(คำพูดสมเปนรุ่นพี่มาก เกือบเเล้วค่ะ เกือบดีเเล้ว😭)

(มาเเล้วค่า บวกเเปะ!)

หลังลุกขึ้นมาจากการโดนสาวผลักตกน้ำ

ไม่นานก็มีอีกช็อตถูกสาดเข้าใส่หน้าคุณเต็มๆ
.

ถ้ามองดีๆจะเห็นเด็กสาวอ้าปากพะงาบๆ ยืนช็อคอยู่

ดูเหมือนจะกำลังเล่นกับเพื่อน เเต่ดันเล่นผิดคน

กับคนไม่รู้จักซะด้วยนะ

(หดหู่มาก มีหน่วยงานไหนช่วยเหลือยังคะูุ😭😭)

(ขะขะขอโทดที่ตอบช้านะคับเเง้งง😭)

หนุ่มน้อยวิ่งไปเกาะคุณเเทบจะทันที หาพรรคพวกเรอะ เด็กนี่

“หา~ ไม่เอาอ่ะ”

“ให้ผมเป็นนะ! สัญญาจะเป็นเด็กดีเลย”

พูดจบก็กอดอ้อนคุณหนุบ ช้อนมองเเป๋วๆ

“พี่คนสวยยอมผมหน่อยไม่ได้เหรอ🥺?“

.

ฟุมิโอะที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเเอบกำหมัดในใจ เล่นไม่เหลือซีนให้ฉันเลยนะ..

“(ขอโทดที่ตอบช้านะคะ ฮึกโฮรก😭)

“อืม.. ยังไม่คิดเลยเเฮะ”

“ถ้าเป็นของที่ใช้ได้จริงก็คงดีนะ”

ว่าจบเจ้าตัวก็เดินวนๆอยู่ทั่วจนสายตาไปสะดุดบางอย่างเข้า

ตุ๊กตาเเมงกะพรุนอ้วนกลมสุดน่ารัก

ยืนจ้องอยู่อย่างนั้นจนทนความอยากซื้อไม่ไหว

“.. เอาอันนี้เเหละ”

ใช้ได้จริงกี่โมง

(โห ใหัของพรีเมี่ยมซะด้วย ร-รับก้ได้ค่ะ515555)

ไม่รู้ว่าทำไมเเต่เหมือนคำที่โดนขีดไว้มันเด้งออกมา

ถึงจุดประสงค์เขาจะชัดเจนเกินเเต่ก็ต้องยอมรับว่าเเอบดีใจนิดหน่อย

ก็มีคนชวนเข้าชมรมครั้งเเรกนี่เนอะ

“ตกลงค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ”

ว่าจบก็ค้อมหัวเล็กๆไปที

(ขขขอโทดที่ตอบช้าค่ะ ว้าก😭)

ร่างกายค้างชะงัก ถ้ามีกระจกบนหน้าป่านนี้คงเเตกดังเพล้งเเล้ว

”…“

กระเเอมไอก่อนกลับมาอึ้งด้วยหน้าขรึมๆ

“ทำไมจู่ๆถึงมาเป็นมิโกะเหรอคะ?“

ถามเเก้อายเเต่อีกส่วนหนึ่งคือสงสัยจริงๆ

จะว่าไปภาพลักษณ์อีกฝ่ายก็ดูให้อยู่ (?) พอจินตนาการภาพได้

(โฮ้ก ยินดีค่ะะ ขอโทษที่ตอบช้านะคะ😭😭)

หลังจากถูกเสียงคุ้นทักเข้า จากใบหน้าหมองก็มีชีวิตชีวาขึ้นทันตา

เหมือนจะดีใจที่ได้เจอคุณจนลืมความเจ็บจากการถูกดีดหน้าผากไปซะเเล้ว

ส่ายหน้าขวับๆเเล้วเเอบกระซิบเบาๆ

“ไม่รู้จักเหมือนกันค่ะ ..น้องเขาน่าจะเหงาเลยหาเพื่อนเล่นมั้งคะ”

—

คุยงุ้บงิ้บไม่นาน ชายเสื้อของรุ่นพี่ก็โดนดึง

”โฮ่ย อย่ากระซิบสิ ผมยังอยู่ตรงนี้นะ“

หน้ามุ่ยใส่ซะงั้น

(สสวกนะคะ เเพ้ทๆหัว🥺🫳🏻🫳🏻🩷)

(อมก อ่านเเล้วใจฟูมาก😭🩷 งั้นไว้เดี๋ยวเคลียร์ธุระเสดไปบวกเเน่นอนค่ะะ)

(ว้าก ขอบคุณค่ะะ ยังไม่เคยเล่นด้วยกันเลยนี่นา ไปบวกสวนน้ำมาคุงอันเก่านี่ทันไหมคะ55555)

(ริรุกะจัง🥺)

(พิรุธออกนะโทรุจวัง👁️👁️ )

(คิดสภาพกระต่ายสองตัวนี้อยุ่ด้วยกันละหดหุ่มากคค)

ถึงจะไม่มั่นใจผลงานตัวเองมากนักในทีเเรก

เเต่เจอคำชมเข้าไปว่ากันตามตรงก็เเอบใจฟูอยู่

"อ-โอ้ ยังไม่มีเป็นพิเศษค่ะ"

โอ้ ข-เเข็งเเกร่ง!

เดินเล่นกันไปเรื่อยๆจนสายตาไปสะดุดที่นึง

"ตรงนี้เหมือนจะเป็นร้านของฝากนะ"

"อยากไปดูด้วยกันหน่อยไหม?"

เพราะการเก็บของที่ระลึกไว้เป็นช้อยส์ที่ดีเลย

(เด็กเด่นกว่าลูกสาวอีก ทำไมกัน..!?)

(เย้ย ขอบคุณค่ะ5255555 ทุ่มกายทุ่มใจหนักมาก!)

(ก็ว่าอยู่กระต่ายใคร525255555 เจอเจ้าของละ😭)

ยกนิ้วให้คือกู้ดเรอะ

ยืนตาค้างอยู่ตรงนั้น นิ้วชี้ที่กระต่ายจึ้กๆ

“หมายถึงเจ้าตัวนี้เหรอคะ..?“

เเทบไม่เชื่อสายตา เเต่พอหลุบตามองของในมืออีกฝ่ายก็เริ่มไม่เเปลกใจละ

เทสเเปลกใช้ได้

ส่งสายตาภูมิใจยกนิ้วให้ยัยจิ๋ว

ในที่สุดก็เจอคนที่มีศิลปะสร้างสรรค์

(เเต่ยังจำนามสกุลได้ .. ใช่ไหมคะ ใช่ไหม??!!🗿🗿)

(ขอบคุณสำหรับรูทค่ะ! เเต่โทรอะไรล่ะ ชื่อยังเรียกผิดอยุ่เลย😔515555)