อ้าปากค้าง น้ำลายเกือบยืด

”นายเอาจริงหรอ นายจะเป็นหมาเด็กฉันงั้นหรอ!!!“

พูดเสียงดังลั่น ทุกคนต้องได้รู้เรื่องนี้!!!

”แต่อายุนายไม่น่าจะเป็นหมาเด็กได้นะ”

แต่หมาแก่น่าจะได้อยู่ (…)

“เอาเป็นว่า ถ้านายตกลง เป้าหมายฉันจะได้สำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง ห้ามคืนคำละ!”

ยิ้มหัวเราะชอบใจสุดๆ

”งั้นปีนี้ก็ขอให้เป็นปีที่—-อาเร๊ะ—“

หันมองกล้องในมืออีกที มันดับไปแล้วอะ… กระพริบตาปริบๆ

กระพริบตาปริบๆ

”โอ้ว~ แบบนั้นเองสินะ~ เป็นเป้าหมายที่ให้ความรู้สึกท้าทายมากๆเลย”

เอียงคอพร้อมกับยิ้มบางๆให้ ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ!

“ส่วนฉันล่ะก็…อะ ฮึ่ม”

กระแอ่มเสียงเพื่อบิ้วท์อารมณ์

”ฉัน…อยากมีหมาเด็กสัก 2 คนคอยถือกระเป๋าให้น่ะ!!“

“ถ้านายสนใจเป็นนายหน้าช่วยหาฉันก็ยินดีนะ”

“รักแท้มันหายาก รักเด็กดีกว่าอายุยืนน่ะ”

ดวงตาเป็นประกายแบบมีความหวังปนสิ้นหวังไปพร้อมกัน—-

อ่าว…ส่ายหน้า

”ไม่รู้เหมือนกัน ก็เลยถาม”

ฉันก็มาทำงานยังไม่ได้เที่ยวเหมือนกันน่ะเพื่อน…

พาอีกฝ่ายวิ่งมาสักพักก็ชะลอความเร็วลง ผู้คนก็เริ่มน้อยลงตามไปด้วยเพราะเดินผ่านจากจุดชมวิวแออัดมาแล้ว

”ถ้างั้นมีเป้าหมายปีนี้ที่อยากทำให้สำเร็จรึเปล่า?”

เอียงหน้าออกจากกล้องจ้องตาไม่กระพริบ รอคำตอบอย่างตื่นเต้น

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยเช่นกันค่า
จะรอให้เรียกคนสวยนะ ถ้าไม่เจอจะตามไปทวงเอง—-🥺✨ โดนแน่สุดหล่อ💖)

ฉีกยิ้มก่อนหัวเราะออกมาชอบใจพออีกฝ่ายยอมตามน้ำด้วย

“ฉัน ซาริชิโนะฮาระ จูเบล ผู้หญิงที่สวยที่สุดในกาแลกซี! กำลังจะขึ้นปี 3 โรงเรียนอามาเนะซากะ งานอดิเรกของฉันก็คือ…ค-ว-า-ม-ลั-บ~“

ขยิบตาหยอกล้อให้หลังกล้อง…ไม่บอกหรอก~ แฮร่

“วันนี้เราอยู่กันที่เทศกาลอะไรกันน้า?”

”แล้วเมนูที่ฮิตที่สุดของเทศกาลปีนี้คืออะไร?”

ไหนไปดูมาเยอะต้องตอบใช่มั้ยยยย~?

(จบได้เลยค่า ขอบคุณที่แวะมาเล่นด้วยกันน้าา💖)

(อาการิจังน่ารักมาก แต่โดนจูเบลเกรียนไม่หยุด—-)

เดินจนใกล้มาถึงจุดเดิมที่นั่งโดนนกจิกหัว เธอก็หยิบสมารท์โฟนออกมาเซลฟี่ถ่ายรูปเก็บเอาไว้ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังเผลอพอดี

“ฉันถ่ายหลักฐานการเดตไว้แล้ว~”

พอถ่ายเธอก็กระตุกมืออีกฝ่ายให้เซตัวก้มลงเล็กน้อย จากนั้นก็กระซิบข้างหูในระดับที่ใกล้มากๆจนรู้สึกจักจี้

[またね~] ไว้เจอกันนะ

เป่าลมฟู่เบาๆข้างหู จากนั้นสับเกียร์วิ่งหนี ไปละ (ไกปู—-)

ในขณะที่จับมืออีกฝ่ายพาวิ่งเธอก็ถ่ายสภาพเลิ่กลั่กของเขาไว้หมดจดทุกทาง

”มางานเทศกาลทั้งที ทำอะไรเหมือนๆเดิมทุกครั้งก็ไม่สนุกน่ะสิ!“

”ไหนช่วยแนะนำตัวให้รู้จักหน่อยได้รึเปล่า? ชื่อ โรงเรียน ชั้นปี งานอดิเรก?“

เธอพูดพร้อมทั้งยิ้มหวานให้หลังกล้องที่กำลังจับภาพชายหนุ่มตรงหน้าวิ่ง มีนกบินผ่าน มีกลีบซากุระปลิวว่อนผ่านเส้นผม พร้อมกับต้นไม้สีชมพูสดใสที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินสวนทาง

