ลอบคิดในใจ

ว่า—ก็ถือคุ้มอยู่นะ
ถ้าคุณบังคับกันแล้วจะยิ้มแบบนี้ออกมา

ถือว่าทางคุณก็แลกเปลี่ยนมาได้ดีแล้วล่ะ, เนอะ

“ ฉันจะกินเยอะ ๆ เลย~! ”

แล้วก็ว่าแบบนั้นทั้งที่ประเด็นสำคัญอาจจะเป็นการทำเสียมากกว่า

แล้วสุดท้ายใครจะเป็นฝ่ายตามใจใคร
อันนั้นก็ต้องดูต่อไป

อย่างน้อยวันนี้เธอก็พยายามจะเอาใจคุณนะ

_____________

( มา ปิดให้ ฮือ ๆๆๆ /กราบตัก )

นัยน์ตาสะท้อนจักรวาลฉายภาพรอยยิ้มนั้น
แล้วมันก็ขยับโค้งตามกัน, เป็นรอยยิ้มกว้างเสียจนสองแก้มแดงก่ำไปหมด

ความจริงเซกิ ฮิโยริถือว่าหวงความเป็นปัจเจกอยู่มาก

โดนบังคับใครจะชอบกัน

โชคดีที่ครอบครัวก็ตามใจ ไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนั้นสักครั้ง, กลับกันเลยยิ่งทำให้ทนการถูกสั่งไม่ได้

” อื้อ! สัญญาเลย! “

นิ้วที่เกี่ยวประสานพลันถูกยก บังคับเกี่ยวนิ้วก้อยเข้าหา เขย่าไปมาราวเด็กประถมวัย+

คู่นั้น ประสานนิ้วเข้าหากันด้วยท่าทีสบายใจ

พลางว่าไป

“ มีแพลนหรือยังว่าอยากไปที่ไหน? ”
“ วันนี้ฉันจะตามใจมาก ๆ เลยนะ! ”

ไม่รู้ว่าพ่อคุณจะเอาไปโยงเองอีกไหมว่าเพราะเป็นวันเกิด ฮิโนริเลยตกลงกับคำชวนเดทนั้นไป

แต่ถึงคิดก็ไม่เป็นไร

ตลกดี🌟

ท่าทางแบบนั้นทำให้ฮิโยริยิ้มกว้างอย่างอดไม่ได้, ที่ตั้งใจจะเก๊กท่าคิดสักหน่อยเลยกลายเป็นว่าก็ต้องล่มไป

ผู้ชายคนนี้นี่นะ—

“ ไม่ซื่อสัตย์เลยนะคะ~ ”

หล่อนก้มลงเล็กน้อย ช้อนสายตาสบกัน
เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนอาจารย์กำลังดุอย่าฃแกล้ง ๆ

“ ทำไมไม่บอกกันล่ะว่าเป็นวันเกิด เลยอยากไปเดทกับคนที่ชอบน่ะ? ”

ฮิ

ด้วยรอยยิ้มตาหยีที่แทบได้ยินเสียงหัวเราะขำแบบนั้น

แล้วมือเล็ก ๆ ก็เอื้อมจับมือที่ใหญ่กว่า+

นัยน์ตาสีจาง ประทับสีชาดเบาบางมองมา
แล้วฮิโยริก็ลอบคิด

ว่าแบบนี้ใครจะไม่กล้าตามใจ

แต่ว่านะ—น่ารังแกนี่นา ท่าทางแบบนั้น

เพราะแบบนั้นเลยสบตาคุณกลับไป แสร้งทำตาโตคล้ายตกใจ กะพริบน้อย ๆ เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก

ส่งเสียงลังเล

“ …เดทหรอคะ? ”

ถึงในใจจะตกลงไปแล้วก็เถอะ
ความผิดยางามิคุงเลยนะคะ—จะทำตัวน่าแกล้งทำไมกัน

ที่อดใจไม่ไหวก็ไม่ใช่ความผิดฉันสักนิด

“ ถ้ายางามิคุงจะรอล่ะก็ “

ถ้าคุณยังจะชอบกัน
เลือกเธอและเธออีกครั้ง ทั้งที่จะไม่ทำก็ยังได้

“ พอเราเรียนจบ เข้ามหาวิทยาลัย— “

เด็กสาวคลี่ยิ้ม
แก้มกระทบแสงไฟแดงก่ำ, แต่ไม่ใช่ความเขินอาย

” ช่วยขอฉันคบด้วยนะ “

แล้วคำตอบที่ให้กลับไป จะไม่ให้คุณเสียใจที่เลือกรอ

—ว่าถ้าไม่มีสักนิดที่ชอบคุณบ้าง
ก็จะไม่ขอให้สัญญาอย่างนี้

อาจจะ
ก็อาจจะเป็นแบบนั้น

ไม่รู้หรอกว่าคนอื่นจะต้องแบบไหน หลงรักกันเท่าไหร่ถึงจะปลงใจคบหากัน

แต่สำหรับฮิโยรินั้น—มันรอได้

จะไม่บอกหรอกนะว่าจะรู้สึกได้เหมือนกับที่คุณรู้สึกไหม
หากจะเอาตาชั่งมาถ่วงดุลน้ำหนักในใจ อาจจะเอนไปก็ได้กับสิ่งที่คุณให้มา

