(แอคฟุยูกิมีปัญหา ตอนนี้กำลังดูท่าทีอยู่นะคะ😭)

เธอคนนี้อาจผ่านเรื่องอันตรายมาเหรอเนี่ย มีมุมนั้นด้วยสินะเมืองนี้

“ คือว่า ก่อนลากัน ”
“ ฉันฟุมิกะ เอ่อชื่อ อิเนซึกิ ฟุมิกะ ค่ะ เพึ่งย้ายเข้ามาเมื่อต้นปีนี้เอง... ” แนบกระดาษไว้ที่อกอย่างอ่อนโยน

“ แล้วก็ขอบคุณสำหรับสิ่งนี้นะคะ คุณ—？”

ถามชื่อเด็กสาวตรงหน้า ถ้าเป็นไปได้เธอเองก็อยากจะจดจำชื่อนั่น ไว้ในความทรงจำแสนสำคัญ

เอื้อมมือที่ว่างเข้าไปรับกระดาษแผ่นเล็กอย่างระวัง ไม่ให้ขวดน้ำหล่น

ที่แรกไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่เมื่อได้รู้ ก็อดนึกถึงวันวานเก่าๆ วิธีเรียบง่ายที่น่ารัก

“ ! ” อุทานเสียงดีใจประหลาดในลำคอ
“ เอ๋ ค่ะ! ”

มีเผลอพลิกกระดาษ จนพบข้อความสำคัญ เลยไม่เสียมารยาทมากกว่านั้น รีบกลับประเด็นทันที
+

ชั่วขณะนั้น เด็กสาวตรงหน้ามีบรรยากาศคุ้นเคย คล้ายคลึงกัน มิไรตั้งใจฟังทุกคำที่เธอเอ่ย

ส่ายหัวไปมา ตั้งใจจะสื่อว่าไม่รบกวนอะไรเลย

เธอหันไปค้นกระเป๋าผ้า หยิบดินสอขึ้นมาเขียนบางอย่างบนกระดาษเล็กๆ

“ฉันก็เพิ่งย้ายมาเหมือนกันค่ะ อืม น่าจะห้าเดือนได้”

“เหงามากเลย”

เธอกล่าว ขณะยังจดจ่อกับปลายดินสอ

( (พูดดังไปแน่เลยเรา) /ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและเดินจากไป )

(เพื่อนน่ากลัวๆ ที่ฟุยุเคยพูดถึงหรือเปล่า💦)

“ เวลาที่ต้องไปมาไหนคนเดียว... ที่จริงแอบเหงา อ๊ะ! ”

“ ขอโทษนะคะ คงรบกวนเวลาแย่เลย ”

ฟุมิกะลนลาน ดึงตัวเองกลับมายังปัจจุบัน และจากนี้คู่สนทนาคงต้องใช้เวลากลับบ้านจากจุดนี้ไปอีกไกลเลย

เรื่องที่ควรช่วยก็ทำไปแล้ว และเรื่องที่ฉันอยาก... ก็สื่อผ่านเมล่อนโซดา เพียงแค่นั่นก็นับว่าพอใจแล้วล่ะนะ

“ อย่างงั้นเองเหรอคะ ” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหมือนเสียดายอยู่เลือนลาง

ระหว่างคิดว่านี่อาจเป็นแค่ 'สนทนาเพียงชั่วคราว' ไม่นานก็ต้องบอกลา ก็อดที่จะซึมลงไม่ได้

“ ฉันเพึ่งมาอยู่เมืองนี้ได้ไม่ถึงปี คนที่รู้จักก็มีแค่ครอบครัวน่ะค่ะ ” จู่ๆก็ดำดิ่งลงห้วงอารมณ์

วันธรรมดาในบ้านเล็กๆ ที่มีแค่ตัวเองอยู่ภายในนั้น
+

#AZK_Kemonomimi

(ขอสไลด์ตัวมาเล่นด้วยค่ะ💦)

“ เกือบได้แล้วเชียว ”
เอ่ยคำเสียดายอยู่เพียงลำพัง มองซ้ายมองขวาหาแฝดชายที่ท้าตน ที่ตอนนี้หายตัวไปแล้ว

“ ... ”
แต่พบหญิงสาวแปลกหน้าแทน แผ่นกระดาษที่ขาดวิ้นในมือเธอ คงเป็นต้นเหตุของน้ำตาคลอบนใบหน้า

“ อ่า น่าเสียดายจัง ”
“ ... ”
“ คุณคนขายคะ ขออีกรอบค่ะ ”

ไม่รู้จะปลอบยังไง เลยแสดงความมุ่งมั่นให้อีกฝ่ายดูแทน
อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ! ดูนี่นะคะ!

“ ตอบแทนอะไรกันคะ ” ลุกลี้ลุกลน

“ ฉันเป็นคนขอร้องเอง เพราะงั้นไม่ต้องกังวลใจไปนะคะ ”

ยิ้มพร้อมกับกัดริมฝีปากน้อยๆ และยื่นขวดน้ำโซดาให้อย่างเต็มใจ

ขวดน้ำขวดอื่นๆที่กดมา เธอก็โอบแนบไว้ที่อก
....

“ จะว่าไป มาแถวๆนี้บ่อยเหรอคะ ” ก้มหน้าเอ่ยถาม

ถึงชวนคุยเรื่องทั่วไป จะดูเซ้าซี้ไปไหมนะฉันน่ะ