"เหะ—?"

หน้ายิ้ม
นิ่ง
ค้าง
และงง

โหลดประมวลผล

"เมื่อกี้หมายถึงเขาน่ะครับ"

ผายมือไปทางคาปิบาร่าข้าง ๆ 🫴

"ทำไมถึงเป็นผมล่ะ" หัวเราะนิด ท่าทางดูไม่ได้ถือสาอะไรเลยที่มือนั้นแตะบนหัวตัวเอง

"อ่า—ไม่เป็นไรครับ พอดีว่าส่งไปแล้วน่ะ"
"แต่ถ้าจะให้ถ่ายด้วยกันก็ยินดีนะครับ"

ยิ้มให้บาง ๆ กับโทรศัพท์​ในมือ

|

"อย่างนี้เอง"
"พอเป็นสถานที่กับหน้าที่ใหม่ ๆ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ครับ"

"เรื่องแบบนี้สักครั้งสองครั้งเดี๋ยวก็จะดีขึ้นเอง ผมเชื่อนะ"

"แล้วก็—"
"บ่อน้ำพุร้อนเหมาะกับช่วงนี้มากเลยครับ เมื่อวานผมไปมาเหมือนกัน" ใบไม้สีส้มลอยล่องกับกลิ่นของสารทฤดู

"คิดถูกแล้วล่ะครับ" 👍

"ก็—ประมาณนั้นครับ"

แล้วเลือกที่จะนั่งเงียบฟังสิ่งที่คุณเล่าต่อมาแทน

"เด็กในวัยนี้เป็นช่วงที่เก็บเกี่ยวเรื่องรอบตัว ถ้ามีคนสนิทใจแบบนี้ก็ดีแล้วครับ" เวลามีเรื่องอะไรลำบากใจก็คงจะกล้ามาปรึกษา​

"ถึงจะคนละบ้านแต่ไม่ห่างไกลกันเลยด้วย" ว่ายิ้ม ๆ ก่อนหยิบดอกไม้บนศีรษะมาหมุนเล่นในมือ

"......."

"ที่บ้านผมแยกกันคนละจังหวัดเลยครับ"
"เพราะงั้นพอได้ยินก็เลยคิดว่าดีจัง—น่ะ"

มือยื่นใบไม้คืนให้

"เวลาผ่านไปเร็วจริงนะครับ"

"ถ้าไม่ตั้งใจเก็บช่วงเวลาไว้ก็คงต้องพลาดไปแน่ ๆ"​

การได้เห็นเด็กคนนึงในวันวานเติบโตขึ้นมาในวันนี้ แม้ไม่ได้ประสบกับตนเองโดยตรง, แต่เมื่อมองท่าทีที่แฝงกับคำพูดก็คล้ายจะรับรู้ถึงมันได้

เขาเงียบไปสักพักใหญ่ ก่อนที่จะตอบกลับไป

"ผมมีอยู่นะ" พี่น้อง

"แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน.. ก็เลย แอบยาก—นิดหน่อย" เอ่ยยิ้ม ๆ

"สนิทกับน้องรึเปล่าครับ?"

"พอใช้ชีวิตให้ช้าลงก็ได้มีเวลาเข้าใจกระแสธรรมชาติมากขึ้นละมั้งครับ" หัวเราะปิดท้ายไว้แล้วจึงเงียบฟัง

...

"ผมก็สบายดีครับ เมื่อกี้แค่จะถ่ายรูปส่งให้ที่บ้านน่ะ ไม่มีอะไร"​

ปิดมือถือแล้วโบกไปมาเบา ๆ เชิงว่าไม่ต้องคิดมาก

แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้อีกรอบว่าคนตรงหน้าเพิ่งได้ย้ายมาปีแรก รู้สึกผิดพลาดในการเป็นคนท้องถิ่นยังไงไม่รู้..

"ได้ไปที่ไหนมาบ้างแล้วเหรอครับ? "

"นั่นสินะครับ คำสร้างแรงบันดาลใจ​ที่น่ารัก" ขยับกอดขาแล้วยิ้มสบาย ๆ

|
เมื่อถูกนำสายตาก็เอียงไปมองตามที่ชี้ สักพักหนึ่งก็พักศีรษะอยู่บนแขนตัวเอง

"ดีจังนะ"
สายตายังหยุดอยู่ที่ภาพตรงนั้น

"น้องชายเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วเหรอครับ?"