ทำหน้างอนใส่ ตอนอีกฝ่ายไม่ยอมเรียกคนสวย ก่อนจะโบกไม้โบกมือให้

“ไว้เจอกันน้า~“

”โยชิมิทสึคุง สุดหล่อ~ แต่น้อยกว่าฉันน่ะ“

ตำแหน่งหน้าตาดีแม้แต่หล่อก็ไม่ให้หล่อเหนือกว่าหรอกนะ ฮึ!

ส่งยิ้มหวานให้รออีกฝ่ายเดินจากไป…

“อาการิจัง ฮึก~ โตแล้วสินะ~“

แอ๊บฝุ่นเข้าตาร้องไห้กระซิกนิดหน่อยก่อนจะเข้าไปเกาะแขนอีกฝ่าย

”ไม่อยากไปเลย~ ลักพาตัวฉันกลับบ้านอาการิจังเลยไม่ได้หรอ“

งอแง ส่งสายตาน่าสงสารให้ แต่ก็พร้อมเดินกลับไปทำงานแต่โดยดี

อ้าปากค้างไปชั่วขณะ คิดไปทางนั้นได้ไงน่ะพ่อคุณ

“คนสวยแบบฉันจะโดนนกจิกได้ยังไง มีแต่โดนรุมจีบต่างหาก”

พอได้กล้องมาก็เปิดเช็คระบบให้พร้อมอัด…ก่อนจะลุกขึ้นยื่นมือไปจับมืออีกฝ่าย

“เอาล่ะ~ ชิคาระคุง~ พร้อมรึยังน้า~”

เธอยิ้มหวานถือกล้องหนักๆด้วยมือข้างเดียวก่อนหันไปอัดวิดิโอคนที่เธอจับมือด้วย

“แต่ถึงไม่พร้อม ฉันก็ไม่ให้หนีหรอก”

หัวเราะเบาๆหลังกล้องก่อนจะเริ่มพาอีกฝ่ายวิ่งออกมา

“อ๋อ ถ่ายโปรไฟล์ลงแข่งเต้นบัลเล่ต์น่ะ ต้องถ่ายอัพเดตความสวยประจำปีสักหน่อย”

เดี๋ยวคนจะเบื่อรูปเก่ากัน ใบหน้าฉันยังต้องเยียวยาสังคมไปอีกนาน

“อืม~ งั้นเองสินะ”

เอียงคอมองหน้า กระพริบตาปริบๆ

“ฉันซาริชิโนะฮาระ จูเบล ถ้าเจอกันคราวหน้าก็อย่าลืมเรียก จูเบลคนสวยด้วยล่ะ”

“จะรอดูเธอซ้อมกับแข่งตอนเปิดเทอมนะ”

กินเครปจนหมดแล้วก็ทิ้งห่อกระดาษตรงถังขยะข้างๆ

“แล้วก็ต่อให้อยากทำเต็มที่ แต่หักโหมมากเกินไปจนบาดเจ็บ แล้วฉันคนนี้ปวดใจจนหน้าเหี่ยวขึ้นมาจะทำยังไง?“

ยื่นมือไปจับมือข้างที่ว่างอีกฝ่ายก่อนจะเขียน 人 ลงไปที่กลางฝ่ามือด้วยนิ้วชี้ของตนเอง 3 ครั้ง

“ถ้าเกิดรู้สึกไม่ดีขึ้นมาก็ทำแบบนี้ แล้วก็กินเข้าไป…เป็นเวทย์มนต์ที่คนสวยคนนี้ร่ายให้แค่เธอเท่านั้น“

ยิ้มหวานให้

เหลือบมองซอฟต์เสิร์ฟนิดหน่อย

[อิจฉาซอฟต์เสิร์ฟจังเลยน้า~] พูดเป็นภาษารัสเซียด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

“หลุดพูดว่าฉันขี้เหร่เมื่อไหร่ฉันจะยืนเป็นเป้าให้เธอยิงแทนในสนามเลยคอยดู”

“แล้วช่วงนี้เธอยังซ้อมหนักอยู่มั้ยน่ะ?”

จ้องตาไม่กระพริบ

พองแก้มตอนโดนดันออก…ได้ จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย…

“อา…รู้สึกแขนชาๆจังเลย เพราะไม่ได้กินข้าวรึเปล่านะ ไม่มีแรงยกมือเลยน่ะ~”

เล่นหูเล่นตาเป็นคนอ่อนแรงแขนพิการฉับพลันก่อนจะหันไปส่งสายตาน่าสงสารให้คนข้างๆ

“ถ้ามีคนป้อนให้ก็ดีเหมือนกันนะ~”

ไม่ได้คาดหวัง แต่คาดคั้น (…)

”แน่นอน ปกติมีเรื่องอะไรที่ฉันทำแล้วมันไม่สวยบ้างล่ะ“

มั่นใจมากเว่อร์ จิบน้ำสวยๆจนหมดแก้ว ก่อนสักพักจะยื่นมือออกไป

“ขอยืมกล้องหน่อยได้มั้ย?”

