และมันก็ได้ผลตามที่อีกคนคิด

"นายว่าใครกระจอก หะ"

รีบคว้าพร็อพในมืออีกคนมาทันที สีหน้าบูดบึ้งมองคนตรงหน้าตาขวาง ฆ่าได้หยามไม่ได้หรอกคนแบบเขา

"เป็นยูนิคอร์ดฉันก็เป็นได้ มาเริ่มสักที !"

กลั้นใจจัดการที่คาดผมกับมัดหางรอบเอว กอดอกรีบเร่งอีกคนแสดงให้มันจบๆ สักที

อาทิตย์นี้ไม่ต้องซ้อม งั้นหรอ!?

สำหรับกิวมะที่มักให้เบสบอลเป็นที่หนึ่ง พอไม่ได้ทำกิจวัตรประจำวันก็ช็อตพอสมควร อ้าปากค้างก่อนจะพูดขึ้นอย่างลนลาน

"พรุ่งนี้ผมก็คงหายแล้ว ไม่ซ้ำข้างในด้วย ซ้อมได้แน่!"

ไม่รู้เหมือนกันว่าช้ำไหมแต่พูดไว้ก่อน ไม่นานก็มาถึงห้องพยาบาล เปิดประตูเดินเข้าไปก็ไม่เห็นอาจารย์นั่งอยู่จึงเดาไปว่าอาจารย์คงกำลังกินข้าว เดินตรงไปนั่งบนเตียงแล้วหาวออกมา

"ผมว่าจะนอนพักสักหน่อย"

กลิ่นหอมลอยออกมาเตะจมูกกิวมะ เขายื่นมองอยู้่ไม่นานก็ตัดใจ

"อืม ขอบใจที่ให้ยืม"

เขายกมือขึ้นเชิงบอกลา

"ไว้เจอกัน"

พออยู่ตรงหน้ารุ่นพี่ในชมรมก็ดูเป็นคนว่าง่ายไปโดยปริยาย เขาหรี่ตามองอีกคน

"ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่ตั้งใจจะหาเรื่องโดดเรียนหรอครับ..เอาเถอะ"

เขาลูบหน้าตัวเอง หากได้งีบสักหน่อยก็คงจะดี เขาก้าวเท้าเดินออกจาตรงนั้น

"ไปกันครับ"

เขาเก็บการ์ดแสตมป์ใส่กระเป๋า

"ได้ไอนี่มา เอาไหม?"

ยื่นซองขนมให้เด็กสาว ถือว่าตอบแทนที่ให้ยืมโบว์ไล่ะนะ

เขาพ่นลมหายใจ หลังจากที่หยุดหัวเราะได้ ก่อนจะมองพร็อพในมือของอีกคน เล่นเอาขำไม่ออก

"นายใส่ชุดเจ้าหญิงแล้วเหมาพ แสดงว่าใส่ไอพวกนี่ก็น่าจะเข้า"

ไม่แตะต้องของพวกนั้นแน่นอน เอามือดันมืออีกนกลับไปด้วยสีหน้าหดหู่

"เดี๋ยวจะช่วยเป็นไคจูให้ก็ได้-"

เขาหัวเราะหึในลำคอ

"ดูหนังมากไปแล้ว"

ถึงจะบอกเช่นนั้นแต่เขาก็ไม่ได้จะเถียงอะไร เมื่อถึงที่หมายก็มองเข้าไปในร้าน

🎙️กิจกรรมภายในห้องชมรมกระจายเสียง

" โกสต์เรดิโอ "

ชมรมกระจายเสียงเปิดโอกาสให้คุณได้สัมผัสประสบการณ์การเป็น “ผู้จัดรายการ”

ทว่ารายการที่คุณได้จัดคือ “โกสต์เรดิโอ” ที่เปิดให้คนโทรเข้าเล่าเรื่องผี

ถึงอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก…มั้ง? 👻

▶ ชินดัน | ปลายสายเขย่าขวัญ (มีทั้งหมด 8 ฉากจบ และ 1 ฉากจบลับ)
th.shindanmaker.com/1238603

เดินตามเพื่อนไปเรื่อย พลางคิดอะไรไปเรื่อย

"หื้ม ? อ๋อ โดนไฟลวกน่ะ ไม่หน้ามองใช่ไหมล่ะ..""

เขายักไหล่ ไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่นัก ใช้นิ้วแตะ ๆ แผลเป็นตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว

"ครับ ผมควรจะดูแลร่างกายให้ดีกว่านี้"

อดตำหนิตัวเองเสียไม่ได้ ทั้งๆ ที่เป็นนักกีฬาก็ควรจะรอบคอบไม่ทำให้ตัวเองบาดเจ็บแต่เขากลับทำตรงกันข้าม กิวมะพ่นลมหายใจเบาก่อนจะเงยหน้ามองรุ่นพี่

"รุ่นพี่โง่ ? ไม่มีทางหรอกครับ"

นิ่งคิดไปสักพักจึงตัดสินใจได้

"...งั้นเดี๋ยวผมแวะไปห้องพยาบาล"

ราวกับว่าตัวเองโดนชมว่าน่ารักก็เลยยิ่งทำตัวไม่ถูก ดวงตาสีเขียวมองไปทางอื่น แผ่ออร่าดีใจรอบตัว

"เรื่องเอาคนในชมรมมาทำสแตนดี้ไม่ใช่ความคิดฉันหรอก แต่...ชอบก็ดีแล้ว"

"ขอบคุณที่มาเล่นกิจกรรม..."

คำพูดแก้ตัวของเลอองยิ่งทำให้เขากลั้นขำได้ลำบากกว่าเดิม เขากลั้นขำจนไหล่ไหวสั่น

เพราะว่าตัวเองกำลังขำจนว่าง่ายกว่าปกติ ยื่นกระดาษไปให้อีกคนทั้งแบบนั้น

เขาพยายามหายใจเข้าออก สงบสติอารมณ์ จะได้หยุดขำเสียที

"ฟู่∼"

(ไม่เป็นไรเลยค่ะๆๆ เราเข้าใจไม่ซีเลย🤏🎀🎀)

กิวมะคิ้วกระตุก มองอีกคนตาขวาง

"หา ถ้าจะโทษก็โทษที่ตัวเองตัวแค่นี้เถอะ แถมแขนยังสั้นอีก"

ว่าจบก็หันไปสนใจกลองตรงหน้าแทน ใช้ไม้ตีกลอง โป้ก ๆ คร่อมทุกโน๊ตที่ขวางหน้า

สีหน้ามีเครื่องหมาย ? แปะอยู่บนหน้า

"ก็นี่มันโรงเรียนมัยมปลายแต่เธอมอต้น...อ๋อ"

เหมือนจะเป็นความเข้าใจผิดของเขาเองสินะ-