แต่ขอให้เชื่อมั่น—

“ สัญญานะ? “

เธอยิ้ม ยื่นนิ้วก้อยออกไป—อีกครั้ง
ที่ครั้งแล้วนะที่คุณถูกผู้หญิงคนนี้ขอให้สัญญานู่นนี่นั่น

จริงจังบ้าง ไม่บ้างปน ๆ กัน

ชอบอยู่ด้วย
ชอบที่คุณชอบกัน
ได้คบก็คงดี

มีแต่ประโยคขี้โกงของคนโลภมาก

แต่ถ้าเลือกได้
ก็ไม่อยากเสียคุณด้วยเหมือนกัน

“ แต่ว่าตอนนี้คงไม่ใช่แฟนที่ดีน่ะ ”

“ ดังนั้น— ”
“ รอกันได้ไหมคะ? ”

จะเป็นความจริงใจ
หรือเป็นความใจร้ายอย่างถึงที่สุดเลยก็ตาม

ถึงปฏิเสธก็คงช่วยไม่ได้

ความจริงอาจดีกว่ากับคุณมากกว่าด้วยซ้ำถ้าจะไปชอบคนอื่น

แต่บอกว่าชอบกันนี่นา
งั้นจะปฏิเสธกันหรอคะ

ยางามิคุง?

แต่จนถึงที่สุดก็ยังหวงเยาว์วัยตัวเองยิ่งกว่าอะไร

“ ตอนนี้มีเรื่องที่อยากทำเยอะมากเลยนะ ”
“ ชีวิตวัยรุ่น—ฉันอยากใช้ให้เต็มที่ค่ะ ”

น้ำเสียงใสเจื้อยแจ้วให้คุณฟัง แม้จะยังไม่ได้ระบุชัดว่าคืออะไร

“ เพราะจะไม่กลับมาอีกแล้วนี่นา ”

มือก็มีแค่สองมือเล็ก ๆ ที่สัมผัสคุณอยู่นี้เท่านั้น
คว้าได้แค่อย่างสองอย่างก็ถืออย่างอื่นแทบไม่ไหว

“ ฉันน่ะชอบอยู่กับยางามิคุงนะ ”
“ คิดว่าถ้าได้คบกับเธอก็คงดี ”

คำตอบเรียกรอยยิ้มเบาบาง

รู้น่า
รู้ค่ะ

เพราะแบบนั้นนั่นล่ะ
ฉันเลยคงเป็นผู้หญิงไม่ดีไปแล้วมั้ง

แต่ช่วยไม่ได้ไงที่คุณมาชอบกันแบบไม่ได้ร้องขอไป แล้วก็เอาแต่อยู่ตรงนั้น

ทั้งที่จะรอบกองไฟนี้ ในโรงเรียน ในเมือง หรือบนโลกก็มีผู้คนอีกมากมาย คนที่อาจดีกว่าเธอตั้งไม่รู้เท่าไหร่

แต่ก็นะ—

“ ฉันน่ะ ”
“ คิดว่าตัวเองยังไม่ได้อยากมีแฟนค่ะ ”

เอาแต่พูดถึงคุณแฟนในอุดมคติ ในจินตนาการ โน่นนี่นั่นให้ใครฟัง+

แต่ตรงนี้ไม่ใช่เจ้าหญิงรัตติกาล หรือคนในฝันของใคร

ก็แค่เด็กสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ไม่ได้พิเศษกว่าคนอื่นเท่าไหร่—แค่นั้น

“ ที่บอกชอบฉัน ”

ปลายนิ้วกระชับบ่ากว้าง

“ วันนี้ยังคิดแบบนั้นมั้ยคะ? ”

นัยน์ตามองสบไป
คุณไม่ได้ละสายตาไปไหน เธอก็ไม่เหมือนกัน

“ ฮิ ”

เสียงน่ารักลอดผ่านกลีบปาก
แกล้งเอ่ยไป “ ถูกเรื่องมั้ยน้า? ”

ก็คุยกันไว้มากมาย เรื่องนั้นเรื่องนี้เยอะแยะจะตายไป

ตอบกลับเสียมั่นใจ เลยนึกอยากแหย่จนได้
ถึงแค่ดูจากแววตาก็เข้าใจ—ว่าหมายถึงเรื่องเดียวกัน

แต่เพื่อความแน่ใจก็ถามให้ชัดออกไป

ก้าวเข้าไปใกล้ วางมือบนบ่าเหมือนในงานบุงคะไซก่อนหน้า

ฮิโยริหลุดขำ

“ จะรอนะคะ ”

