[ขอโทษที่ช้าครับ🥹]
อันที่จริงเขาก็ทรงตัวยืนในน้ำได้อยู่แล้วด้วยซ้ำ แต่พอคนโตลงน้ำมาด้วย ไทโยจึงเลิกโวยวาย หลุบใบหน้าลง แอบช้อนตาขึ้นน้อย ๆ รับคำดุ ...ระหว่างนั้นก็เผลอยกมือเซ็ตผมไปมา ทั้งที่มันไม่เข้าทรงอยู่ดีเพราะเปียกชุ่ม

❝ว ว่ายได้ครับ❞

ขยับกายโซเซเข้าขอบสระ ก่อนจะชะงัก หันกลับมายิ้มแหย ๆ กลบเก้อยื่นมือออกไปหา

❝เดี๋ยว เอ่อ.. เดี๋ยวผมช่วยขึ้นสระนะ ?❞

[ขอโทษที่ช้าคับ🥺]
ความตื่นตระหนกถูกกลบหายโดยหนึ่งคำถาม ไทโยยืนนิ่ง หน้าหลุบลง ปล่อยเส้นผมปรกบังใบหน้าดวงตา ทว่าไม่อาจซ่อนใบหูที่กำลังไล่สีแดงทีละน้อย และมันก็ยิ่งแดงระเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถูกแหย่ล้อซ้ำ

❝ก ก็คนมันตกใจไง❞

แสร้งโวยวาย แกล้งบ้า
ก่อนเจ้าตัวจะงัดสีหน้าทะมึนทึงตบตา ใช้แขนกวาดน้ำในสระสาดซัดใส่เพื่อนร่วมชั้นให้สาสม (...)

[ขอโทษที่ช้าคับ😭]
❝มันไม่ข่วน... มั้ง❞

วลีหลังแผ่วลงชัดเจน ถึงเป็นคนรักแมวแค่ไหนก็ดูอารมณ์ของมันไม่ถูก รู้เพียงว่าอย่าทำให้ตกใจพอก็เท่านั้น

❝เซนะซังชอบกินของหวานไหมครับ นู่น❞

เรียวนิ้วเด็กยกชี้นำสายตา สุ้มเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยแจ้วประกอบ

❝ริงโกะอาเมะเซนะซังน่าจะชอบ มีช็อกโกบานาน่ากับคาคิโกริตรงนู้น แต่ถ้าอยากซดรามูเนะระหว่างเดินเดี๋ยวผมหามาให้❞

❝เอมิกะาา้ะาากกกา❞

คำเรียกไม่ได้ศัพท์ขอความช่วยเหลือไร้คาดหวัง เพราะทุกสิ่งเกิดเร็วเกินสำหรับไทโย รู้เพียงว่าจะชนแล้วนะเท่านั้น

เสียงถังกระทบโครม ความชุลมุนแตกกระจาย โฟมว่ายน้ำไถลออกอีกทาง เท้าของไทโยจ้ำพลาดอีกทิศ ซ้ำร้ายดันเหยียบถังที่กลิ้งอยู่เข้าต่อทำให้ร่างเซถลาโค่นลงสระว่ายน้ำดังตู้ม

ไทโยผงกหัวขึ้นจากผิวน้ำสะบัดแขนขาโวยวายลั่น —คล้ายลืมว่าแค่ยืนก็พ้นน้ำ

❝ไอซาว่าเซมไปยนนนยนนกนนหยวกนหว❞

ขานเรียกดั่งโหยหวนตามด้วยเสียงร้องอว๊ากไม่ขาด พลันหยุดลงเมื่อทิศพุ่งเปลี่ยน

.....เอ๊ะ ?

🫧

เมื่อความเย็นโดนตัว คนรุ่นน้องโผล่หัวขึ้น สองแขนขาดิ้นพล่านดั่งลูกแมวเกลียดน้ำ ลืมเสียสนิทว่าเขาสูงพ้นผิวน้ำด้วยซ้ำ

คำโวยวายไม่ได้ศัพท์ แต่พอได้ความบ้าง จมน้ำแน่เลย จมน้ำแน่เลย จมน้ำแน่เลย

แต่ว่ายน้ำอยู่นี่—(...)

( อมก๊😭 เด็กๆ น่ารักมากเลยค่ะ🙏🏻💗)

( ฟุยุกิขอแจกคุกกี้ช็อกโกแลตให้ไทโยคุงที่ดูแลปังโกะให้นะคะ ! 🍪🐱)

[ คุณพระ เตงทำให้มันน่ารักกว่าเดิม 😭🫳 ]

[ ขอบคุณฟุยุกิคุง แต่เอาแมวด้วยได้ไหม /ชี้ ]

อิการาชิ ไทโย

[ ผมจะเลือกทั้งคู่ และไม่มีใครห้ามผมได้ ヽ(ﾟДﾟ)ﾉ ]

' ไทโยยิ่งยิ้มกว้างรับคำพูดที่ฟังคล้ายคำชม แต่ก็ไม่อาจบอกว่าจะไปไหนกันแน่ สายตาเลื่อนมองแผ่นหลังคนนำหน้าอย่างงุนงง ก่อนกะพริบตาถี่เล็กน้อยยามคนโตกว่าหันกลับมา

❝... เอ๊ะ—กินครับ กินๆ❞
❝ได้กินขนมด้วยเจ้าเหมียว❞

เขย่ามือดีใจเกินพอดีจนแมวในอ้อมแขนร้องเหมือนบ่นติง ไทโยจ้ำเท้าขึ้นมาเดินเทียบข้าง ซุกปลายจมูกฟัดหัวแมวเบาๆ ก่อนเงยหน้า

❝สัญญาว่าของกินที่นี่อร่อยครับ❞

[ เค้ารู้เท่าไม่ถึงการณ์😭 ]
เขารับมือถือ พยักหน้าหงึก ๆ ราวจำนน แต่แววตาก็ทอประกายหวังขึ้นมาด้วยคำถามของคู่สนทนา —ก่อนดับลง

❝พี่ผมบอกว่าถ้าแก้มย้อยจะดูไม่หล่อ❞
ถึงจะกล่าวอย่างมั่นใจเช่นนั้น

❝ต... แต่กินครับ❞
แต่ก็มอบอยู่ดี

ไทโยยกนิ้วว่างชี้เข้างาน รอยยิ้มเด็กมัธยมปลายยกขึ้น เสียงแมวร้องคลอช่วยขับความแย้มยิ้มยิ่งขึ้น ❝เข้างานกันเถอะครับ ฮึบ ๆ❞

[ สุขสันต์วันเกิดแมนเดรกคุง 🎊🎈 ]

[ ว่าแล้วก็อดถามไม่ได้ สนใจเค้กรสมะเขือม่วงไหมครับ ? ]

[ ไม่เป็นไรครับ บทลงโทษคือโดนผมเปิด ]
คนตัวเล็กกว่าดันมือคนตัวสูงขึ้นเอามุมสูง แววตากังวลต่อคำว่าแก้มออกจนเห็นสีหน้า แต่เรื่องกังวลไว้ทีหลัง พึ่งพามุมกล้องก่อน— ยิ้ม~

:

หลังบันทึกภาพ ไทโยรีบโต้ พลางเลื่อนมือจับสองแก้มตนเอง

❝ผมไม่ได้กินเยอะนะ... ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย❞

อุ้มแมวย้ายเข้าอ้อมแขน พูดกลบความเขินเก้อ

❝ไปเล่นซุ้มก็ได้ครับ❞