"ใช่แล้วครับ! ชอบสุดๆเลย~"

เขายิ้มตอบอย่างร่าเริงราวกับจะมีออร่าดอกไม้อยู่ตลอดเวลา ก่อนจะรับใบสมัครมา

"ปี 1 ครับรุ่นพี่✨"

(ขอโทษที่ตอบช้าครับ🥲)

"ครับ! สนใจมากๆเลย"

ฟูยุตอบเสียงสดใส พร้อมทำท่าทางตื่นแบบปิดไม่มิด

"ผมอยากเข้าชมรมนี้สุดๆเลย"

(ขอแวะมาทักทายสั้นๆ ครับ🙏)

”บูธชมรมถ่ายอันนี้สินะ~“

ฟูยุมองหน้าบูธสักพักก่อนเดินเข้าไป พอได้เห็นหูแมวที่อีกฝ่ายใส่ก็ทำตาเป็นประกาย

’น่ารักจัง~‘เขาคิดในใจก่อนเอ่ยทักทาย

”สวัสดีครับ~ บูธชมรมถ่ายใช่ไหมครับ✨“

ฟูยุส่งยิ้มให้เมื่อเห็นท่าทางสงสัย จริงๆ เขาก็แค่เดาๆจากส่วนสูงและรูปร่างของอีกฝ่ายเอาว่าน่าจะอยู่ชมรมจำพวกกีฬาแต่ดูเหมือนเขาจะเดาถูกสะด้วย

พอเห็นอีกฝ่ายบอกอนุญาตกลายๆ ก็ทำให้เขามีความสุขไม่น้อย

"งั้นไว้เจอกันครับ~" เขาเอ่ยบอกลาตามหลังอีกฝ่ายเหมือนเช่นครั้งที่แล้ว

(ประมาณนี้ค่ะ~ ขอบคุณที่โรลด้วยนะคะ🙏😖✨)

(มปรๆครับ✨)

"ไม่ต้องก็ได้ครับ"

ฟูยุทำท่าปฏิเสธส่วนมากแล้วเขาชอบเป็นคนให้มากกว่ารับไว้เอง แต่สำหรับคนตรงหน้าคงจะเป็นขอบคุณในแบบของเขา

"ถ้าอยากตอบแทนจริงๆ ขอเป็นไปถ่ายรูปตอนรุ่นพี่ซ้อมได้ไหมครับ"

เขาบอกคำขอเล่นๆ ออกไปแต่ในใจก็แอบหวังอยู่นิดหน่อย

(จบเลยก็ได้ครับ✨☀️ ขอบคุณรุ่นพี่คิโยฮารุสุดหล่อที่มาโรลด้วยครับ~)

เขาตาปริบๆ ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกับที่ผ่านๆมา จนเผลอหัวเราะเบาๆ และอดยิ้มด้วยตาที่เป็นประกายไม่ได้

“ผมจะจำเอาไว้เลย รุ่นพี่คิโยฮารุไม่ต้องเป็นห่วงเพราะผมมีรุ่นพี่อยู่กับตัวยังไงล่ะ~” ฟูยุเอ่ยเสียงร่าเริง

ทำให้เขาพรางคิดไปว่าจะมีสิ่งน่าสนใจให้เขาถ่ายรูปกลับไปอวดคุณพ่อที่กำลังจะเดินทางกลับมาอีกไม่นาน

ริมฝีปากยกยิ้มอ่อนเมื่อฟูยุตกอยู่ภวังค์ความคิดของตัวเองได้ไม่นานเอาต้องหันมองคิโยฮารุที่เดินอยู่ข้าง

“ครับ?”

