“ร้านของอารุ่นพี่เหรอครับ? บังเอิญจัง“

เขารับโบวขัวร์มากวาดตาอ่านคร่าวๆก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋า

”ผมกลัวว่าจะไปไม่ถูก ถ้าไม่รบกวน วันหลังพี่พาผมไปหน่อยได้มั้ย“

โกหก เพราะเมื่อเช้าเพิ่งผ่านร้านเอง

”ผมเองก็กลัวไปวันที่ร้านหยุดด้วย ยังไงขอเบอร์พี่ด้วยได้มั้ยครับ“

ขอทั้งที่ในโบชัวร์ก็มีเบอร์ของร้าน

เขานิ่งเงัยบ ในใจหนึ่งก็รู้สึกตกใจ แต่อีกใจก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าโล่งอก แล้ว..อีกฝ่ายตอนนี้มีแฟนหรือยังนะ

”รุ่นพี่มีร้านราเมงหรือเปล่า ผมเพิ่งย้ายมาเมืองนี้ได้ไม่นาน ยังสำรวจไม่ทั่ว“

เขาเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง

เขาจับจ้องใบหน้าอีกฝ่าย มองดวงตาที่ดูเป็นประกาย อย่างกับผิวทะเลบ้านเกิดเขาไม่มีผิด

“..ครับ ผมมาจากนั่นแต่ย้ายออกมาตั้งแต่จบประถมแล้ว”

เหมือนเขาเพิ่งได้สติก็เลยตอบขึ้นมา

“ผม..ถามได้มั้ยครับทำไมย้ายมาไกล“

"...."

"......."

เขานิ่งเงียบไปนานมาก เป็น1วันที่ความรู้สึกของเขาปั่นป่วนได้มากขนาดนี้
ใจหนึ่งโล่งใจแปลกที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีใคร อีกใจก็สับสนมึนงง

"ผมเข้าใจครับ" อันที่จริงไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง

"แล้วนี่รุ่นพี่ย้ายมาจากไหนเหรอครับ"

(หมาเด่กอึ้ง เมืองนี้มีคนสวยขนาดนี้เลยเหรอ😫💖)

"แล้วทำไม--"

ก่อนจะพูดอะไรต่อ ร่างของคนตรงหน้าก็เขยิบเข้ามาใกล้จนเขาไม่ทันตั้งตัว

ครั้งแรกที่สบตา เขาคิดว่าอีกฝ่ายมีดวงตาสีดำ แต่พอได้สบตาใกล้ๆ พบว่ารุ่นพี่ไรโมะจริงๆแล้วมีดวงตาสีน้ำตาลหม่นประกายเทา

เดี๋ยว ถ้าจูบตอนนี้มันจะเร็วไปหน่อยหรือเปล่า? อันที่จริงเขาก็ไม่ติดอะไรหรอกนะ

ก่อนความคิดเขาจะหยุดด้วยคำพูดของฟุยุกิ

"....."

"ขอบคุณครับ"

"แล้วทำไมรุ่นพี่มาเรียนที่นี่ล่ะครับ"

"ได้ครับ"

จิซูโอะพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้สังเกตรับรู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร เพียงเพราะเสมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า

"รุ่นพี่ไรโมะ..เป็นคนของเมืองนี้เหรอครับ"

จิซูโอะไม่ได้คนพูดเก่งก็จริง แต่เขาก็ไม่ใช่พวกขี้อาย แต่ไม่รู่ทำไมเพราะกับคนๆนี้กลับประหม่าเล็กน้อย

"มุไค จิซูโอะครับ"

เขายื่นมือไปจับมืออีกฝ่าย ดวงตาสีชาดวาบวับยามได้ยินว่าอีกฝ่ายเรียนที่เดียวกับตนเอง

"ฟุยุกิ...เหรอ"เหมือนเป็นชื่อที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยในเวลาเดียวกัน

"ผมเองก็เรียนที่เดียวกัน แต่เพิ่งย้ายมาปีนี้ อยู่ปี1ครับ"

ถีงน้ำเสียงของจิซูโอะจะยิ่งสงบ แต่เจ้าตัวรู้ดีกว่าเขาดีใจแค่ไหน

"ไรโมะซัง..ไม่สิ รุ่นพี่ไรโมะ ปีนี้ผมต้องขอฝากตัวด้วยนะครับ" น้ำเสียงเขาติดหยอกล้อ ดวงตายิ้มตาหยี

"ครับ"

จิซูโอะหยิบมือถือออกมาแล้วพิมพ์คอนแท็คให้ฟุยุกิอย่างมึนงง

"ครับ"

คราวนี้เขาตอบรับคำถามอีกฝ่าย เหมือนสมองจิซูโอะจะประมวลช้ากว่าทุกที

"เพิ่งย้ายเข้ามาในเมืองนี้เลยถือโอกาสสำรวจเมืองไปด้วยเลย แล้วคุณล่ะ"

จิซูโอะมองด้วยความึนงงเมื่อฟุยุกิเข้ามาใกล้ๆ ไม่รู้เพราะบรรยากาศมันพาไปหรือว่าแค่เขาที่แปลกไป

พออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้จนเห็นหน้าชัดๆ จิซูโอะก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขาเห่อร้อนขึ้นมานิดหน่อย โดยเพราะตอนได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย

"รบกวนส่งให้ผมได้มั้ย...ครับ"

เป็นนาทีได้กว่าจิซูโอะจะตอบ เขาคิดว่าเขาต้องเป็นไข้แน่ๆ เขาต้องแวะซื้อที่วัดไข้แล้ว

จิซูโอะเดินเอื่อยเฉื่อยเล่นตามถนนไปเรื่อยๆ มองซากุระอย่างไม่มีอะไรทำ สำรวจเมืองที่เขาเพิ่งย้ายมาเข้ามา

รู้ตัวอีกทีก็เหมือนได้ยินเสียงกล้องจับภาพใกล้ตัวก่อนจะเงยหน้าไปมองเห็นว่ามีใครบางคนกำลังถ่ายภาพของเขาอยู่

ดวงตาของจิซูโอะสบกับดวงตาของฟุยุกิ

(จซอชิ่งหอมหัวเซมไปก่อนได้เปรียบ😣)