”อุตส่าห์เดินควงแขนกันมานานขนาดนี้~“

ว่าแล้วก็กอดแขนก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเซลฟี่คู่อย่างรวดเร็วถ่ายเป็นหลักฐาน แชะ!

”ถ่ายเก็บไว้แล้วหนีไม่รอดหรอกนะ“

หยิบหวานให้ก่อนจะเดินมาถึงร้านอาหารในที่สุด

“ปกติมีมุมดีๆนั่งรึเปล่า แนะนำหน่อยสิสาวน้อย”

มาบ่อยต้องมีมุมนั่งเด็ดๆแน่ๆ

อ่าว นายมันนกรู้เหมือนกันนี่นา

”ฉันมาถ่ายงานนิดหน่อยน่ะ ถ่ายมาตั้งแต่เช้าแล้ว เหลือตอนเย็นอีกเซ็ต“

จะได้เป็นอิสระสักที…

ว่าแล้วก็จ้องหน้าอีกฝ่ายคืน เห็นมองดีนัก มองกลับด้วยแบบสวยๆ

”ไม่ชอบเทศกาลกับที่คนเยอะๆหรอ?“

กำลังเคี้ยวแก้มตุ่ย พอเคี้ยวเสร็จก็ยื่นหน้าไปงับซอฟต์เสิร์ฟรสวานิลามาคำนึง

“เมนูเทศกาลอร่อยเหมือนเดิมเลย~”

ว่าแล้วเธอก็มองไปที่ซากุระที่ร่วงลงมาก่อนจะยื่นมือไปรับกลีบของมันเอาไว้

“ปีนี้ก็ปีสุดท้ายของพวกเราแล้วนะเนี่ย เวลาผ่านไปไวจัง”

“รู้สึกเหมือนวันแรกที่ฉันสะบั้นก้นเดินหนีเธอเป็นเมื่อวานอยู่เลย”

ตอนนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองสวยอย่างกับราชินีนำแข็ง ตอนนี้กลายเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ (…)

“แหม~ ชวนกันตรงๆแบบนี้ ฉันเขินแย่เลยนะ~ ไปหัดเรียนรู้ประโยคหวานๆแบบนี้มาจากใครกันน่ะ~“

นั่งตัวบิดก่อนจะขยับตัวไปนั่งใกล้ๆ แล้วทำตัวออดอ้อนด้วยการเนียนเอาหัวซบไหล่อีกฝ่ายมองไปที่กล่องเบนโตะ

“ไหน~ สาวน้อยคนเก่งของฉัน จะแบ่งให้ฉันกินด้วยมั้ยน้า~”

กระพริบตาปริบๆใส่ มีมั้ยน้า~?

มองหน้าอีกฝ่ายพร้อมกับเอานิ้วจิ้มหน้าผากที่คิ้วขมวดเบาๆ

”นี่~ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดขมวดคิ้วเยอะๆโตไปเดี๋ยวก็หน้าเหี่ยวเร็วหรอก“

“แถมวันนี้มีคนสวยๆอย่างฉันมาเดตแทนคุณน้า ปกติฉันคิวยาวมากๆเลยนะรู้รึเปล่า หาตัวจับยากสุดๆ ถ้ากลับไปเล่าให้คุณน้าฟังเขาต้องตกใจแน่ๆ“

คนที่สวยที่สุดในเมืองนี้มีแต่ฉันเท่านั้นแหละ

“แถมเทศกาลมีแค่วันนี้วันเดียวซะที่ไหนกัน”

เพิ่งเริ่มเองนะสาวน้อย

“แบบนี้ ฉันก็ไม่ต้องห่วงเรื่องแข่งแล้วใช่มั้ย?”

ทำตาปิ๊งๆใส่ มีคนแบกชมรมแล้วจูเบลจะได้ไปวิ่งโชว์สวยๆอย่างเดียว…

“เอ…เอามาถ่ายใครน่ะ ฉันหรอ!?“

ว่าแล้วก็โพสท่านั่งสวยๆเหมือนคนอ่อนแรง รออีกฝ่ายถ่าย

ไม่ทันไรก็มีพยาบาลในเต้นท์มาดูแล เธอเลยบอกเขาว่า หน้ามืดเพราะขาดสารอาหาร จึงได้รับน้ำหวานมาแก้วหนึ่ง ดูดจิบๆเป็นพร็อบสวยๆไปด้วย

เอาเลย ถ่ายความงดงามของฉันทุกหยาดหยดเลย