ฟูยุที่รีบเดิมมาข้างๆ รุ่นพี่ตัวดี เขาหันมองหน้าอีกฝ่ายแบบอึ้งๆพร้อมทั้งทำตาโตเพราะคำพูดคำจาอีกฝ่าย ทำเอาแทบจะเอามือปิดหน้าที่ขึ้นสีของตัวเอง

“ไม่ใช่แบบนั้นสิครับ”
เขาพูดเสียงเบาและพยายามปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติ

ฟูยุหันมองบรรยากาศรอบๆ เพื่อให้ใจเย็นลง พอมาคิดดูแล้ววันนี้อากาศดี แสงแดดอบอุ่นพอมาร่วมกับเสียงหัวเราะของผู้คน

"ครับ~ขอให้เป็นโชคดีเช่นกัน" เขาอวยพรกลับ

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศพอดูดีขึ้นมาบางแล้วเขาก็นึกอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

ฟูยุหยิบรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นมันให้อีกฝ่าย มันคือรูปเจ้าแมวอ้วนที่เขาถ่ายเมื่อวาน

"นี่ครับ! ตอนนั้นเห็นคุณดูชอบมัน? ก็คิดว่าถ้ามีโอกาสเจอกันจะเอาให้"

พอพูดจบเขาก็ยิ้มให้พร้อมออร่าดอกไม้เช่นเดิม

"ครับผม~"

ฟูยุตอบอย่างร่าเริงเช่นเดิม เมื่อเห็นว่าหลายคนเริ่มไปยังหอประชุมแล้ว เพื่อร่วมพิธีปฐมนิเทศกันแล้ว

"โคจิคุง ปีนี้ก็พยายามไปด้วยกันนะ!!"

เขาพูดก่อนจะเดินไปพร้อมกัน

(ประมาณนี้ครับ ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันโคจิคุง☀️✨)

"คุณโยริซากะ อยู่ปี3 สินะครับแบบนี้ต้องเรียกรุ่นพี่แล้ว"

เขาท่าทางดีใจราวกับมีดอกไม่ลอบตัวต่างจากอีกฝ่ายเอามากๆ

พอรู้ตัวเขาก็หยิบมือถือขึ้นมาลบรูปที่ถ่ายพลาดไปด้วยความรู้สึกผิดปนเสียดายเพราะมันก็ดูเท่ดี

"ผมลบให้แล้วนะครับ~ แต่พอมาคิดดูโลกมันก็กลมดีนะครับ"

ชายหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้มที่กลับมาสดใสตามปกติ

"เป็นเทมปุระนะครับ" เขาตอบ

ด้วยความที่เขาต้องอยู่บ้านคนเดียวบ่อยทำให้เขาพอมีฝีมืองานบ้านงานเรือนติดตัวมาจากแม่ เรื่องทำอาหารก็เช่นกัน

"ฮ่าๆ ไว้ผมจะลองทำมาให้ชิมนะ" เขายิ้ม

"ก็เรียนได้ครับ แต่จะถนัดพวกวิทย์มากกว่า"

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเกร็งๆ ก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ

"เรียก ฟูยุ ก็ได้นะครับคุณคิริซากิ"

"แล้วก็ไม่ต้องเกร็งพอดีวิธีทักทายผมติดมาจากคุณแม่ที่เป็นคนต่างชาตินะ~"

เขาเอ่ยอย่างเป็นมิตรที่สุดพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้า

"งั้นเราเดินไปพร้อมกันเลยดีไหมครับ~"

"รุ่นพี่ก็ชมเกินไปแล้ว~"

ฟูยุที่ถูกชมก็แทบยิ้มไม่หุป เขารู้สึกเหมือนตัวลอยได้เวลามีคนมาชมรูปที่เขาถ่ายมันออกมาย่างตั้งใจ

"ผมยังเป็นมือสมัครเล่นเอง แต่จะพยายามพัฒนาให้ดีกว่านี้ครับ"

เขาเอ่ยด้วยท่าทางมั่นใจ

เขาคิดพร้อมมองตาปริบๆ ก่อนจะต้องตกใจเพราะอีกฝ่ายก้มลงมากระซิบข้างหูจนทำเอาต้องขยับออกพร้อมอาการเขินเล็กๆ ไม่รู้ทำไมเจ้ารุ่นพี่ตรงหน้าถึงได้ชอบเอาหน้าเข้ามาใกล้และแกล้งเขาแบบนี้ตลอด—จะเอาคืนแน่

“ไม่ต้องลำบาก รุ่นพี่ขนาดนั้นก็ได้ครับ! แล้วก็ทำแบบเมื่อกี้ทำผมหัวใจแทบวายนะ!”

