"...!?"

เขาตกใจนิดหน่อยที่อยู่อีกคนกำลังจะช้อนเข่าตัวเขาขึ้น

"เดี๋ยวๆ เดี๋ยวครับ..!?"

"ใจเย็นก่อนนะครับ"

ตกใจจนลืมอาการเจ็บเมื่อกี้ไปเลย

"ผม...ผมไม่เป็นไรจริงๆ"

ว่าแล้วก็พยายามขยับลงจากการอุ้มอีกฝ่ายแล้วค่อยๆยืนดีๆพร้อมจับบ่านายไว้

"แปลกใจเลย ไม่คิดว่านายจะเป็นห่วงขนาดนี้"

(โซแดมฮอตมาก แฮปๆนคะจิโตเสะคุงงง)

"อุ้บ-"

"ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าๆ"

"สภาพอะไรของนายเนี่ย อย่างกับลูกแมวตกน้ำ ฮ่าๆ"

แต่เหมือนว่าจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่เลยเผลอหัวเราะออกมาซะเสียงดัง พอรู้ตัวว่าเผลอหัวเราะออกมาก็พยายามทำหน้านิ่งๆ ให้ได้ดั่งเดิม (แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี)

งั้นเหรอเนี่ยดูสนุกอย่างผิดคาดเลยสินะ

"เมื่อกี้ยังดูกลัวอยู่เลยแท้ๆ เอาสิ"

"เจ็บนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกครับ"

เขาหัวเราะออกมาเบาๆแล้งยกมือปัดไปมาเชิงปฏิเสธก่อนจะเริ่มขยับตัวลุกปัดๆฝุ่นตามร่างกายของตนเอง แต่ในจังหวะที่กำลังจะขยับจาก็ชะงักไป

เหมือนจะเจ็บขานิดหน่อยแหะ...

"แค่คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ วันหลังก็ระวังๆตัวด้วยนะ"

"..."

พอเห็นอีกฝ่ายจ้องตาเขาแทบตลอดก็เลยกระพริบตามองและสบสายตากลับไปบ้างพร้อมรอยยิ้ม

"หวังว่างานจะไม่ทำฝห้คุณเหนื่อยเกินไปนะครับ"

"ผมว่าจะแวะไปขอพรสักหน่อยเผื่อปีนี้จะสอบได้คะแนนดีๆน่ะ"

(แฮปๆ เร็นคุงงง)

"อะไรกัน..ขอโทษอะไรขนาดนั้นละครับ"

เขาหัวเราะออกมาเบาๆหลังจากเห็นอีกฝ่ายดูลนลาน

"ผมโอเคดีครับเจ็บนิดหน่อย สมัยเด็กผมก็ตกต้นไม้แบบนี้บ่อยๆ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับ"

ว่าแล้วก็ค่อยๆพยุงจับให้อีกคนออกจากตัวของเขาแล้วปัดๆฝุ่นหยิบเศษใบไม้ออกจากตัวอีกคนให้

"ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะครับ..?"

"ครับ พักเที่ยงแล้ว"

"ไม่หิวหรอครับ..? เป็นอะไรหรือเปล่าเครียดเรื่องสอบหรอ"

เขากระพริบตามองเล็กน้อยเพราะอีกคนดูเหม่อๆมากกว่าปกติ

"ผมหรอ ก็ไม่ได้ไปไหนเป็นพิเศษน่ะครับ"

"เอาของให้เพื่อนแล้วด้วยแต่เห็นคุณก่อนเลยแวะทักทายน่ะ..!"

"ยังไงก็เดินทางปลอดภัยระวังคนระวังรถด้วยนะ"

"อย่าเปิดเพลงดังเกินด้วยเป็นห่วงน่ะครับ"

(มาแบบสั้นๆคับ)

เห็นเพื่อนร่วมห้องเหม่อลอยเลยสงสัยนิดหน่อยเลยเข้าไปทักทาย

"เป็นอะไรหรือเปล่า เหม่อเชียว"

"ไม่ไปกินข้าวกลางวันหรอ"