง"
"แถมยังได้เงินจากคุณลูกค้าด้วย"

ยิ้มจาง ๆ ให้ วันนี้ไม่ได้สวมหน้ากากอะไร น่าจะสังเกตเห็นได้ง่ายอยู่

(แล้วจะมาเกาะแกะอะไรเบอร์นี้ 😒)

ภัยความมั่นเกินไอ้หมอนี่

"งั้นก็ช่วยไม่ได้"
"นายไปหาทำอย่างอื่นดีกว่าสึบารุ้ว เดี๋ยวมีคนหลงสเน่ห์แล้วศาลเจ้าวุ่นวาย แบบนั้นฉันลำบากแย่"

มิโกะทำงานเอาเงินยักไหล่ตอบ

"สีเข้มก็ไม่เลว"
"แต่สีนี้ก็เทพบุตรดีนะ"

มองผมสลวยพร้อมถ่ายโฆษณา แต่ว่าไม่ได้ เบ้าหน้าดีสีไหนก็รอดจริงหมอนี่

"อย่างอื่นก็จำได้"

ยกมือขึ้นมาหยำ ๆ

"ช่วงพักกลางวันเรานอนจับมือกันด้วยงี้"

แน่นอนสมัยอนุบาลนู่น มาตอนนี้คริ้นจ์แย่

(อ้อ ถ้ากันออกก็ไม่หายไปไหนหร-)

(555555555555555555555555555555555กลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปเลี้ยว

และจังหวะนี้ต้อง เนียนขายเครื่องรางของศาลเจ้าไคเซย์ อยากกันอะไรเป็นพิเศษล่ะ?)

"อื้อ"

หันไปมองแล้วก็ตอบ

"ตอนนั้นเคียวจังผมสีเดียวกันกับฉัน"

มองนิ่ง ๆ ไปแป๊บนึงแล้วค่อยพูดต่อ

"ลองกับเรื่องเล็ก ๆ ก่อนก็ได้"

แบมือรอกลางอากาศ

"อย่างปาเครื่องบินมาให้ถึงนี่"