(นี่มันเรื่องอะไรกันครับ… /โฮรๆๆ😭💗)

(ไม่ได้แอคทีฟเลยแต่ก็ยังโดน😭 ฟื้ด— ขอบคุณสำหรับภาพน่ารักๆนะคะ ชอบมากเลยค่ะ อบอุ่นหัวใจที่สุด😭💗💗)

เอย์จิหยิบยกชื่อของตนมาใช้ในคำพูด เขาไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าที่พูดออกไปนั้นฟังดูโรแมนติกหรือไม่

…แต่ว่าพอ พอเถอะ เขาไม่ไหวแล้ว

ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น และน้ำเสียงแสนอ่อนโยน เขากำลังปลอบประโลมหญิงสาวผู้ซึ่งรับบทรักที่มิอาจสมหวัง

ดวงตาสีเหลืองจ้องมองไปยังใบหน้าเศร้าสร้อยนั้น ก่อนจะเอ่ย

"แม้ว่าข้าจะหายไป แต่สักวันเราจะได้พบกันใหม่ เช่นเดียวกับการปรากฏของแสงออโรร่าที่ทอประกายบนท้องฟ้าอย่างไรเล่า"

+

เจ้าชายแสงเหนือคงรอยยิ้มไว้ซึ่งบนใบหน้า ทว่ากำลังส่งสัญญาณขอความช่วยเหลืออยู่ในใจ การแสดงที่สมบทบาทของรุ่นน้องคนสนิท ทำให้เขาต้องเข้าถึงบทให้มากกว่านี้

"โธ่…อย่าได้เศร้าเสียใจไปเลย ใบหน้าอันงดงามของเจ้าไม่เหมาะกับการแสดงสีหน้าเช่นนั้นหรอกนะ"

"การจดจำความทรงจำที่เรามีร่วมกัน ก็ถือเป็นส่วนหนึ่งของความรักมิใช่หรือ?"

+

"ข้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา หาใช่นักมายากลไม่ แต่เหตุผลที่คนอื่นหายไปจากสายตาของเจ้ายามที่เราสบตากัน คงเป็นเพราะอย่างอื่นมากกว่ากระมัง?"

เจ้าชายรูปงามโน้มตัวลงเล็กน้อยพลางสบตากับหญิงสาวตรงหน้า ริมฝีปากยกยิ้มหวาน ทว่า—ในใจกำลังว้าวุ่นเพราะกังวลต่อคำพูดของตน ว่าจะทำได้ถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็นหรือเปล่า

(เฮ้ล5555555555555555)

"อ— อะแฮ่ม"

เอย์จิกระแอมไอแก้เขินมุขที่รุ่นน้องคนสนิทใช้หยอกเย้า แม้จะถูกเรียกว่าเป็นเจ้าชาย แต่ก็ดูเป็นสถานะที่ไม่เหมาะกับเขาเสียเท่าไหร่นัก บทบาทของเจ้าชายคงจะเหมาะสมกับเหล่านักเรียนของเขาเสียมากกว่า

แต่ในเมื่อสวมบทบาทนี้แล้ว วันนี้เขาจึงต้องเป็นเจ้าชายของทุกคนอย่างสมบูรณ์แบบ

ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

"อะไรกัน-- ยูเมโนะคุงก็นักกีฬาเหมือนกันนี่ครับ"

เขาหันไปตามทิศทางของเสียงเรียก รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกตนคือใครเป็นการทักทาย

"เอ๋ จริงเหรอครับ ขอบใจน้า ₍ ˶ᵔᵕᵔ˶₎"

ว่าพร้อมเกาแก้มแก้เขิน ปกติเขาไม่ค่อยจะแต่งตัวแบบนี้เท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าจะออกมาดูดีหรือเปล่า แต่เมื่อได้รับคำชมก็ดูจะดีใจไม่น้อย

"เซกิคุงลุคนี้ก็ดูดีเหมือนกันนะครับ ดูสวยสมวัยมากเลย"