" ถ้าไม่ขี้เซาก็ไม่ใช่ผมสิ "

คนตัวมอมตอบกลับมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา หากเป็นยูเมะเขาฟังแค่เสียงก็รู้ได้แล้ว ก็สนิทกันนี่นะ

คินุเอะเอียงใบหน้ารับสัมผัสเบาๆของนิ้วมือ ก่อนดวงตาทั้งสองจะลืมขึ้น กระพริบปริบไล่ความง่วงงุนชั่วครู่

นัยต์ขาวเหลือบมองเสื้อคลุมที่ดูจะเล็กไปสักนิดเมื่ออยู่บนตัวเขาก่อนเสไปมองเจ้าของมัน

" มาเดินเล่นหรอ ? "

เสียงแผ่วเอื่อยๆถามขึ้น

" ฟุยุน่ะสิ "

ใบหน้าเงยขึ้นมาทั้งที่ยังเกาะเอวอีกคนไม่ปล่อย แก้มสองข้างติดจะป่องลมนิดๆ

" ผมน่ะนะ แค่พาฟุยุมาเดินเล่นเหมือนทุกวัน แต่อยู่ๆเด็กคนนั้นก็คึกขึ้นมา "

" ผมโดนลากไปทั่วสวนเลย มุดพุ่มไม้บ้างล่ะ ชนต้นไม้บ้างล่ะ "

เพราะงั้นสภาพเลยดูย่ำแย่แบบนี้

" สุดท้ายผมก็สะดุดล้มตรงนี้ เชือกที่จูงฟุยุก็ขาดพอดี ...เลยเผลอหลับไป "

และนั่นก็คือที่มาทั้งหมดของเรื่องครั้งนี้...

ดวงตาสีขาวปรือปริบรับแสงยามบ่ายเพราะเสียงเรียกที่เข้ามาขัดจังหวะห้วงนิทรา

นอนนิ่งงันอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคนที่เรียกตนเอง คินุเอะใช้มือยันพื้นลุกขึ้นนั่ง ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นมาขยี้ตาตนเอง

" มีอะไรรึปล่าว ? "

ถามด้วยเสียงเอื่อยเฉื่อยติดง่วงงุน ดูก็รู้ว่ายังไม่ตื่นดี

" อา.. "

เสียงครางต่ำในลำคอหลุดรอดออกมาจากคนที่โดนรบกวนการนอน ให้รู้ว่าเจ้าตัวตื่นแล้ว

นัยต์ขาวปรือปริบ ดูสะลึมสะลือสู้กับแสงแดดยามบ่ายสักพัก ก่อนจะเห็นว่าเป็นใครที่บุกรุกห้วงนิทราของเขา

" ริโกะ ~ "

เสียงยานคางเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทตน ก่อนตัวคนจะเคลื่อนเอื่อยเฉื่อยมากอดเอวเจ้าของชื่อด้วยสภาพเหลวเป๋ว

" ผมโดนทำร้ายมาอ่าา "

ดูเหมือนเสียงทักทายของคุณจะส่งไปถึงประสาทการรับรู้ของคนนอนหลับนะ

หัวคิ้วขมวดมุ่นและคลายออกก่อนดวงตาสีขาวจะเปิดปรือขึ้นมา

ปรับโฟกัสสู้แดดยามบ่ายพักนึงก่อนร่างคนที่นอนเอกเขนกจะกลิ้งหันมาทางคนเรียก แต่กลับไม่ได้คิดจะลุกขึ้น

" ยังไม่ตายสักหน่อย "

คนมอมแมมเอ่ยตอบก่อนยกมือป้องปากหายวอดไปทีนึง

คนที่กำลังหลับอย่างเป็นสุขปรือตาขึ้นมามองเพราะรู้สึกถึงสิ่งรบกวน

ดวงตาสีขาวหรี่สู้แสงแดดยามบ่าย เมื่อได้สติดีแล้วก็พบว่าเป็นเด็กสาวแปลกหน้านั่งอยู่ข้างๆ

คนมอมแมมใช้มือดันตนเองขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน ยังคงมองคนด้วยสีหน้าติดงุนงง ศีรษะเอียงเล็กน้อย

" ใครน่ะ ? "

ครับคล้ายว่าจะไม่เคยเจอ ? หรือเคยเจอ ? เขาจำคนไม่เก่งด้วยสิ

" หืม ? "

รับขนมที่คนตรงหน้าเลือกให้มาพลิกดูหน้าหลัง

" เธอชอบชาเขียวหรอ ? "

" ขอบใจ "

เขาเองก็ยังไม่เคยกินขนมที่ว่านี้ หากอร่อยคงมีซื้อซ้ำ ส่วนตอนนี้ก็คงจะเลือกขนมอีก 2-3 อย่างแล้วหอบกลับบ้านไปมุดผ้าห่มล่ะนะ

ใช่แล้ว นี่คือคินุที่กำลังหลับสนิทอยู่ !

เปลือกตาหลับพริ้มบดบังนัยต์ตาสีขาวที่เห็นประจำ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แค่ดูด็รู้ว่าหลับสนิท

เพียงแต่ตามตัวดูละเลอะเทอะเปลอะเปื้อน... ทั้งดินฝุ่น ใบไม้ใบหญ้า ซ้ำยังมีรอยขีดข่วนเล็กๆเต็มไปหมด

มือข้างนึงยังกำเส้นสายขาดท่อนที่คล้ายจะเคยเป็นเชือกจูกสุนัขด้วย...

ใช่แล้ว เชือกมันขาดอยู่ล่ะ !

ดูเหมือนคนที่กำลังนอนอยู่จะไม่ได้แค่มางีบในวันอากาศแจ่มใสซะแล้ว

" ... "

คนข้างล่างยังคงยืนอย่างทึมทื่ออยู่พักหนึ่ง คล้ายแกล้งคนแปลกหน้าด้านบน

แต่ดูไปแล้วก็น่าสงสาร คินุเอะจึงหันไปเรียกเจ้าสุนัขช่างเห่า ลูบหัวเกาคางมันเล็กน้อยก่อนจะหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาโบกไปมาและตั้งใจปาไปไกลๆ

สุนัขตัวนั้นเห็นก็ละความสนใจจากคนบนต้นไม้และวิ่งตามไม้กิ่งนั้นไปไกลลิบ

คินุเอะหันไปหาคนบนต้นไม้อีกครั้ง ป้องปากตะโกนเสียงเอื่อย

" มันไปแล้ว "

ส่ายหน้าเบาๆ

" ด้วยความยินดี "

แล้วก็หันไปทางชั้นวางอีกรอบ กวาดสายตามอง สักพักก็หันมาหาคนข้างๆอีกรอบ

ยกมือชี้ไปยังชั้นวางขนม

" เธอเองก็เลือกให้ผมบ้างสิ "

แฟร์ๆไงล่ะ เผื่อจะได้ของอร่อยใหม่ๆติดมาด้วย