พอรถจอดที่หน้าร้าน G ให้ฮิคารุกลับไปก่อนเพราะตัวเขาจะขับรถคันที่ใช้ขับมาในตอนแรกกลับไป

เฮียเซฟพอลงจากรถก็เหมือนจะเดินย้อนไปทางสวนสาธารณะ เป็นไปได้ว่าอาจไปรอราฟที่ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านเลยตามที่สั่งหรือกำลังกลับมาที่ร้าน

ระหว่างนั้น G ก็เผลอจามออกมา

“ดีใจด้วยที่ดังโงะได้กลับบ้าน งั้น ไว้เดี๋ยวเจอกันใหม่“

ฮิคารุอาสาเป็นคนขับ ส่วน G นั่งที่เบาะหน้า

เขาเกือบสงสัยแล้วว่าทำไมตอนไอรีนโทรศัพท์ต้องพยายามทำเหมือนก้มลงไม่ให้คนข้างนอกมองเข้ามาเห็นจนกระทั่งได้ยินบทสนทนา

เขาเองก็ลืมไปเหมือนกันว่าเป็นคนแบ่งหน้าที่ให้ราฟไปตามหาดังโงะที่หอนาฬิกาและลานเอนกประสงค์

เอาเป็นว่าถ้ามีโอกาสก็จะหาทางไถ่โทษคืนให้ (แบบเนียนๆ)

+

บรรยากาศมื้ออาหารเป็นไปอย่างเรียบง่าย

ใช้เวลาหลังจากนั้นอีกครู่ใหญ่ หลังจากที่มองไปเห็นเจ้าแมวลายส้มเดินไปนั่งมองท้องฟ้าที่สว่างขึ้นแล้วหลังฝนหยุดตก G ก็คิดว่าเขาน่าจะต้องไปส่งไอรีนกับดังโงะ รวมทั้งเซเฟอร์กลับบ้าน

“แกไปกับฉันด้วยแล้วกัน”

เพราะ G เอารถไปจอดไว้ที่ร้านของไอรีนแล้วคันหนึ่ง เขาต้องการให้ฮิคารุตามไปด้วยเพื่อขับรถอีกคันกลับมา

G กับฮิคารุมองหน้ากัน และทั้งคู่น่าจะคิดเรื่องเดียวกันอยู่ ว่าไอรีนดูจะปรับตัวในที่ของพวกเขาได้ดีมากกว่าเขาเอง ดูจากที่ไอรีนทำอาหารมาวางและนั่งร่วมโต๊ะกันกับพวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

”อ่าๆ ทานแล้วนะ”

ฮิคารุประกบมือตามไอรีนในขณะที่ G เริ่มหยิบช้อนส้อมขึ้นมา

น่าจะเป็นเขาคนเดียวที่สงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิดรึเปล่า

“อร่อยดี” G ที่ม้วนเส้นไปก่อนว่าแบบนั้น

+

ในบรรดาชายหนุ่มสามคนที่อยู่ที่สำนักงาน G เป็นคนที่มีธุระกับครัวน้อยที่สุด แต่วันนี้เขากลับยืนดูอยู่ตลอดและเป็นคนเปิดตู้หยิบจานมาให้

“อะ นี่” เขาวางจานสามใบให้กับไอรีน

“หอมแถมยังหน้าตาดีเหมือนตามร้านขาย”

ฮิคารุที่ปกติแล้วมักเป็นคนทำอาหารให้โฮตารุและลูกพี่ชะโงกหน้าเข้ามาดู เขาไม่รู้ว่าไอรีนคือเจ้าของคาเฟ่ที่ลูกพี่เคยซื้อข้าวกล่องกลับมาฝาก

สองหนุ่มพูดคุยกันเรื่องนั้นตอนได้ยินเสียงไอรีนดังมา

“ฉันก็คิดอยู่เลยว่าตัวเองลืมอะไร“

G ตอบคำถามของไอรีนด้วยรอยยิ้มแห้ง

”อ้าว ลูกพี่ยังไม่ได้กินอะไรหรอกเหรอ ข้าวกล่องบนโต๊ะผมคิดว่าซื้อเผื่อเอาไว้ให้เลยกินไปแล้วด้วยน่ะ“