เขามองอีกฝ่ายก่อนจะรีบเดินตามอีกฝ่ายเมื่อตนเริ่มตั้งสติได้

ฟูยุที่กำลังงุงงงกับเส้นทางอยู่นั้น เขาก็ต้องสะดุ้งเพราะแรงที่เคาะมาที่หัวของเบาๆ ทำให้ต้องหันไปมองตามตาปริบๆ ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มผมสีม่วงแสนคุ้นเคย เขาทำหน้ามุ่ยใส่เล็กน้อยก่อนเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มสดใส

“ก็มันวันแรกนี่น่า~รุ่นพี่คิโยฮารุ”

ฟูยุที่เห็นท่าทางขำของอีกฝ่ายก็อดหัวเราะเบาๆตามไม่ได้ เขารับใบแผนผังที่ถูกยื่นมาให้และมองตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างตั้งใจ

’ตรงนี่เองเหรอ—‘

"ครับ! แปลว่าคุณก็อยู่ห้องเดียวกันเหรอ~"

ฟูยุยิ้มกว้างขึ้นเมื่อรู้ว่าเธออยู่ห้องเดียวกับเขา

"ผมชื่อ ฮารุโตะ ฟูยุ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ

เขายิ้มพร้อมปล่อยออร่าดอกไม้ ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าเธอ

"ผมทำข้าวกล่องมาเองนะ"

ฟูยุตอบด้วยรอยยิ้ม โคจินี่ร่าเริงๆได้ตลอดเวลาจริง ดีใจจริงๆที่ได้มาเป็นเพื่อนกัน

"วิชาที่ชอบเหรอ" เขาทำถ้าคิด"ไม่มีเป็นพิเศษ แต่เอาจริงๆก็วรรณกรรม"

“ฮ่าๆ อย่าทรมานผมเลย แค่เก๊กหล่อก็พอแล้วครับ~”

ฟูยุหัวเราะออกมา ก่อนจะยกมือถือขึ้นมาตั้งกล้องถ่ายเซลฟี่พวกเขา

“ยิ้มหล่อๆ เลยนะครับ~”

เขาพูดพร้อมยิ้มหวานด้วยท่าทางมีความสุขและทำท่าชูสองนิ้วซึ่งเป็นท่าประจำของเขาก่อนที่อีกมือจะกดชัตเตอร์ถ่าย

แชะ!

“ดูเป็นไงบ้างครับ~”

ฟูยุยื่นมือถือให้นาโอะดูอย่างภาคภูมิใจ✨

(หายไปปั้นมาครับ✨☀️)

“เย้~ ตรงกลางก็ดีนะไม่ใกล้ไม่ไกลดีด้วย”

เขาตอบด้วยรอยยิ้มสดใสแบบคนมองโลกในแง่ดี ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาโต๊ะของตนบ้าง

“งั้นฉันไปหาที่นั่งฉันบ้างละกันนะ”

“ไว้ตอนกลางวันไปกินข้าวกันนะ โคจิคุงั้น~”

ฟูยุเกล่าวอย่างร่าเริง

(จบเลยก็ได้ครับ ขอบคุณที่มาโรลด้วยนะครับ💕☀️)

"อ้าว! คุณพ่อแมว—เอ้ย คุณโยริซากะ นี่เอง"

ฟูยุกระพริบตาปริบๆ เมื่อพบว่าคนที่ตนพึ่งทำเสียมารยาทโดยไม่ตั้งใจจะเป็นคนรู้จักเมื่อวาน

"คุณโยริซากะ เรียนที่นี่เหรอครับสุดยอดไปเลย~"

เขากลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงราวกับมีออร่าดอกไม้ลอยออกมาต้านรังสีหงุดหงิดของอีกฝ่าย