همه‌‌ی حرف ها گفته شدن. همه ‌ی احساسات بیان شدن. همه‌ چیز اتفاق افتاده و همه‌ی خط‌و‌نشان‌ها هم کشیده شدن.واقعا زیر ابر تاریک این سرزمین هیچ چیز تازه ای نیست. البته که همون ابر و زیرش هم تکراری شده. ما هر روز به تکرار می‌میریم. ما همه جوان می‌میریم. مثل مهسا، نیکا، سارینا، مثل تو آرمیتا.

آبانه و من این روزا خیلی به اونایی که کشته شدن فکر میکنم.

هر وطن، خانه‌ای برای شورش است که زن به آن نفس می‌دهد.

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد
:((((

امیدوارم این چیزها که اینجا می‌نویسم فقط برای خودم باقی بمونه. نمونه ناراحت میشم. حس یک دختربچه‌ ی ۱۲ساله‌ای بهم دست میده که برادر بزرگترش کلید قفل دفترچه خاطراتشو پیدا کرده.

این دل به فاک است.

صدای ویگن واقعا اعیونیه.

من آخرین دایناسور روی کره زمین هستم.
خسته، سردرگم، تنها، غمگین، ناامید و رو به موت.

منو دوباره به اون روزای خوب ببر، بعد رهام کن و برگرد.

و چون تو رؤیایی، زیاد می‌خوابم.

بلواسکای

دیشب خواب دیدم که وسط گرمای ۴۰درجه تابستون یهو هوا ابری میشه، تگرگ میزنه و در کسری از ثانیه برف میاد و میشینه رو زمین. من هم اومدم اینجا توییت زدم: دیدی وسط تابستون برف اومد علی یاسینی؟

JOMO; joy of missing out.

بلواسکای یک پلتفرم اشرافی باقی خواهدماند.🍷

کسی که به هر نحوی با واتسپ در ارتباطه برای من در حوزه سوشال مدیا هیچ اعتباری نداره.