เป็นปกติที่ภายในสำนักงานจะทำอาหารหรือซื้อมาเผื่อกัน ฮิคารุบอกเรื่องที่เข้าใจผิดไป

หลังส่งไอรีนเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเองก็ทำแบบนั้นกับตัวเองด้วยเช่นกัน

G กลับลงมาที่ชั้นล่างก่อนเพื่อบอกให้ฮิคารุเก็บกวาดครัวและมองดูของเล่นกับอาหารแมวเยอะแยะที่ฮิคารุจนด้วยหลักฐานจนต้องสารภาพบาป

“ดีที่แกเป็นเพื่อนกับเซเฟอร์เลยช่วยดังโงะเอาไว้ได้”

ฮิคารุทำหน้าแบบไม่เข้าใจ เพราะไม่เคยรู้ทั้งชื่อของเจ้าส้มมาก่อน และเพิ่งตั้งชื่อใหม่ให้กับดังโงะไปหมาดๆ

+

G กลับออกมาหาไอรีนพร้อมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน

“เธอใช้ห้องนั้นได้เลย ส่วนเสื้อผ้า อันที่จริงชั้นล่างก็มีเครื่องซักผ้าอยู่ เดี๋ยวพอฝนหยุดตกฉันจะไปส่งเธอที่ร้านอีกที“

เขาบอกให้เธอรอแล้วเปิดประตูห้องตัวเอง เดินเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวสะอาดๆ ที่แม่บ้านซักเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าออกมา

ตอนแรกก็คิดว่าจะไปหยิบเสื้อผ้าของโฮตารุที่อีกห้องออกมาให้ แต่มองเข้าไปในตู้เสื้อผ้าตัวเอง G ก็หยิบเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นออกมา เขาให้เหตุผลกับตัวเองว่าเพราะไม่แน่ใจว่าโฮตารุจะทิ้งเสื้อผ้าเอาไว้บ้างรึเปล่า

+

”ขนาดตัวเธอน่าจะพอใส่เสื้อผ้าของโฮตารุได้อยู่ละมั้ง“

เขาพูดตอนพาเธอเดินขึ้นบันได

G พาเดินผ่านห้องสำนักงานไปยังโซนที่พักที่ถูกแบ่งออกเป็นสามห้อง โดยห้องใหญ่สุดเป็นห้องที่ G ใช้เวลาพักค้างคืนที่นี่ ห้องต่อมาเป็นห้องที่ฮิคารุกับโฮตารุใช้ด้วยกัน และอีกห้องที่เหลือคือห้องว่างที่เขาบอก

“รอตรงนี้ก่อนแปบหนึ่ง”

ฮิคารุก็เหมือนทาสแมวมือใหม่ ถึงจะซื้ออาหารเม็ดกับของเล่นไว้แต่ก็ไม่ค่อยรู้ว่าแมวจะชอบขนมแมวเลียมากกว่า

“ที่ชั้นสามมีห้องพักที่ตั้งใจจะใช้เป็นห้องพักพนักงานอยู่น่ะ แต่ว่าก็ยังมีที่ว่างอยู่ห้องนึง เดี๋ยวฉันพาเธอไปใช้ห้องน้ำที่นั่น“

G พูดกับไอรีนแล้วเหลือบตามองฮิคารุที่ตอนนี้เหมือนจะกลายเป็นขวัญใจดังโงะว่าอย่ามัวแต่เล่นกับแมวมาก

+

“ถ้าไม่รังเกียจ เธออยากจะเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าแห้งๆ ก่อนไหม”

ที่ต้องตัดสินใจก่อนจะพูดก็เพราะในสำนักงานมีแต่ผู้ชาย

ฮีโร่ที่ช่วยดังโงะไว้คือเฮียต่างหาก

ถึงจะเจอดังโงะแล้วแต่ตอนนี้ด้านนอกเหมือนฝนจะตกหนักขึ้น คงไม่สะดวกถ้าจะให้ไอรีนพาดังโงะกลับไปตอนนี้

