Zamanı, süresi değişir belki ama bu eğri şaşmaz gibi görünüyor. Çünkü mutlak güç, yanında mutlak kırılganlığı da taşır.

Muz Cumhuriyeti hangi evrede onu da yaşayıp göreceğiz bakalım…

#YETER

Ama halkın içinde sessiz bir öfke birikir durur. Ve kaybedecek bir şeyi kalmadığında, korku yerini önü alınamaz bir öfkeye bırakır ve er ya da geç halkın o birikmiş öfkesi, önüne çıkan duvarları yıkar geçer, kendini yenilmez sanan diktatörlük bir anda kalıverir o duvarın altında.

Çöküş: Güçle ele geçirilen bazı kritik koltukların emir erliğinde, ülkede her şey hâlâ kontrolleri altında sanılır.
Giderek yükselen hak arayışları ve “kral çıplak” sesleri, diğerlerine gözdağı vermek için olanca sertlikle bastırılır.

Liyakat yerini sadakate bırakır hepten, onlar ve yandaş, yalakaları gittikçe zenginleşir. Halk ise giderek yoksullaşır.
Gücün verdiği kibirle gerçekle bağlar tamamen kopar bu dönemde. Güç zehirlenmesi zirve yapar.

Tepe Noktası: Güç artık mutlak hale gelir. Yargı, medya, sermaye kontrol altına alınır. Korku iklimi yaratılır ve kurumsallaştırılır. Her farklı ses, “istikrar” adına bastırılır. Tehlikeli gidişin farkında olan, bu düzene muhalif herkes terörize edilir.

Yükseliş dönemi: Zor bir dönemde sahneye çıkar diktatör namzedimiz. Umut satarak başlar işe. Düşmanlar yaratarak büyür. Kalabalıkların öfkesini arkasına alır, “yeni bir düzen” vadederek gücünü büyüttükçe büyütür.