"อา​ ผมยังต้องตรวจงานเด็กๆต่อนี่สิ​ แต่เหลือไม่มากแล้วล่ะครับ"

พอนึกถึงเรื่องงานแล้วก็อยากให้มันหดหายไปโดยไม่ต้องลงมือทำเองบ้าง​ แต่..

"ผมชอบเวลาเห็นเด็กๆทำได้ดีขึ้นน่ะ​ แต่บางทีก็ต้องละสายตาแบบนี้บ้าง​ ต้องขอบคุณฮิตสึจิซังเลย​ ไม่งั้นผมคงต้องปวดหัวแน่ๆ"

หัวเราะเบาๆ​ พลางผายมือไปทางโต๊ะทำงานพวกเขา

"ว่าแต่คุณตรวจงานเสร็จแล้วสินะครับ"

เสือขาวส่งเสียงครืดในลำคอเขาๆ สำหรับคนที่ตามเทคโนโลยีไม่ค่อยทันอย่างเขาแล้วเป็นเรื่องยากแม้จะคอยอัพเดตเรื่อยๆก็ตาม

“จะว่าไปเทคโนโลยีพัฒนาขึ้นจากตอนพวกเราเด็กๆเยอะเชียวครับ เพียงแต่สำหรับผม ผมตามไม่ค่อยทันเท่าไหร่”

อมยิ้มบางๆขณะยกชาขึ้นดื่มก่อนหายร้อน

“แต่เห็นเด็กๆใช้งานมันได้ดีผมก็พอใจแล้ว เพราะมีคนที่เข้าใจอย่างฮัตสึจิซังคอยอยู่ด้วย”

ได้ยินเสียงคุ้นๆเรียกเลยหันไปหาต้นเสียง แล้วก็เจอกับนักเรียนตัวน้อยของตัวเองเข้าจริงๆ

“มาสิครับ ครูจะพลาดงานสนุกๆแบบนี้ได้ยังไงจริงไหม”

หัวเราะร่า ตั้งท่าจะลูบหัวยูนากะแต่ชะงักก่อนเพราะลูกศิษย์เขาแต่งตัวมาดีขนาดนี้ ถ้าผมยุ่งคงน่าเสียดาย

“ยูนากะจังล่ะมากับใครกันหือ หลงกับเพื่อนๆหรือเปล่า”

อดเป็นห่วงตามประสาผู้ใหญ่ไม่ได้แม้นักเรียนจะขึ้นมัธยมปลายแล้วก็ตาม

สมกับที่เป็นครู​ ทำเพื่อนักเรียนถือเป็นหน้าที่หลักของพวกเขา

"นั่นสินะ​ เพื่อเด็กๆ​ ถึงจะต้องเข้มงวดบ้างแต่นั่นก็เพื่อเด็กๆเอง​ ทำดีแล้วล่ะครับฮิตสึจิซัง"

ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มขณะยกชาขึ้นจิบผ่อนคลาย​ อร่อยคนละแบบกับเซนฉะจริงๆ​ กลิ่นหอมฟุ้งไปรอบบริเวณโซนชงชา

"แต่พอพวกเด็กๆปี3จบการศึกษาไปก็น่าใจหายเหมือนกันนะครับ​ เห็นกันทุกวันพอวันหนึ่งไม่เห็นหน้าแล้วผมแอบเหงาน่ะ​ ฮ่ะๆ"

"อ้อ​ พูดถึงข้อสอบ...ใกล้จะสอบแล้ว​ ผมออกข้อสอบเสร็จแล้วน่ะ​ ทั้งสามชั้นปี​ เหลือแค่ทวนอีกครั้ง"

"ฮิตสึจิซังจะออกข้อสอบแบบไหนเหรอครับ"​

"ขอบคุณครับ"