เจ้าของสำนักงานมองแขกที่เขาพามาที่ถึงจะใช้เสื้อนอกบังฝนให้แต่เสื้อผ้าของทั้งคู่ก็เปียกชื้น

G มองไอรีนด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความลังเลนิดหนึ่งก่อนพูดขึ้นมา

+

ฮิคารุยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเขินๆ ที่การชอบแอบเอาอาหารให้แมวสามารถช่วยให้ลูกพี่ตามหาแมวเจอและไอรีนได้เจอแมวของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง

“ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยนี่นา”

G รู้สึกว่าการจะให้เธอมาเลี้ยงข้าวเขาทั้งอาทิตย์มันก็เกินไปหน่อย ที่พูดว่าจะให้เลี้ยงข้าวแต่แรกก็ไม่ได้จะหมายความว่าแบบนั้น

“อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ไม่ต้องขอบคุณขนาดนั้นก็ได้”

ฮิคารุฟังลูกพี่พูดแล้วพยักหน้าว่าใช่ๆ

+

“นี่คือเจ้าตุ่นน่ะ ไม่ใช่ดังโงะสักหน่อย”

ฮิคารุพึมพำชื่อที่ตัวเองตั้งให้มันแบบรู้อยู่คนเดียวแล้วถามลูกพี่

“ว่าแต่ นี่คือแมวที่ลูกพี่บอกจะไปช่วยหาเหรอ”

“อื้อ”

“มะ ไม่เป็นไรครับ”

ฮิคารุโค้งกลับไอรีนแบบขอให้ลูกพี่ไม่บ่นเรื่องแอบเอาแมวเข้ามาในสำนักก็เพียงพอ ที่เหลือเดี๋ยวค่อยเคลียร์ก็ได้

ว่าแล้วก็ใช้เท้าแอบเขี่ยๆ กล่องบอลแมวไปซ่อนใต้โต๊ะกินข้าว

เป็นอีกครั้งที่เฮียเซฟไม่แน่ใจว่ามันควรอยู่ตรงนี้รึเปล่า หรือว่าจะผิดที่ผิดเวลา ใครจะรู้ว่าจ่าฝูงของเจ้าพี่ใหญ่ใจดีจะเป็นคนเดียวกับที่เป็นตัวตั้งตัวตีตามหาผีเสื้อคราวก่อน

หวังว่าคงไม่เข้าใจผิดว่าเฮียพาโงะไปซ่อนหรอกนะ! แม้ว่าจะดูเป็นแบบนั้นก็ตาม

ฮิคารุพรวดพราดชะโงกหน้าเข้ามาในครัวด้วยเช่นกัน โชคร้ายที่เก็บของเล่นแมวไม่ทัน แต่ก็โชคดีที่ลูกพี่ไม่ว่า

+

“คือว่า ปกติผมก็แค่ให้อาหารพวกแมวจรบ้าง ไม่เคยพาเข้ามาในสำนักงานแต่ว่าวันนี้มันฝนตก“

“นั่นใช่ดังโงะรึเปล่า“

G ไม่ได้สนใจที่ฮิคารุพูดมากนัก เขาเปิดทางให้ไอรีนเดินเข้ามา

ลูกพี่จะเดินเข้าไปในครัว ฮิคารุก็ห้ามไม่ได้ หนุ่มร่างใหญ่ยอมขยับเปิดทางอย่างง่ายดายแม้จะกำลังเลิกลั่ก

“คือว่าแบบนี้นะลูกพี่”

ฮิคารุพยายามจะบอกว่าตัวเองอธิบายได้ แต่ G ก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังผลักประตูครัวเปิดออกกว้าง

ข้างในนั้นเสียงดังโงะร้องดังมากและเฮียเซฟก็กำลังช่วยดึงผ้าที่คลุมอยู่บนตัวมันออกพอดี ภาพที่ได้เห็นเลยเป็นเจ้าลูกแมวตัวน้อยมุดออกมาจากกองผ้า

+

ฮิคารุพยายามอธิบายเหตุผลที่ทำไมเขาถึงมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ที่ไหล่แบบ G ไม่ได้ถาม แม้จะหัวเราะแหะๆ แบบนี่มันคือมุกตลกที่ล้อเล่นแต่ก็เหงื่อตก

