เรนเหลือบมองผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะพยักหน้าเล็ก ๆ เป็นคำตอบ

เขาจำไม่ได้ว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาจากไหน แต่พอเห็นลายแมวแล้วก็นึกออก— เป็นคุณยายที่เป็นคนปักไว้ บอกว่าให้พกติดตัวไว้เผื่อได้ใช้ในเวลาจำเป็น

ดูเหมือนตอนนี้มันจะได้ใช้จริง ๆ ...แม้ว่าคนรับจะดูสนใจลายแมวมากกว่าฟังก์ชันของมันก็ตาม

เรนเมินสายตาเป็นประกาย เดินต่อไปเงียบ ๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายชื่นชมคุโระจังตามใจ

เรนเหลือบตามองเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงจาม ก่อนจะหันกลับไปมองข้างหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่หลังจากเดินไปอีกไม่กี่ก้าว เขาก็เอื้อมมือข้างที่ว่างอยู่ ล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ— ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กสีขาว เหมือนจะมีด้ายปักรูปแมวสีดำอยู่ที่มุมผ้าด้วย

เรนเหลือบมองเจ้าฮาจิอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะกระพริบตานิ่ง ๆ สักพัก แล้วขยับมืออีกข้างปรับตำแหน่งร่มให้กลับไปอยู่ที่เดิม

เขาพยักหน้าเบา ๆ เป็นสัญญาณ แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน

เสียงฝนตกกระทบพื้นดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มีเพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ของทั้งคู่ บางครั้งสายลมพัดผ่านมาเบา ๆ หยดฝนปลิวกระทบไหล่เสื้อของเขา แต่เรนก็ไม่ได้สนใจนัก

เรนก้มหน้าก้มตา ขยับพิมพ์ยุกยิก

' ทำเสร็จแล้ว '
' คุณยายฝากให้เอาของไปให้เพื่อน '

เงยหน้าขึ้นมาสบตานิ่ง ๆ สลับกับเจ้าหมาน้อยที่เปียกไม่แพ้เจ้าของ

' ไปกันเลยไหม? '

มัดมือชก—

เรนถอนหายใจเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนจะส่ายหัวน้อย ๆ อย่างไม่รู้จะว่าอะไรดี

เขาขยับเข้าไปใกล้อีกนิด เลื่อนร่มใสในมือให้ครอบคลุมร่างของอีกฝ่าย

สายตาเขามองอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับจะประเมินว่าตัวเปียกมากแค่ไหน ก่อนจะละสายตาไปทางอื่น

จากนั้นก็ค่อย ๆ ขยับมือขึ้นมาเป็นภาษามือแบบไม่ค่อยมั่นใจนัก จังหวะยังดูติดขัดเล็กน้อย แต่ความตั้งใจนั้นชัดเจน

* จะไปส่ง *

กะพริบช้า ๆ สังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงยกมือขึ้นทำภาษามือทักทายกลับ ก่อนจะเหลือบมองหน้าจอที่เธอยื่นมาให้

สายตาไล่อ่านตัวอักษรเงียบ ๆ ก่อนปลายนิ้วจะแตะลงบนแป้นพิมพ์ของตัวเอง

' อืม พอดีผ่านมา '

เขาส่งข้อความกลับไปสั้น ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเธออีกรอบ

' ทำไมมาเล่นน้ำฝน '

สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มยืนเงียบอยู่ใต้ร่มใส มือข้างหนึ่งจับด้ามร่มไว้มั่น มีเพียงเสียงหยดน้ำกระทบผืนดังเปาะแปะ

สายตาของเขาจับจ้องไปยังร่างของเด็กสาวที่คุ้นตา เธอยืนอยู่กลางสายฝน เท้าเปล่าสัมผัสกับพื้นชื้นแฉะราวกับไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง

เรนถอนหายใจเบา ๆ ทำอะไรของเขากันนะ—

เขายืนมองอยู่อย่างนั้น ไม่ได้เอ่ยเรียกหรือขยับเข้าไปใกล้ แค่รอให้เธอหันมาเห็นเอง

(จบเลยงับ นอยข้ามแพลตฟอม 😡 เดะไปต่ออีกรูททท)

