این روزها گرفتار رنج جسمی هستم، تحمل درد اصلا سخت نیست. تحمل دیدن درد کشیدن بقیه را ندارم، امیدوارم به چنین چیزی مبتلا نشم

کتاب درباره ی صادق مصطفی فرزانه را گوش میدهم. خلاصه هایی از آن مینویسم.

تلگرام مشکوک شده

آدم‌های با برنامه برام جالبن.برنامه خاصی ندارم.

شجاعتم رو از دست دادم. برای تجربه کردن، نو شدن، تکراری نبودن

ابدیت و یک روز برای من که مجله های فیلم رو دوست داشتم و دارم خیلی عالیه

برای اولین بار خمیر پاستا درست کردم. فکر میکردم حتما باید دستگاهش رو داشته باشم ولی با وردنه هم شد.

آسمان آبی در حال حاضر بیست و سه ملیون عضو و ده میلیون کاربر فعال داره، به نسبت بقیه برنامه ها ، در حد روستاست.

پونه یه بار گفت خانم کزازی خاله منه، در حالی که در واقع زنعموی من بود بهش گفتم مطمئنی؟ 😅 دلم براش تنگ شده

اسم خیلی ها رو یادم نمیاد. یه زمانی اسم همه همکلاسی های سال اول دبستان رو یادم بود الان فقط مژگان و نادیا و منیژه و شبنم و مریم و هدیه و پونه یادم مونده، معلم مون هم مهتاب بود البته اسم واقعیش اعظم.

نمیدونم دنیا عوض شده یا من ؟ شایدم بزرگ (پیر) شدم. در هر حال تردیدم به جهانیان رو به فزونی است. بیشتر مردمان با جهت های گروه و فرقه های سیاسی اند و من دوست دارم خودم ، خودم باشم و دیگران خودشان.

از یه جایی جا موندم. از همون روزی که شروع به خودسانسوری کردم. انگار کسی اهمیت میداد.