ไม่รู้ทำไมเจ้าตุ่นตัวน้อยถึงร้องออกมา

“ทำไมมีเสียงแมวที่นี่“

G ลุกจากโซฟาจะไปดู แต่ฮิคารุรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไหล่อยู่โยนเข้าไปคลุมเฮียเซฟกับดังโงะที่อยู่ด้วยกันที่พื้น

เฮียน่ะหลบได้แน่ ส่วนเจ้าหนูน่ะไม่รู้

”ไม่มีนะลูกพี่ อะ เมื่อกี้ผมหลุดมือไป ที่จริงก็ไม่มีผมแต่ก็อยากมีฟีลอาบน้ำสระผมแล้วเช็ดผม อะไรแบบนี้“

+

G ทักลูกน้องที่รู้สึกได้ว่าวันนี้ดูจะยิ้มแหยมากกว่าปกติ

ฮิคารุเป็นชายร่างใหญ่ ผิวเข้ม หน้าโหดแต่ใจดี ที่มักจะทำงานในส่วนของการเป็นบอดี้การ์ดมากกว่า ตอนนี้ฮิคารุอยู่ในชุดอยู่บ้านง่ายๆ มีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนบ่า

คนถูกทักยิ้มให้ลูกพี่กับไอรีนแต่ไม่ยอมเดินห่างออกมาจากประตูครัวมากนัก จนกระทั่งได้ยินเสียงเหมือนแมวร้องออกมาจากข้างใน

+

G นั่งลงที่โซฟาที่ประจำของเขาเช่นกัน ทั้งยังโคลงหัวนิดๆ ตอนไอรีนบอกว่ารบกวนและให้เขาคิดค่าใช้จ่าย

“ไว้รอเจอดังโงะก่อนดีกว่า ถึงตอนนั้นเธอค่อยเลี้ยงข้าวฉันสักมื้อ”

ฮิคารุเดินออกมาจากครัวได้ยินเสียงลูกพี่พูดกับผู้หญิงที่พามาก็รู้สึกว่าทั้งคู่ดูสนิทสนมกันดี ไม่เหมือนผู้ว่าจ้างคนอื่นๆ ที่ลูกพี่ไม่มีทางคิดค่าจ้างเป็นกินข้าวแน่ๆ

“ฮิคารุ แกยังไม่กลับบ้านรึไง”

+

[เห็นว่าเป็นลูกพี่ของพี่ใหญ่ใจดีเมื่อกี้อีกทีน่ะ]

เฮียซุบซิบเสียงเบากับดังโงะ

ฮิคารุไม่ได้ซ่อนเฮียเซฟกับเจ้าโงะไว้ในตู้ ก็แค่ปิดประตูครัวไว้เฉยๆ แต่โชคไม่ช่วยที่ประตูปิดไม่สนิทเลยพอแง้มๆ ออกไปเห็นที่ห้องนั่งเล่นได้

เฮียไม่เคยเจอเจ้านายของฮิคารุ แต่ก็รู้ว่าที่นี่มีจ่าฝูงอยู่คนหนึ่ง เฮียเลยไม่ค่อยเกรงใจฮิคารุเพราะเข้าใจว่าเป็นแค่ลูกฝูงน่ะ

รู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่มีเสียงการเข้ารหัสเปิดประตูด้านหน้า

“ชหละ“

หนุ่มร่างใหญ่มองถาดอาหารแมวและของเล่นที่เอามาวางเต็มครัวด้วยสายตาเหลือกลาน ก่อนจะรีบรวบทุกอย่างเข้าไปยัดเก็บในตู้

“พวกแกอยู่ในนี้ก่อนนะ เป็นเด็กดี อย่าส่งเสียงล่ะ เข้าใจไหม”

ฮิคารุบอกกับเจ้าส้มที่แวะมาหาเขาหลายเดือนแล้วแต่ก็ยังรอดสายตาลูกพี่ไปได้ทุกทีให้ดูแลเจ้าตุ่นอยู่ในครัว ส่วนตัวเองไปที่ห้องรับแขก

+