เรนพยักหน้าเงียบ ๆ หยุดค้างไปเหมือนมีอะไรมากมายในหัว

นิ้วค่อย ๆ กลับมาขยับพิมพ์ต่ออีกครั้ง

' ช่างเถอะ '

เขาเปลี่ยนเรื่อง

' ไม่ไปถ่ายรูปซากุระต่อเหรอ '

เรนอ่านข้อความแล้วเบิกตาขึ้นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนตัวเองถูกชมแบบไม่ทันตั้งตัว สายตาเขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามหาคำพูดมาอธิบาย แต่คำพูดมันหายไปหมด

เขาเงียบไปสักพัก มือข้างหนึ่งขยับไปมาราวกับไม่รู้จะทำยังไงดี เกาแก้มที่ขึ้นสีจาง ๆ เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก

' ขอบคุณนะ ' เขาพิมพ์ตอบกลับไป

ถึงแม้ว่าปัญหามันไม่ใช่เรื่องความมั่นใจก็เถอะ..

เรนอ่านข้อความแล้วนิ่งไปเล็กน้อย

' แต่เธอ.. ดูอยากถ่ายนี่ '

เว้นช่วงไปแวบหนึ่ง ก่อนจะพิมพ์ต่ออยู่นาน ท่าทางลังเลว่าจะส่งดีไหม แต่สุดท้ายก็ส่งไป

' เห็นแล้วนึกถึงคุณยาย.. ผมแค่ไม่ชินที่เห็นหน้าตัวเองในรูปเท่าไหร่ '
' แต่ถ่ายแค่มือก็ไม่เป็นไร ไม่ได้ฝืนใจขนาดนั้น '

เรนเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้านิ่งเรียบไม่ค่อยแสดงอารมณ์เช่นเคย

เรนเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลงนิด ๆ พร้อมกับเกาหัวเบา ๆ ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

โดนแซวเหรอเนี่ย.. เขาคิดในใจ แววตาเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะพูดอะไรหรือไม่

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรเพิ่ม แค่ยกมือขึ้นมาโบกไปมาช้า ๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

(ปิดประมาณนี้เลยนะคะะะ ขอบคุณที่มาโรลกันค่าา 🤲💖)

เขาพยักหน้าช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนจากพื้นหญ้า ดวงตายังคงมีความง่วงงุนเล็กน้อยเหมือนทุกที

"ถ้าอย่างนั้น... ขอบคุณ.."

เขาพูดเสียงเบาท่าทางเอื่อเฉื่อยเช่นเคย

"อย่าลืมแวะมาล่ะ"

' อือ '

เรนตอบกลับไปสั้น ๆ ท่าทีเอื่อยเฉื่อยเหมือนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เห็นอีกฝ่ายพิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่สักพัก เขาที่รออยู่เงียบ ๆ ก็เลิกคิ้วสงสัย ชิงพิมพ์ถามไปก่อนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ส่งข้อความมาสักที

' มีอะไรเหรอ? '

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก่อนจะขยับตัวนั่งให้ตรงขึ้นเล็กน้อยแล้วพยักหน้าช้า ๆ

"ไม่เป็นไรหรอก.." เกาหัวเล็กน้อย "ตรงนี้ก็สบายดี"

เรนเงยหน้าขึ้นมา เพิ่งรู้ตัวว่านอนไปนานเลย

"ต้องกลับร้าน.." เขาเอ่ยสั้น ๆ สายตาเลื่อนกลับมามองอีกฝ่าย คล้ายจะอยากถามว่าคุณจะทำยังไงต่อ

เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองอีกฝ่ายที่ยังคงมึนงงจากการตื่นนอน ในใจรู้สึกสงสัยว่าเธอมานอนตรงนี้ได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

"อืม.. อรุณสวัสดิ์" เขาพูดไปเบาๆ
"ลูกค้าเหรอ..?"

