เธอเงียบไปสักพักราวกับครุ่นคิด

ที่จริงตอนนั้นเธอแค่ฝืนตนเองทำไปเพราะสตรีม แต่ไม่คิดว่าจะได้รับคำชมแบบนี้ ชวนให้รู้สึกจั๊กจี๊ไม่เบา

เธอเว้นระยะตอบสักพักก่อนจะเอ่ย

“ ฉันเก่งจริงๆหรอ ”

แววตาของเธอราวกับเปล่งประกาย ราวกับลูกแมวขนฟูที่ดีใจที่เจ้าของชมตอนจับตุ๊กตาของเล่นมาฝาก

“ เอ๋ งั้นแบบนั้นก็ดีเลยสิ ไม่ใช่สิ ฉันหมายถึง จะได้รู้จักเธอไว้บ้าง! “

เธอตอบอย่างทุลักทุเล หน้าขาวๆขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนจะฟังอีกฝ่าย

ฟัดแมวหรอ แมวอ้วนๆสินะ! ฉันก็ชอบ

เธอคิดแบบนั้นในใจ

” เอ๋ นิตติ้งเลยหรอ ฉันเคยลอฃทำแต่ไม่เคยทำจนเสร็จเลยละ อย่างมากก็พยายามถักให้เป็นวงกลม แต่ดันได้วงกลมเบี้ยวๆน่ะ “ เธอตอบ

( ขอโทษที่ตอบช้านะค😭🙏🏻)

“ หึ ก็ไม่ได้มีอะไร ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเจอหรอกนะ ”

เธอเอ่ยกอดอกแม้ใบหน้าจะดูไม่ใช่อย่างที่พูด เอาตามตรง เธอแค่ไม่เคยเจอเลยเผลออุทาน

“ แล้วจะไปร้านบุหรี่ทำไมละ? ไม่ไปโรงเรียนหรอ? ”

เธอลงจากเสารั้วอย่างช้ำชองเงยหน้าเอ่ยถามอีกฝ่าย

( ขอโทษที่มาตอบช้านะคะ😭)

พอได้ยินคำว่าบุหรี่ ริระกลับทำหน้าช็อค แหง่ละเธอไม่เคยคิดจะไปแบบนั้น เพราะความลื่นล้มทางสื่อสารนั้นแหละ หล่อนคิดไปไกลแล้ว

“ ยะ แยงกี้หรอ?! ”

ใหนจะท่าทางห้วนๆหน้าตายอีก! เจ้าของผมสีทองสั่นงึกๆ

“ นายสูบบุหรี่หรอ? ” ถามออกไปแล้ว!?!?!?

(มาเยยค่า!)

ปลายหางตาเห็นเครื่องแบบคุ้นตา ริระจึงหันไปมองด้วยสายตาที่เปี่ยมหวัง

ไม่คุ้นเลย คงจะเป็นเด็กปี1สินะ

“ นี้เธอน่ะ! รู้ทางไปโรงเรียนมั้ย? ”

ริระกอดอกท่าทางกวนโอ้ยอยู่พอประมาณ ท่าทางยากจะเชื่อว่าเธอก็เป็นรุ่นพี่ของคนตรงหน้า

“ อยากให้ฉันนำทางมั้ย ” ว่าไปนั้นหล่อนเองก็หลงทางอยู่ป่าววะ

“ ฉันดีใจจังที่เธอเชื่อแบบนั้น ”

เธอยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเอง

“ ฉันบิบุริระ เนีย เบลาซี เรียกริระก็ได้ มันคงยาวไปน่ะฮ่าฮ่า ”

“ ฉันมาจากห้องA ”

เธอยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ ราวกับดีใจที่อีกฝ่ายก็เรียนอยู่ใกล้ๆกันคงได้เจอกันบ่อยๆเป็นแน่

“ เอ่อ..แล้วเธอชอบทำอะไรรึเปล่า ”

ริระเปิดคุยอีกครั้ง แม้จะลกลนอยูาไปบ้าง

ริระเงียบไปสักพัก ดวงตาสีเขียวมรกตพลั่นลังเลเล็กน้อย

ทำได้มั้ยน่ะหรอ?

“ ไม่รู้สิ คงไม่ได้ ”

เธอไม่คิดจะโกหกออกมา ทั้งพูดตรงๆออกมาจากใจจริง

“ แต่ถึงอย่างนั้น มันอาจจะทำให้ฉันพูดเก่งขึ้นก็ได้! ”

ว่าแล้วเธอก็กดหมัดยกขึ้นมาราวกับฮึดสู้

“ เอ่อ..ว่าแต่เธอ ชื่ออะไรหรอ ” ไม่ได้ถามชื่อเลยแหะ ตนควรจะถามก่อนสินะ

ริระปิดหนังสือลงเพื่อจะโฟกัสกับการคุย

ใบหน้าขาวมุยเล็กน้อยไม่ใช่เพราะเธอไม่ชอบ แค่ไม่เคยคุยกับใครตรงๆมาก่อน

“ ตรงนั้น ”

เธอชี้ไปที่ชั้นหนังสือที่เป็นแหล่งรวมหนังสือประเภทพัฒนาตนเองอย่างที่อีกฝ่ายว่า

“ ฉันแค่หยิบเพราะอยากอ่าน ไม่ใช่เพราะมันอยู่ระดับที่ฉันหยิบได้หรอกนะ! ”

ริระพูดอย่างลกลน หากไม่มองดีๆ สองเท้าคู่นั้นที่เจ้าตัวนั่งบนเก้าอี้ก็ไม่ได้แตะพื้นเลย เพราะส่วนสูงไม่สมวัย

ริระแกะคำอยู่นานสองนาน ก่อนจะยกหน้าหนังสือขึ้นด้วยใบหน้าเขินเล็กน้อ

วิธี เป็นคนปากตรงกับใจภายใน7วัน

“ ฉันก็แค่อ่านเฉยๆน่ะ ”

เธอรีบแก้ตัวทันควันก่อนจะเงียบเชียบไปด้วยความอาย ถึงได้เอ่ยถามอีกฝ่ายกลับบ้าง

“ เธอละ? ”

( ขออนุญาตเนียนรู้จักด้วยนะคะ! )

ท้องฟ้าที่อึ่มครึ่มพิกลชวนให้เจ้าของผมสีบลอนต้องเข้ามานั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด เมื่ออ่านไปไม่นานกลับรู้สึกถึงสายตาเจ้าตัวถึงได้เงยหน้าออกจากหนังสือ สบตากับอีกฝ่าย

” เอ่อ… สวัสดี? “

เธอจำได้คร่าวๆว่าอีกฝ่ายอยู่ปีเดียวกับตน เคยเห็นผ่านๆ จึงได้เอ่ยทักทายด้วยใบหน้าว่า มีอะไรรึเปล่า มือเล็กผละจากหนังสือโบกหย๋อยๆราวกับแมวกวักทักทาย

( เห้นได้ไงฉันปิดตาเธออยู่/เอามือปิดตา )

( ดีค่าาา )

( หวัดดีน้าา:3)