ครั้งหน้า, ที่คุณว่าไว้ตอนนี้

แน่นอนว่าประโยคที่ขาดหายไป และนัยน์ตาอ่อนจางคู่นั้นถูกสังเกตได้

เสียงใส ๆ เลยเอ่ยถามออกไป ตอนที่บทเพลงทำให้เท้าเคลื่อนที่ไปจากจุดเดิมอีกครั้ง

เป็นจังหวะที่ต้องเปลี่ยนคู่แล้วด้วยซ้ำไป
แต่ฮิโยริก็โมเมเต้นรำกับคุณต่อไปอยู่ดี

“ นี่ ”
“ ยางามิคุง ”

เพราะมีเรื่องที่ตั้งใจไว้ ว่าจะคุยกันวันนี้

“ ที่เคยพูดไว้ ยังคิดเหมือนเดิมไหมคะ? ”

รู้ตัวน่าว่าคุณไม่ถนัดนัก
เลยลดฝีเท้าให้ช้าลงบ้าง แม้จะเหลื่อมจังหวะดนตรีไปหน่อยก็คงไม่มีใครว่ากัน

—การเต้นรำ คนที่จับมือกันสำคัญกว่าอยู่แล้ว!

“ หรอคะ ” เธอหัวเราะคิกคัก พยักหน้ารับหงึก

ไม่รู้หรอกว่าทำไม
แต่คุณได้พักก็ดี

“ ต้องกลับไปเรียนแล้วเนอะ ”
“ แอบเสียดายเลย ”

ฮิโยริก้าวถอยหลัง, เส้นผมที่รวบเป็นหางม้าปลิวแผ่วเบา ยกมือคุณที่จับกันขึ้น หมุนตัวกลับมาหา

สบตา
แล้วก็ยิ้มอีก

คนทางนี้ก็ใช่จะเก่งไปกว่าคุณนัก

เต้นงู ๆ ปลา ๆ ตามประสาคนที่เต้นมากสุดก็กับเพื่อนสาวตั้งแต่วัยเยาว์ในงานเทศกาล ที่จับมือเต้นรำงานวัฒนธรรมคราก่อนก็คงพอเดาได้

ถึงแบบนั้นก็เป็นความทรงจำที่ดีนี่
ใช่ไหม?

“ สนุกเนอะ! ”

นัยน์ตาสีน้ำเงินกระทบแสงไฟประกาย เปลี่ยนจักรวาลในนั้นให้คล้ายอาทิตย์อัสดง

“ ยางามิคุงลงแข่งกีฬาตั้งหลายอย่าง เป็นไงบ้าง? เหนื่อยไหม? ”

( เพิ่งจะ มาเห็น ปวดหัวเลย ไมเกรนขึ้น คุนทำไรลงไปคะ😭😭😭🥺🌷 )

สีขาว (เซกิ ฮิโยริ)

ตั้งใจดึงสุดแรง ฮึบ—!!

มีเสียง ‘เย้’ กับเสียงหัวเราะใส ๆ
แล้วอุณหภูมิอุ่น ๆ ก็ขยับออกไปในที่สุด

” งั้นกิน~! “

บอกว่าได้ งั้นก็ไม่เกรงใจแล้วนะ

เพราะแบบนั้นเลยจับมือคนชวน ดึงเบา ๆ ให้นั่งลง, ดูกระตือรือร้นว่าจะมาเสิร์ฟเมื่อไหร่จนเท้าเล็ก ๆ ถูกแกว่งไปแกว่งมาใต้โต๊ะ

ว่าแต่—

” ว่าไป ยางามิคุงเรียกกันซะอลังการเลยเนอะ! “

โดดเด่นไม่เกรงใจใคร
ตอนนี้ก็ยังมีสายตาเหลือบมาอยู่เลย

เด็กสาวจับชายเสื้อที่คุณสวมไว้ มองโอโคโนมิยากิถาดใหญ่, และดูกระตือรือร้นซะยิ่งกว่าครั้งไหนเสียอีก

“ นี่— ”

เสียงเจื้อยแจ้วขานเหมือนจะเอ่ยอะไร ก่อนชะงักไป
แล้วเขย่งปลายเท้า มือทาบข้างใบหูอีกฝ่าย, กระซิบอย่างใคร่สงสัย

“ กินได้หมดเลยหรอ? ”

น้ำเสียงและใบหน้าเจือรอยยิ้มกว้างอย่างปิดไม่ไหว แต่ความไม่อยากมีภาพลักษณ์สาวกินจุก็ฝังในใจ

—ทั้งที่ก็ไม่น่าทันแล้ว

( ช่วงวันเกิดเมนทัลบึ้ม ยังม่ายด้ายบึ้มเทอเลย )

( ทาไดม้า )