กะพริบตาช้า ๆ ฟังจากที่อีกฝ่ายเรียกเขาแล้วก็เริ่มรู้สึกคุ้น ๆ อยู่บ้าง

เขาแอบลดความสูงของแขนลงมาให้นิดหน่อย หันมามองอีกฝ่ายที่กำลังถ่ายรูปอย่างตั้งใจ แววตาเรียบนิ่งมองอีกฝ่ายที่อยู่ในระยะที่ใกล้กว่าทุกที

ทำให้เขานึกถึงคุณยายเล็กน้อย คุณยายของเขาก็ชอบถ่ายรูป..
แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือก็เถอะ

เขามองการกระทำของอีกฝ่ายตลอดอย่างเหม่อ ๆ
แต่เหมือนจะ.. เสร็จแล้วสินะ?

เรนลดมือกลับมา มองรูปถ่ายแล้วก็พยักหน้า เหมือนกับกำลังชมว่าสวยมาก

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ เขาก็ยังคงหลับตาพริ้ม ร่างกายหยุดเคลื่อนไหวเหมือนกำลังดื่มด่ำกับความเงียบสงบของโลกภายนอก เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ สักพักเขาก็ขยับตัวเล็กน้อย

"อืม..." เขาพึมพำเสียงเบาๆ ค่อยๆปรือตาขึ้นมา ทำให้เห็นว่ามีใครบางคนมาแอบนอนกลางวันอยู่ข้าง ๆ

ในหัวมีแต่ความสงสัย ว่าทำไมตื่นมาแล้วถึงมีคนมานอนข้าง ๆ กันนะ
เรนกะพริบตาช้า ๆ จ้องมองต่อไปอย่างเงียบ ๆ

เรนพยักหน้าเบา ๆ เหมือนจะเข้าใจแล้วว่าให้ทำอะไร

จากนั้นเขาก็ยอมทำตามคำขอโดยไม่พูดอะไรต่อ เขาหยิบกลีบซากุระขึ้นมาแล้วยกมันไปข้างบนเหนือศีรษะ

สายตาปรือ ๆ มองซากุระและท้องฟ้านิ่งเรียบ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

(ได้ค่ะ!)

ขยับเปลือกตาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแต่ยังไม่ตื่นขึ้นมา ริมฝีปากขยับเบา ๆ คล้ายจะพูดอะไรออกมา แต่กลับเป็นแค่เสียงงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์

"อือ..."

ขยับตัวเล็กน้อยหาที่นอนสบายขึ้น เอียงใบหน้าเข้าหาต้นไม้ ปล่อยให้ลมหายใจแผ่ว ๆ ที่สม่ำเสมอราวกับจะหลับต่ออีกพักใหญ่

กลีบซากุระปลิวผ่าน เส้นผมสีอ่อนไหวตามลม แต่เรนยังคงนิ่งสงบในห้วงนิทรา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครยืนมองอยู่ใกล้ ๆ

เรนกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มร่า

"ยุ่งยากจริง ๆ"

พึมพำเสียงอู้อี้ก่อนจะถอนหายใจ ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา แม้จะดูเหมือนไม่เต็มใจตื่นก็ตาม มือก็ปัดกลีบดอกไม้อย่างเอื่อยเฉื่อย

"อยู่ก็อยู่ไปสิ..."

เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามเสียงเบา ไม่แน่ใจว่าถามเพราะเกรงใจหรือแค่พูดลอย ๆ

"...ไม่เบื่อเหรอ?"

เรนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคำชวน เขานิ่งไปอยู่พักใหญ่ เหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเองว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายก็หลบตาเล็กน้อย

ดวงตาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นมองกลีบซากุระในมือ ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายที่ดูคาดหวังเล็ก ๆ

' ยังไงเหรอ? '

พิมพ์ถามด้วยความสงสัย แบบไม่ค่อยเข้าใจนัก
เขาไม่ชอบการถ่ายรูปสักเท่าไหร่ แต่ถ้าปฏิเสธ.. ก็ลำบากใจเหมือนกัน

เขาส่ายหน้า แต่ก็นึกได้ว่าเด็กตรงหน้าไม่น่าจะเห็น

"ไม่.."

เอียงคอมองช้า ๆ เอื้อมมือออกไป ตั้งใจจะสะกิดเบา ๆ

"ฮาจิรุ.. ไม่สบายเหรอ?"