ในมือถือสายยางเดินตามพื้นที่ของสระน้ำจนไปเจอเพื่อนของตัวเองเข้า
เท้าก้าวเพื่อไปทักทาย

แต่เหมือนเพื่อนจะดูอะไรที่มืออยู่นะ?

อะไรน่ะ

“ทำอะไรน่ะอันไซซัง”
เรียกตามความคุ้นชินของปากอีกแล้ว
ทั้งที่รู้จักมาตั้งหลายปี

(แย่มาก6565455465656565656564454554)

เสียงคุ้นเคยเกินแม้จะดัดเสียงก็ตาม มือกำสายยางแน่นแต่ยังไม่หันไปหา

หันมามองหน้าเรย์จิ

“ว่างรึไง นี่หนีหน้าที่ทำความสะอาดสระเหรอห๊ะ”

ขี้หงุดหงิดกว่าปกตินิดหน่อย แต่ก็ขี้บ่นเหมือนเดิม

(ผลค่ะ!)

(มาขอปักค่ะ!)

ฮาเระยามิ ฮารุ

วิ่งไปเช็คบอร์ดคะแนนคนแรกๆ เก๊กขรึมดันแว่นอยู่หน้าบอร์ดอย่างภาคภูมิใจ

แม้ว่าครั้งที่แล้วจะเกิดอะไรหลายอย่างจนพลาดแต่ครั้งนี้น่ะ มันต้องงี้สิ!!!

เพื่อนร่วมห้องเอ่ยคำยินดีจนฮารุหลุดยิ้มหึอย่างคนเหลิง

“ของแบบนี้มันแน่อยู่แล้ว”

“ขอบคุณ”
“นายก็ได้ผลการเรียนดีนี่” เสียงโมโนโทนเหมือนจะกึ่งๆพูดดีๆไม่ลงนิดนึง

เค้นหัวเราะตาม

“ถามอะไรโง่ๆของเธอกันล่ะเนี่ย”

มือไคว้หลังเดินเข้าไปหาอีกคน ผายมือไปทางด้านข้างเช่นกันแสดงภาพว่าอยู่ในแล็ป

“อ๋าก็ ของสุดที่รักของฉันกลายเป็นของเธอเหรอ..”

“มันง่ายดิดเดียว”

“ก็ทำให้มันพังให้หมด ทั้งห้องแล็ป ทั้งลูกน้อง ทั้งเธอ และฉันยังไงล่ะ“

ฮารุทำท่าจับแขนอีกคนโดยที่ไม่ให้สัมผัสผิว เว้นระยะพอควร

”ฉันจะทำให้เธอกับฉันเหลือทิ้งไว้แค่ชื่อ ที่คนเรียกเท่านั้นแหละ“

“ขอบคุณครับ”

ก้มหัวขอบคุณรับของมา

“จะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลยครับ ไว้เจอกันใหม่ครับเซนเซย์”

(ตัดชึบๆ ขอบคุณสำหรับกิจกรรมค่ะ!)

“ต่อให้ไม่เข้าชมรม ถ้าเล่นเบสบอลกับนายก็เหมือนได้ฝึกกับตัวตึงอยู่แล้วนี่”

แซวเล่น จะเข้าหรือไม่เข้าก็เหมือนว่าจะได้เล่นเบสบอลกับเพื่อนตัวเองเหมือนเดิมอยู่ดี มีค่าเท่ากัน

ถึงจะยังไม่เคยเล่นด้วยกันจริงๆจังๆมากขนาดนั้น

พอได้รับคำชมก็อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย รู้สึกคุ้มค่าขึ้นมานิดๆแฮะ

“ขอบคุณครับ”

“น่าจะอีกสักพักเลย ฟุวะริซังไปก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวจะไม่ทันเอา”

ฮารุหลุบตามองเวลา บ่งบอกเวลาใกล้เข้าเรียนอีกไม่ถึงครึ่งชม.

มองอีกคนหน้านิ่งสักพักเหมือนคิดอะไรสักอย่าง

“มาคุยกับผมได้เสมอนะครับ หรือถ้ามีปัญหาหรืออะไรก็ตาม”

“พูดในฐานะเพื่อนร่วมห้องครับ”

ไม่ใช่หน้าที่ที่เป็นหัวหน้าหรอก

จังหวะได้ยินเสียงหัวเราะก็สะดุ้ง

เอาจริงเอาจังเลยนะครับเซนเซย์..

ฮารุยืนนิ่งงึกๆงักๆไปไม่ถูก มือกุมคางคิด ถ้าเป็นตามบทบาทนี้จะทำยังไงดีล่ะ

เขายกยิ้มแบบเลศนัย

“เหอะ แน่ใจเหรอว่าสิทธิบัตรของฉัน”

“อย่าลืมสิว่าฉันเป็นใครน่ะ”

มือจิ้มๆหัวตัวเองเชิงเป็นนักวิทยาศาตร์สติเฟื่อง คนฉลาดแบบนี้ต้องปั่นก่อนละกัน

“ดีกว่าให้ความหวังละกัน”

พูดแทรกไประหว่างพับกระดาษที่สุ่มมาหนึ่งทบเก็บ

สายตาหลุบลงมองกระดาษแล้วใช้นิ้วขยับเล่นไปมา

“ไม่เห็นจำเป็นจะต้องหาในเมื่อมันไม่มี”

“แค่เปลื่ยนใบก็พอแล้วนี่ ปกติก็ต้องมีกรณีข้อยกเว้นอยู่แล้ว”

ฮารุยืนนิ่งฟังคำถาม มีเลิกคิ้วจังหวะที่ถามเสร็จเหมือนจะรู้คำตอบตั้งแต่ตอนนั้น
และไม่ได้มีท่าทีจะตั้งใจฟังตัวเลือกแม้แต่น้อย

“ดาวเวก้า ในกลุ่มดาวพิณ”

ตอบทันทีและเพิ่มเติมคำตอบเล็กๆน้อยๆ

“พอดีเอาแต่เรียนครับ จริงจังเรื่องการเรียนครับ”

ส่งสายตาแบบว่า รุ่นพี่ถามออกมาได้ยังครับ

ไ ม่ มี ไ ง ค รับ

ผมต้องพูดให้ชัดกว่านี้อีกเหรอ ทุกคนเป็นอะไรกับความรักกันหมด?!?!!