(สวัสดีครับ🙌)

อาจจะไม่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายเดินเข้ามา หรืออาจจะไม่ได้ต้องการรบกวนเวลาส่วนตัว

มือที่ถือโทรศัพท์ถ่ายรูปคาปิบาร่า เสียงชัตเตอร์ดังแชะ! สองสามครั้ง ก่อนที่เขาจะลดอุปกรณ์​ในมือแล้วนิ่งมองคนไม่ไกล

"......" เอียงศีรษะ

"สวัสดีครับ"
เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

"เข้ามาแตะดูก็ได้นะ"
น้ำเสียงเป็นมิตรเอ่ยบอกราวกับทำหน้าที่สต๊าฟคนหนึ่ง

หัวเราะเบาตอบ ล้อเล่นเก่งเชียวนา

"งั้นแปลว่าดวงพอกันเลยนะครับ"

คาปิบาร่านิ่งสุด ไม่หือไม่อือ อยู่ในเส้นทางสงบของตัวเองไปแบบนั้น

"อ่า—"
"ที่จริงมากับที่บ้านน่ะครับ"
"แต่พวกเขานั่งพักกันอยู่ ผมเลยมาเดินแถวนี้คนเดียวน่ะ"

"แล้วทางนั้น?" ถามกลับ

เสียงทักพาให้ความสนใจถูกดึงออกจากภาพถ่ายไปยังเจ้าของเสียง

"จิตผ่องใส — ใจผ่องแผ้ว มิแคล้วความสุข, ต้องคิดแบบนั้นอยู่แน่ ๆ เลยนะ" ยิ้มทักตอบ

"สวัสดีครับ ช่วงนี้อากาศดีเลยแวะออกมาน่ะ"

บรรยากาศดีถึงขั้นที่ทำให้คนติดบ้านออกมาได้

"หวังว่าจะสบายดีนะ?" เหมือนจะไม่ได้เจอตั้งแต่ช่วงทัศนศึกษาเลยนี่นา

"เหมาะกับการออกมาเที่ยวมากเลยล่ะครับ" ผงกเห็นด้วยแล้วนิ่งค้างตอนโดนถ่ายรูป เอ๊อะ

"?" เงยมองจอ
"ไม่รู้เลยครับว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี"
เหมือมีประเด็นเกี่ยวกับมุมมองตั้งแต่คุณไม่เข้าใจการวิ้งค์ของตนแล้ว

"แต่เขาน่ารักนะ"
เอียงไปมองทางคาปิบาร่าตัวนั้น

"ถึงจะนั่งนิ่งจนเหมือนหุ่นเลยก็เถอะ" โคยูหัวเราะ

"ได้เจอพวกชุดพิเศษบ้างไหมครับ ?" หันกลับมาถาม

(มามา🥳)

ทันทีที่รู้สึกถึงเงาที่เข้ามาทางด้านหลัง คนที่นั่งอยู่ก็เหลือบขึ้นไปมองเล็กน้อย อ๊ะ

"ยูอิจิซัง สวัสดีครับ"
"สบายดีนะครับ?"

อาจเพราะจดจ่อกับภาพที่กำลังถ่ายเลยไม่รับรู้ถึงใบไม้ที่วางอยู่บนหัว แถมใบไม้เจ้ากรรมก็ไม่หล่นเสียด้วยนี่สิ

"เหมือน ?... อะไรเหรอครับ" ยิ้มงง

(ค ครั้งนี้ควิกไทม์ทัน !?)
bsky.app/profile/aman...

ฮารุโนะ โคยู

(ไม่ต้องเกรงใจครับ ฤดูใบไม้ผลิถึงจะมีปีละครั้ง แต่มันวนมาทุกปี นี่ก็จะฤดูหนาวแล้วด้วยสิ ได้เวลาร่วงแล้วครับ)

(อยากลองรับลมบ้างไหมครับ)​

(ช่วยด้วย น่ารักมาก 😭😭😭🫳🫳🫳จดจำและทดไว้แล้วครับ)

(เก่งมากครับฮาระคุง แต่ทำไมเซนเซย์? กันนะ?? /ยืนมองฟ้ากลางคืน)