รับแก้วใส่ชามาจิบ​ แม้แต่คนที่ไม่ค่อยดื่มมัทฉะอย่างเขายังบอกได้ว่าเป็นชาดีเชียว

"บางทีเด็กๆแค่อาจจะอยากได้คาบว่าง​ หรือไม้ต้องทำการบ้านก็ได้​ แค่นั้นก็เป็นรางวัลเล็กๆแล้วล่ะครับ"

"ฮ่ะๆอิงจากตอนสมัยพวกเรายังเด็กล่ะนะ"

หางเสือขยับเคลื่อนไปมาบ่งบอกอารมณ์ดี​ สายตายังคอยมองเพื่อนร่วมงานอยู่อย่างเข้าใจ

+

"จะว่าไปฮิตสึจิซังนี่ชงชาได้ชำนาญ​มากเลยนะครับ​เนี่ย​ ปกติถ้าไม่ใช่ในพิธี​ พวกเราแทบจะไม่มีใครดื่มมัทฉะกันเท่าไหร่"

อีกอย่างพวกเขามีเวลาน้อยด้วยละมั้ง

แม้จะเคยเห็นฮิตสึจิชงชาอยู่บ่อยครั้งแล้วก็เถอะ​ แต่ไม่ค่อยได้มีเวลามานั่งดู​ นั่งคุยกันแบบนี้บ่อยเท่าไหร่​ เลยอดที่จะชื่นชมหน่อยไม่ได้

"หือ​ ผมเหรอที่น่ารัก?"

ชี้ที่ตัวเองแล้วหัวเราะร่า​ ดีที่ตอนนี้ห้องพักครูไม่มีคนอยู่นอกจากพวกเขา​ เพียงหูขยับเพราะความสงสัย

ไม่มีใครบอกว่าเขาน่ารักมานานแล้วล่ะนะ​
ตั้งแต่สมัยประถม

"เด็กๆเป็นเด็กดีมาตลอด​ผมเลยอยากให้รางวัลพวกเขาบ้าง"

+

"โอะ​ ช่วยได้เยอะเลยครับ​ ผมคาดหวังนะเนี่ย"

ในเมื่ออีกฝ่ายจะชงชาให้​ เขาเลยยืนรอดูอยู่ตรงนี้ด้วย​ แม้จะชงบ่อยแต่ส่วนมากก็แค่ชาใบใส่กาธรรมดา

"อา...ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะพาเด็กๆไปเที่ยวโตเกียวน่ะครับ​ ไหนๆคุณพ่อจะไปทำธุระที่นั่นพอดี​เลยพาไปเจอกันดีกว่า"

ทำหน้านึกก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงอีกอย่างที่อยากทำ

"ผมไม่ได้ไปดิสนี*แลนด์นานแล้ว​ตั้งแต่มาทำงานที่นี่​ ว่าจะไปเที่ยวครับ​"

"ฮ่ะๆ​นั่นสินะ​ ตอบตามเกณฑ์​ส่วนมากก็ได้แล้ว"

เพราะเป็นวิชาที่เน้นประยุกต์​เหมือนกันเลยเข้าใจ​ เห็นหางอิตสึจิไกว่ไปมาก็เผลอขยับหางไปตามโดยไม่รู้ตัว

"ว่าแต่ใกล้ปิดภาคเรียนแล้ว​ อิตสึจิซังมีแพลนจะทำอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย"

ไหนๆก็ถามครูคนอื่นบ้าง​ เผื่อจะได้ไอเดียทำอย่างอื่น

"เป็นความคิดที่ดีเลยครับ~"

ทันทีที่ถูกชวน​ ครูสังคมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทันที​ มีอะไรผ่อนคลายไปกว่าจิบชาคุยกันอีกล่ะ

ระหว่างรอชาได้ที่ก็นั่งผ่อนคลายสักหน่อย​ เมื่อครู่ดูอีกฝ่ายจะมีเรื่องระบายละมั้ง

"ว่าแต่...งานที่เด็กๆส่งมาผิดเยอะเลยเหรอครับ​ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น? "