“...ถ้าอย่างนั้น ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ”

เธอกระชับถุงใบเล็กในมือไว้มั่น ตั้งใจไว้เพียงว่า ไม่อยากผลักภาระให้ผู้ประสงค์ดีตรงหน้าจนหมดสิ้น

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ทั้งสำหรับที่คั่น และ...” ถ้อยคำเว้นว่างไปชั่วครู่ ก่อนสายตาจะเหลือบไปยังถุงที่เขาช่วยถือแทน แล้วเอ่ยต่ออย่างอ่อนน้อม

“สำหรับความช่วยเหลือในวันนี้”

เสียงที่เอื้อนเอ่ยนั้นอ่อนโยน มิใช่การปฏิเสธอย่างแข็งกระด้าง หากเป็นถ้อยคำที่เผยชัดว่า เธอเพียงไม่อยากสร้างความลำบากให้ใคร

ชายหนุ่มเบื้องหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนโยน น้ำเสียงและท่าทีมั่นคงจนยากจะผลักไส สายตาของเธอค่อยเชยขึ้นสบเขา เสียงจั๊กจั่นรอบกายประหนึ่งเร่งเร้าให้ตัดสินใจในวินาทีนั้น เธอจึงพยักหน้ารับ ราวกับยอมจำนนต่อไมตรีที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมา

+

หนังสือในมือยังเปิดค้างอยู่ตรงกลาง แผ่นกระดาษบางสั่นไหวไปตามแรงลมบ่ายที่พัดลอดมาตามตรอกแคบ

ถุงวัตถุดิบที่กดทับอ้อมแขนมาตลอดถูกอีกฝ่ายช่วยแบ่งเบาไป ความตึงหนักที่บ่าและปลายนิ้วจึงค่อยผ่อนลง ราวกับร่างกายทั้งมวลเพิ่งได้ละจากพันธะที่ต้องแบกรับเนิ่นนาน

“เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ของแค่นี้เอง ฉันถือได้จริงๆ”

+

“เกือบทำหายไปซะแล้ว... ต้องรบกวนคุณจนได้” ถ้อยคำพร่าแผ่ว แทรกลงท่ามกลางเสียงจั๊กจั่นที่สอดประสานเป็นจังหวะ

“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณช่วย มันคงปลิวหายไปกับลมแล้ว”

เธอโน้มศีรษะลง รอยยิ้มอ่อนผุดขึ้นเพียงวูบเดียว แล้วดับไป

แขนข้างหนึ่งขยับเพียงน้อย พลางก้มลงมองถุงวัตถุดิบในอ้อมแขน ความหนักหน่วงนั้นกดทับร่างกายไว้อย่างจริงแท้ ไม่อาจปล่อยให้เบาบางดังใจปรารถนา

ชายหนุ่มยืนอยู่ไม่ไกล มือหนึ่งส่งที่คั่นหนังสือคืนมาให้ ดอกอะซากาโอะแห้งซ่อนตัวอยู่ภายใน กลีบซีดบางโปร่งราวกระดาษเก่าที่ผ่านกาลเวลา

สายตาของเธอเคลื่อนช้า จากกลีบดอกไม้ขึ้นไปจนถึงใบหน้าของเขา ท่ามกลางแสงเย็นที่อาบทาบสองข้างแก้ม

“อะ– ใช่ค่ะ ของฉันเอง”

เธอรับมันกลับมาอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วแตะเพียงชั่วครู่ ก่อนกอดแนบไว้กับหนังสือในมือราวกับกลัวมันจะหายลับไปอีกครา

+

หนังสือเล่มบางในมือขวาเปิดแง้มค้างอยู่ครึ่งหน้า ตัวอักษรพร่ำพรายเรียงเป็นแถวใต้แสงอาทิตย์ยามอัสดง ทว่าดวงตาที่กำลังไล่ตามตัวอักษรนั้นไม่ทันรู้ บางสิ่งได้ร่วงหล่นไปจากหน้ากระดาษ

เสียงเรียกที่อ่อนนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง เธอชะงัก หันกลับเพียงเล็กน้อย ดวงตาสีเพทายจับต้องแสงเย็นปลายวันราวกับกักเก็บเอาไว้ในเสี้ยววินาทีเดียว

+