“แล้วถ้าไม่ใช่วันเทศกาลล่ะคะ”

เพราะเหมือนว่าอีกฝ่ายดูสนอกสนใจการเล่นกีตาร์เป็นพิเศษ เธอจึงเดาไว้ว่าเขาคนนี้ต้องมีช่วงเวลากับมันมากกว่านี้แน่นอน เลยเอ่ยถามออกไป

“ใช่แล้วค่ะช่วงฝนตกจะได้กลิ่นฝนด้วย“

”ฉันรู้สึกว่าพอได้กลิ่นแล้วมันก็หัวโล่งไปหมด ถือว่าเป็นอะไรดี ๆ ล่ะมั้งคะ“

“อื้ม ๆ ประมาณนี้แหละนะ”

น้ำเสียงปนสงสัยของอีกฝ่ายทำให้เธอเปิดภาพที่เคยถ่ายเอาไว้ให้ดู

“เอาล่ะนะ”

ริสะเอียงหัวเข้าหาเอมิกะ มือถือกล้องยื่นไปสุดแขนเพื่อให้เห็นซากุละที่กำลังร่วงลงมาด้วย

แชะ

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น เธอชักมือกลับมาดูรูปภาพด้วยแววตาตื่นเต้น

“น่ารักมากเลย!!”

หลังจากได้ยินคำพูดซื่อ ๆ ของเด็กหนุ่ม เธอก็ผ่อนคลายขึ้นแล้วหัวเราะชอบใจจนตาปิด

”ให้ฉันหลบให้มั้ย?“

เธอเอียงคอถาม

”ไม่สิ!“

เธอกล่าวแย้งตัวเองขึ้น นิ้วชี้ขึ้นไปบนฟ้าท่าทางเหมือนนึกอะไรออก

”ให้ฉันเป็นคนถ่ายรูปเธอดีมั้ย?“

“เล่นดนตรีด้วยหรอคะ เท่เลยนะเนี่ย”

“นั่นสิเนอะ…”

เธอเว้นช่วงเพื่อนึกภาพในหัวก่อนจะพูดต่อ

“ถ้าได้มานั่งเล่นกลางบรรยากาศแบบนี้ก็คงดีมากเลย ลมเบา ๆ กลิ่นหอมของซากถระที่ปลิวอยู่อ่อน ๆ แล้วก็เสียงกีตาร์ละมุน ๆ สินะคะ”

เธออธิบายภาพในหัวของตนให้เขาฟัง

“ก็เห็นอยู่ทุกปีนี่เนอะ ได้มาอยู่แบบนี้ก็ผ่อนคลายดีเหมือนกันค่ะ”

“กลับกันฉันชอบช่วงที่ฝนตกด้วยมากกว่าค่ะ”

“เอมิกะจังสินะคะ ฉันโคซาเมะ ริสะค่ะ”

เธอพยักหน้าแทนคำตอบของคำถามก่อนหน้า ก่อนจะแนะนำตัว พร้อมถือวิสาสะเรียกอีกฝ่ายแบบเป็นกันเองจากที่ดูเหมือนเป็นคนรุ่นราวเดียวกัน

มือหยิบกล้องดิจิตอลอันเล็กจากในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา แล้วชูให้อีกฝ่ายดู

“เอาล่ะ ฉันคิดว่าถ้าเป็นรูปเซลฟี่แบบเจน z ที่ฮิตกันในเน็ตคงดูเลยล่ะนะ“

”เธอคิดว่ายังไงคะ?“

“โธ่ ตื่นเต้นเกินไปแล้วนะโคจิคุง“

พอเห็นท่าทางกระตือรือร้นของเด็กตัวโตก็อดเอ็นดูไม่ได้เลยหัวเราะออกมาหลังจากแซวไป

“อื้อ! ว่าจะรอดูเรื่อย ๆ จนถึงสี่โมงเย็นล่ะนะ เพราะตอนนั้นจะเป็นตอนที่ฉันคิดว่าสวยที่สุดเลยล่ะ”

“โคจิคุงก็ลองถ่ายไว้อวดคุณแม่ดูสิ”

”พอโดนเด็กสาวน่ารักมาชมแบบนี้ก็เขินเหมือนกันนะคะ“

เธอพูดแล้วก็ขำออกมาทำท่าทางหลบสายตาเหมือนเขินอายเกินจริง

มือยื่นไปคว้า ดอกไม้ที่เพิ่งร่วงโรยลงมาอีกครั้ง

”ฮึ้บ! ได้แล้ว“

หลังจากได้มากเธอก็นำไปทัดหูเด็กสาวข้างกายเธอเช่นกัน

”น่ารักจังเลยนะ^^“

”อยากได้รูปด้วยเลยล่ะ!“

“กว่าจะได้มาประมาณนี้ก็ใช้เวลานานอยู่ค่ะ”

เธอหันเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมยื่นมือให้ดู กองกลีบซากุระเล็ก ๆ ที่ยังเหลืออยู่บนมือของเธอให้เขาดู

“แต่กลีบที่ไม่ได้ร่วงมาเองก็ไม่นับสิ”

เธอตอบกลับด้วยท่าทางฉงนเล็กน้อย แต่พอได้เห็นท่าทีของอีกฝ่ายที่น่าเอ็นดูเลยพลางหัวเราะออกมาด้วย

“ดูท่าจะชอบมาชมดอกซากุระสินะคะ”

"เปรียบเทียบได้น่ารักจัง"

เธอได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู

เธอเงียบและนิ่งไปพักหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศบ้าง ดูดอกซากุระที่ร่วงครั้งแล้วครั้งเล่า มือยื่นรองดอกซากุระที่ร่วงลงมา แล้วยื่นให้

"ก่อนหน้านี้ดอกที่ให้ไปมีแค่กลีบเดียว รอบนี้แก้ตัวใหม่"

"สีผมเธอเข้ากับสีดอกซากุระมากเลยล่ะ"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้ถือสาแล้วก็สบายใจ พลางยิ้มตอบ

"ใช่เลย! ก็สวยแบบนี้ทุกปีนี่นา"

ว่าแล้วก็หันไปมองกลีบดอกไม้ที่ไหลไปตามสายน้ำในแม่น้ำ สะท้อนกับแสงแดดระยิบระยับ

"ตรงนี้ตอนเย็นพอพระอาทิตย์ตกดินแล้วทุกอย่างจะเป็นสีชมพูเลยล่ะ!"