“ ไอผมก็ขี้เกรงใจซะด้วยน่ะสิครับเซนเซย์ “

ฮาคุมิยะว่าด้วยน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ไม่เกรงใจสักนิด ในขณะที่กำลังจัดแจงหาที่นั่งให้ตัวเองจนเรียบร้อยและนั่งนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้น

เขาไม่กล้าขยับตัวเยอะมากนักเพราะกลัวว่าความซุ่มซ่ามของตัวเองจะไปทำอะไรของคุณครูห้องพยาบาลพังเข้าแล้วสร้างปัญหาซ้ำซ้อนให้ซะเปล่า ๆ

“ ขอบคุณครับ “

ฮาคุมิยะโค้งน้อย ๆ ตอนที่รับถุงน้ำร้อนมาก่อนจะเอามากอดไว้ทันที

“ เพราะไม่มีผมถึงมากวนเซนเซย์ได้ยังไงล่ะครับ “

เขาว่าติดตลกอย่างไม่จริงจังนะ ก่อนจะมองไปที่กล่องเค้กที่เขาวางไว้บนโต๊ะเอง

“ แล้วก็หาเรื่องเอาเค้กมาฝากด้วยน่ะครับ เทอมนี้ก็น่าจะต้องรบกวนอีกเหมือนเคย “

พูดจบก่อนจะตามมาด้วยเสียงขำแห้ง ๆ ที่นึกได้ว่าเทอมนี้ก็คงได้เลือดสาดมาห้องพยาบาลบ่อย ๆ

“ ไม่มี แต่เลือดออกอยู่ทุกเดือน- เอ~ หรือทุกสัปดาห์หว่า… แต่ว่า! มันก็น่าจะพอแทนกันได้นะครับ “

ว่าแบบนั้นก่อนจะนำเอากล่องเค้กที่หยิบติดมือมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของรุ่นพี่ที่ฮาคุมิยะมารบกวนอยู่เป็นประจำ

“ อันนี้เอามาแลกถุงน้ำร้อนครับ “

หลังจากพูดจบฮาคุมิยะก็กระชับเสื้อไหมพรมที่สวมอยู่เข้าหากันด้วยแสดงออกว่าตัวเขาหนาวจริง ๆ

( เป็นครูพยาบาลง่ายนิดเดียว ที่เหลือยากหมด )